Βλέποντας από κοντά, μια από αυτές τις μέρες, τον σερ Τζων Χαντ, τον αρχηγό της αγγλικής αποστολής που κατέκτησε το Έβερεστ, για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου, στις 29 Μαΐου του 1953, αναθυμηθήκαμε το υψηλότερο πρότυπο που έχει να δείξη το χρονικό της ορειβασίας, αυτού του καθαρά πνευματικού πάθους του ύψους: Τον Λη Μάλλορη (σ.σ. George Herbert Leigh Mallory, 1886-1924). Ήταν ο Άγγλος ορειβάτης που, επιχειρώντας για τρίτη φορά ν’ ανεβή στην ψηλότερη κορφή του κόσμου, χάθηκε στις 8 Ιουνίου του 1924. Ήταν ο πιο φημισμένος, ο πιο ένδοξος, ο πιο νέος ανάμεσα στους ορειβάτες της Αγγλίας. Τον περιγράφουν σαν ένα παιδί, ένα ζαρκάδι, πλάσμα σβέλτο του βράχου και του ύψους. Το να σκαρφαλώνη στα βουνά δεν ήταν γι’ αυτόν άσκηση ή διασκέδαση. Ήταν πάθος. Μια περισσότερο πνευματική παρά φυσική περιπέτεια. Το Έβερεστ τού είχε γίνει σκοπός ζωής.


«ΤΟ ΒΗΜΑ», 14.3.1961, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

«Γιατί σώνει και καλά θέλεις ν’ ανέβης σ’ αυτό το βουνό;» τον ρώτησαν κάποτε.

Και ο Μάλλορη απλά:

«Μα αφού υπάρχει» είπε.


Ο Τζορτζ Χέρμπερτ Λι Μάλορι

Πέρυσι, νομίζω, μια ορειβατική αποστολή του Έβερεστ βρήκε το σώμα του νέου Άγγλου ορειβάτη, που είχε χαθή τότε στα 1924. Το σώμα το είχαν διαφυλάξει ακέραιο οι αιώνιοι πάγοι να θυμίζη, μες στην άσπρη απεραντωσύνη της ερημιάς, το πάθος του ανθρώπου.

Ο Τζων Χαντ, που ακούσαμε προχτές να αφηγήται την περιπέτεια μιας άλλης αναρρίχησης, στον Καύκασο, επιβεβαίωσε τον τύπο του ανθρώπου που δημιουργεί η αγάπη και ο κίνδυνος του βουνού. Είχαμε ήδη γνωρίσει, στα 1954, τον Βίλφρεντ Νόυς, ένα άλλο μέλος της νικήτριας αποστολής του Έβερεστ. Ήταν ένα αδύνατο, δειλό, συνεσταλμένο παληκάρι, γεμάτο απλότητα, που κοίταζε να μην προβάλη ποτέ τον εαυτό του, σα να ντρεπόταν γιατί τον έφερε στο προσκήνιο μια πράξη που ήταν υπόθεση ολότελα προσωπική, υπαγορευμένη από την ψυχή.


Ο Βίλφρεντ  Νόυς

Με την ίδια σεμνότητα, με την αδεξιότητα του ανθρώπου που τρομάζει μπροστά στη λάμψη της δημοσιότητας, μας παρουσιάστηκε τώρα και ο αρχηγός της Αποστολής του Έβερεστ, που βρίσκεται για λίγες μέρες στην Ελλάδα καλεσμένος του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου. Η ανάβαση στην ψηλότερη κορφή των Ιμαλαΐων, με τις τρομακτικές δυσκολίες που παρουσιάζει το εγχείρημα, δεν ήταν απλώς ζήτημα θελήσεως, τέχνης και αντοχής. Ήταν αποτέλεσμα οργάνωσης και λαμπρής στρατηγικής. Και αυτό εστάθηκε έργο του αρχηγού της Αποστολής. Προώθησε βαθμιαία άνδρες και εφόδια, τους Ευρωπαίους ορειβάτες και τους Σέρπας που ανοίξανε το δρόμο, μέσα στον παγετώνα και στους ογκοπάγους, προς την ορθοπλαγιά του Λότσε και τη νότια κορυφογραμμή του Έβερεστ. Αυτή η εργασία και η οργάνωση των διαδοχικών σταθμών, και η αυστηρά υπολογισμένη χρησιμοποίηση του χρόνου, επέτρεψαν στον Χίλλαρυ και στον Τέντσιγκ να πατήσουν επιτέλους την κορφή.


«ΤΟ ΒΗΜΑ», 16.4.2003, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Η παγκόσμια δόξα που εκάλυψε τον Τζων Χαντ, οι τιμές που του έγιναν, δεν άλλαξαν τίποτα απ΄ τον άνθρωπο, καθώς είδαμε στα βιβλία που έκτοτε έγραψε, και προχτές από κοντά. Όταν ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ορειβατικού Συνδέσμου, ο φίλτατος κ. Λεοντόπουλος, ανέβηκε στο βήμα της Αρχαιολογικής Εταιρείας για να επιδώση στον Τζων Χαντ ένα δίπλωμα και ένα σήμα, αυτός ο ισχνός, λιπόσαρκος, αδέξιος άνθρωπος —που λίγο πριν είχε δείξει με εικόνες τι άθλημα ήταν η άλλη ανάβασή του στον Καύκασο— έχασε τα λόγια του, δεν ήξερε πώς να πη στρωτά ένα ευχαριστώ, κοκκίνισε, δεν ήξερε καν πώς να κινήση τα χέρια του. Αυτός που επέβαλε την ψυχή του ανθρώπου απάνω στον όγκο των Ιμαλαΐων!


«Να αντιμετωπίζης τη ζωή σαν μια περιπέτεια. Να βλέπης τα προβλήματα και τις δυσκολίες της σαν μια ευπρόσδεκτη πρόκληση στην ικανότητα ή την υπομονή σου και στο πνεύμα σου. Αυτός είναι ο τρόπος για να νικάς τα βουνά της ζωής». Αυτό το μήνυμα είχε στείλει ο σερ Τζων Χαντ στα παιδιά ενός σχολείου του Σρόπσαϊρ που το έχει υπό την προστασία του.


Στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας ο αρχηγός της Αποστολής του Έβερεστ μίλησε προχτές, προβάλλοντας θαυμάσιες εικόνες, για την ανάβαση που πραγματοποίησε η Βρεττανική αποστολή στον Καύκασο, στα 1958. Ήταν μια λαμπρή στην απλότητα και την ενέργειά της προβολή των δυσκολιών και της ομορφιάς μιας αναρρίχησης. Είναι κρίμα ότι μια τέτοια προβολή δεν στάθηκε δυνατόν να την παρακολουθήσουν πολλοί νέοι. […]


Η Βρεττανική αποστολή του Καυκάσου πήγε πρώτα στη Μόσχα κι’ από κει, συνοδευμένη από Ρώσους ορειβάτες, έκαμε διαδοχικές αναρριχήσεις στις δύσκολες κορφές του Καυκάσου. Σε μιαν απ’ αυτές ο Τζων Χαντ μόλις ξέφυγε το θάνατο, όταν έσπασε ο πάγος σ’ ένα πέρασμα και ο ορειβάτης βρέθηκε μέσα σε βαθειά ρωγμή του παγετώνα.


Ο Έντμουντ Χίλαρι

Ο Τζων Χαντ αφηγήθηκε την ιστορία του Καυκάσου, καθώς είπαμε, παραστατικά, με χιούμορ, με χρώμα πολύ. Θα προσθέταμε και μια ακόμα λέξη: με αγάπη πολλή προς τον άνθρωπο. Οι Άγγλοι είχαν να κάμουν, σ’ αυτή τους την αναρρίχηση, με Ρώσους ορειβάτες, με χωρικούς του Καυκάσου, είχαν να περάσουν μαζί δυσκολίες και κίνδυνο. Οι σχέσεις των δύο κόσμων ήταν τεταμένες εκείνον τον καιρό. Γι’ αυτό ήταν ωραιότερο παρά ποτέ το δίδαγμα της φιλίας που ενώνει τους ανθρώπους όταν ζούνε μέσα στην ομορφιά και στη δύναμη του βουνού, πέραν απ’ τις ιδέες και τα πάθη: «Αφού περάσαμε τα πράγματά μας πάνω απ’ τον ποταμό με σχοινιά και τροχαλίες», αφηγήθηκε ο Άγγλος ορειβάτης, «κάναμε μια κατασκήνωση-βάση σ’ ένα ορεινό λιβάδι στην είσοδο της χαράδρας του παγετώνα Μισίργκι. Εκεί υπήρχαν επίσης δυο κατασκηνώσεις Ρώσων ορειβατών — μια των ορειβατών της Ακαδημίας των Επιστημών και μια άλλη των μελών της Εταιρείας Τρουντ. Οι σχέσεις μας με τους ορειβάτες αυτούς ήταν εξίσου εγκάρδιες όσον και οι σχέσεις μας με τους ορειβάτες της κατασκηνώσεως Σπάρτακ, και συναντηθήκαμε πολλές φορές μαζί τους για να συζητήσουμε τα ορειβατικά μας σχέδια και τα επιτεύγματά μας, την τεχνική και τα εφόδιά μας, και για να δείξουμε ποια ήταν τα τρόφιμά μας και το υλικό μας. Αρκετές φορές μάς κάλεσαν να φάμε μαζί τους και μας τραγούδησαν ρωσικά ορειβατικά τραγούδια. Οι σχέσεις μας με τους βοσκούς της περιοχής που φύλαγαν τα κοπάδια τους εκεί γύρω ήταν, μπορώ να πω, ακόμα περισσότερο εγκάρδιες, και οι άνθρωποι αυτοί μας έδωσαν πολλά δείγματα καλωσύνης».


Εξ αριστερών, ο Τζων Χαντ, ο Τενζίνγκ Νοργκάι και ο Έντμουντ Χίλαρι

[…]

*Κείμενο του λογοτέχνη και ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη, που έφερε τον τίτλο «Ο Τζων Χαντ του Έβερεστ» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Τρίτη 14 Μαρτίου 1961.


Η διαδρομή (κατά προσέγγιση) που ακολούθησαν ο Χίλαρι και ο Νοργκάι το 1953

O άγγλος ορειβάτης Τζων Χαντ (John Hunt) υπήρξε ο αρχηγός της βρετανικής αποστολής που κατάφερε να κατακτήσει πρώτη το Έβερεστ, την ψηλότερη κορυφή του κόσμου, το πρωινό της 29ης Μαΐου 1953.


Ο Τζων Χαντ

Ο βαρόνος Χαντ, αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού, γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου 1910 και απεβίωσε στις 7 Νοεμβρίου 1998.

Στην κεντρική φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Τζων Χαντ μαζί με τον Τενζίνγκ Νοργκάι.

Ειδήσεις Σήμερα: