Η ταινία τρόμου Alpha «άδειασε» τις αίθουσες στις Κάννες – αλλά από βαρεμάρα, όχι από αηδία

Oι αποχωρήσεις του κοινού των Καννών από την προβολή της ταινίας Alpha φάνηκαν να προκαλούνται περισσότερο από κούραση και ανία παρά από αηδία. Όταν η Γαλλίδα σκηνοθέτις παρουσίασε την ταινία της Titane, ταινία τρόμου με κατά συρροή δολοφόνο/σώμα, πριν από δύο χρόνια, προκάλεσε αίσθηση και κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, το κύριο βραβείο του φεστιβάλ. «Αυτή τη φορά, δεν υπήρξε το ίδιο σκάνδαλο ή η ίδια φανφάρα» σχολιάζει ο Geoffrey Macnab στον Independent. «Το Alpha έχει κάποιες τρομερές στιγμές, αλλά η ταινία υπονομεύεται από το ίδιο το πυκνό και αδιαπέραστο στυλ αφήγησής της».

Ένα ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Σίγουρα θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα ως ένα καθηλωτικό κομμάτι performance παρά ως δίωρη ταινία. Στην αρχή, ένας χαρακτήρας απαγγέλλει ένα ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε: «όλα όσα λέμε ή φαίνονται δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα στο όνειρο». Αυτή φαίνεται να είναι η μέθοδος της Ducournau για να μας σηματοδοτήσει ότι δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο για τη συμβατική αφήγηση ή τη δημιουργία χαρακτήρων» συνεχίζει ο Geoffrey Macnab.

Η σκληρή εφηβεία της Alpha  

Σε ένα επίπεδο, πρόκειται για μια ιστορία που αφορά την τελετή του περάσματος. Η Alpha (Mélissa Boros) είναι μια 13χρονη που υπομένει μια γεμάτη μικρόβια εφηβεία, προσπαθώντας αλλά αποτυγχάνοντας να κατανοήσει την καταστροφική συμπεριφορά των ενηλίκων γύρω της.

Από νωρίς, βλέπουμε έναν παράξενο, πολύ μεγαλύτερό της άντρα να της κάνει τατουάζ στο χέρι. Η βελόνα που τρυπάει το δέρμα της παρουσιάζεται σε ένα τεράστιο και ενοχλητικό κοντινό πλάνο.

Η Alpha ζει με την ανύπαντρη μητέρα της (Golshifteh Farahani), μια γιατρό που εργάζεται σε ένα νοσοκομείο με υπερτροφικούς. Η κοινωνία βρίσκεται στη δίνη μιας επιδημίας. Όσοι έχουν μολυνθεί από την ασθένεια έχουν ασβεστοποιηθεί. Τα σώματά τους γίνονται τόσο εύθραυστα που αν τα αγγίξεις έστω, θα σπάσουν σε μικροσκοπικά κομμάτια (και τότε, φυσικά, θα χυθεί το αίμα και τα όργανα).

«Σίγουρα θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα ως ένα καθηλωτικό κομμάτι performance παρά ως δίωρη ταινία. Στην αρχή, ένας χαρακτήρας απαγγέλλει ένα ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε: «όλα όσα λέμε ή φαίνονται δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα στο όνειρο»»

Με αναφορές από David Lynch

Όταν η μητέρα της Alpha ανακαλύπτει τα σημάδια από τα τατουάζ της κόρης της, τρομοκρατείται ότι έχει μολυνθεί και την πηγαίνει στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Τότε ο ναρκομανής θείος της Alpha, ο Amin (Ταχάρ Ραχίμ), εμφανίζεται μυστηριωδώς στο σπίτι της οικογένειας.

Πρόκειται για μια φανταστική, αρπακτική φιγούρα της οποίας τα οστά προεξέχουν μέσα από το δέρμα του. Η Alpha θέλει να φύγει, αλλά η μητέρα της είναι αφοσιωμένη σε αυτόν και θα κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει ζωντανό.

Το χρονικό πλαίσιο αλλάζει συνεχώς. Χωρίς να παρέχει κάποιο πλαίσιο, η πλοκή θα μας ταξιδέψει πίσω στην εποχή που η Alpha ήταν μικρό παιδί και ο Amin γινόταν για πρώτη φορά ένα αυτοκαταστροφικό πρεζόνι.

Όπως στις ταινίες του David Lynch, η αίσθηση του αυξανόμενου τρόμου εντείνεται από τα βουητά και τα σφυρίγματα στο soundtrack.

Οι πιθανές ερμηνείες

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της ταινίας δείχνει την Alpha στο σχολείο. Όπως και η Carrie του Stephen King, την κοροϊδεύουν και την πειράζουν τα άλλα παιδιά, αλλά εκείνα φοβούνται το αίμα που συνεχίζει να τρέχει από το χέρι της με το τατουάζ και το οποίο πιστεύουν ότι μπορεί να μολύνει και αυτούς.

Σε μια έξοχα γυρισμένη σκηνή στην πισίνα του σχολείου, χτυπάει το κεφάλι της στο πλάι και οι άλλοι μαθητές παρατηρούν το κόκκινο υγρό που τρέχει από μέσα της και φεύγουν από κοντά της σαν να είναι καρχαρίας.

«Η Ducournau αγγίζει κάποια πλούσια και ενδιαφέροντα θέματα. Μπορείτε να διαβάσετε την  Alpha ως μια αλληγορία για την επίδραση της κόβιντ στους εφήβους» παρατηρεί ο Geoffrey Macnab.

Τελικά «όλοι» πετρώνουν

«Κάποιοι έχουν ισχυριστεί ότι είναι εμπνευσμένο από την επιδημία του AIDS. Πρόκειται επίσης για διαλυμένες οικογένειες που αντιμετωπίζουν το πένθος και για τον πόνο της πρώτης αγάπης. Οι ηθοποιοί δίνουν εξαιρετικά στυλιζαρισμένες ερμηνείες.

»Εν τω μεταξύ, η Ducournau αναδεικνύει αποτελεσματικά τα συναισθήματα πανικού και απόγνωσης σε ένα νοσοκομείο που έχει πολύ λίγο προσωπικό και είναι γεμάτο με ετοιμοθάνατους ασθενείς.

»Η ταινία είναι γυρισμένη με σκοτεινό και βρώμικο τρόπο. Πολύ λίγη ηλιοφάνεια ή γέλιο επιτρέπεται στον ζοφερό δυστοπικό κόσμο που η σκηνοθέτις ενδιαφέρεται να φτιάξει. Παρά τις λαμπρές ιδέες και τα ευφυή οπτικά του διακοσμητικά στοιχεία, ηAlpha υφίσταται γρήγορα την ίδια μοίρα με όλα εκείνα τα θύματα του ιού που μετατρέπονται σε πέτρα. Γίνεται μια μονότονη και άψυχη υπόθεση. Η ονειρική δομή τη ταινίας είναι πιθανό να αφήσει και το κοινό σε παρόμοια ψυχολογική κατάσταση».

*Με στοιχεία από independent.co.uk