Από τους 58 γίγαντες της τζαζ στην αθάνατη εικόνα του Χάρλεμ το 1958 μόνο ένας λείπει

Η τζαζ, όπως έγραψε ο Ραλφ Έλισον, «είναι μια τέχνη ατομικής διεκδίκησης μέσα και ενάντια στην ομάδα». Κάθε σολίστας ξεσπά ενάντια στο σύνολο, και κάθε διάλειμμα ενισχύει τόσο την ατομική ελευθερία των άλλων παικτών όσο και τη συνοχή του συγκροτήματος.

Το να τζαμάρεις, με άλλα λόγια, σημαίνει να προσκολλάσαι – ένα παράδοξο που παίζει μόνο στην τζαζ, εκτός αν, όπως προτείνει ο φιλόσοφος Τέρι Ίγκλετον στο «The Meaning of Life», ισχύει και στον έρωτα.

Έτσι, βγάζει απολύτως νόημα ότι στις 12 Αυγούστου 1958, ο φωτογράφος Αρτ Κέιν κάλεσε όσους σολίστες της τζαζ μπορούσε να συγκεντρώσει για μια φωτογραφία που γιόρταζε την πιο συλλογική στιγμή της μουσικής.

Ένας από αυτούς, έγραψε αργότερα ο Γουίτνεϊ Μπάλιετ στο The New Yorker, «ανακάλυψε έκπληκτος ότι υπήρχαν δύο φορές που το ρολόι έδειχνε 10 κάθε μέρα»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Edmonton Jazz Festival Society (@edmontonjazz)

Οι 58 μουσικοί της τζαζ που έγιναν 57, τελικά

Συνολικά, 58 μουσικοί («55 γάτες και 3 γκόμενες», όπως τους περιέγραψε ένας συγγραφέας της τζαζ) ανταποκρίθηκαν σε ένα άκρως μη τζαζικό κάλεσμα στις 10 π.μ. σε μια εξωτερική σκάλα στην East 126th Street 17 στο Χάρλεμ –ωστόσο οι 57 βρέθηκαν στην αθάνατη εικόνα του Αρτ Κέιν.

Ένας από αυτούς, έγραψε αργότερα ο Γουίτνεϊ Μπάλιετ στο The New Yorker, «ανακάλυψε έκπληκτος ότι υπήρχαν δύο φορές που το ρολόι έδειχνε 10 κάθε μέρα».

Ο σπουδαίος πιανίστας Γουίλι (το Λιοντάρι) Σμιθ, γεννημένος το 1897, κουράστηκε και καθόταν στο διπλανό σκαλοπάτι όταν ο Κέιν τράβηξε τη φωτογραφία του.

Δείτε το σχετικό βίντεο 

Όλοι είναι «τζαζ»

Η φωτογραφία, η οποία εμφανίστηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 1959 του Esquire και αποτέλεσε το επίκεντρο του ντοκιμαντέρ «A Great Day in Harlem», το οποίο προτάθηκε για Όσκαρ, είναι το επίκεντρο ενός βιβλίου του 2018, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Wall of Sound με τίτλο «Art Kane: Harlem 1958», το οποίο περιλαμβάνει outtakes και παρασκήνια από τη φωτογράφιση, καθώς και εισαγωγή από τον Τζόναθαν Κέιν και προλόγους από τον Κουίνσι Τζόουνς και τον Μπένι Γκόλσον.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό μιας μεγάλης μπάντας που σπάει σε μικρότερες ομάδες και στη συνέχεια επανασυντίθεται, δίνοντας την ευκαιρία στα μέλη να βγουν και στη συνέχεια να επιστρέψουν στη γνώριμη διάταξη.

Ο σπουδαίος πιανίστας Γουίλι (το Λιοντάρι) Σμιθ, γεννημένος το 1897, κουράστηκε και καθόταν στο διπλανό σκαλοπάτι όταν ο Κέιν τράβηξε τη φωτογραφία του

Η τζαζ τα βάζει με το bebop

Ο Αρτ Κέιν, ο οποίος πέθανε το 1995, ήταν έμπειρος καλλιτεχνικός διευθυντής αλλά αρχάριος φωτογράφος κατά τη στιγμή της φωτογράφισης- ωστόσο, τα κομμάτια του Tetris  έπεσαν στη svst;h θέση μόνα τους.

Η τζαζ βρισκόταν σε έξαρση αλλά και σε αλλαγή. Η γενιά του Κάουντ Μπέιζι (που κάθεται στο πεζοδρόμιο) και του Ντιουκ Έλινγκτον (δεν είναι παρών) υποχωρούσε μπροστά στους νεότερους παίκτες του bebop, οι οποίοι με τη σειρά τους άρχισαν να αμφισβητούνται από το επόμενο κύμα –κάτι που δε φαίνεται σε αυτή τη λήψη.

Δείτε το σχετικό βίντεο 

Ένας έχει μείνει ζωντανός

Η φωτογραφία, φυσικά, είναι μια στατική τέχνη, ενώ η μουσική υπάρχει μόνο σε κίνηση. Καθώς αυτά τα λιοντάρια συγκεντρώνονταν στο Χάρλεμ, μια νεότερη ομάδα δοκίμαζε νέες μορφές σε κλαμπ του κέντρου, όπως το Five Spot.

Ένα χρόνο μετά τη συγκέντρωση στο Χάρλεμ, τον Αύγουστο του 1959, το συγκρότημα του Μάιλς Ντέιβις, με τον Τζον Κόλτρεϊν κυκλοφόρησε το άλμπουμ-ορόσημο «Kind of Blue» και ο κόσμος που κωδικοποιήθηκε εκείνη τη μεγάλη μέρα του 1958 άλλαξε για πάντα.

Και πολύ σύντομα, χάθηκε. Από τους 58 παίκτες που συγκεντρώθηκαν, μόνο ο Σόνι Ρόλινς είναι ακόμα ζωντανός. Ο Μπένι Γκόλσον, που κράταγε την κληρονομιά της φωτογραφίας αυτής, μαζί με τον Ρόλινς, πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2024.

*Με στοιχεία από nytimes.com | Αρχική Φωτό: Οι 58 σολίστες της τζαζ / Art Kane Studio