Λίνα Πάτσιου: «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, κάνε θέατρο»

To πολυβραβευμένο έργο «Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια» του Σαμ Στάινερ, μετά την περσινή του επιτυχία, επέστρεψε για ένα δεύτερο κύκλο σε μια ανανεωμένη εκδοχή. Κι αυτός ο δεύτερος κύκλος που αρχικά είχε προγραμματιστεί για συγκεκριμένες παραστάσεις, πήρε εκ νέου παράταση μέχρι τις 28 Μαρτίου –πράγμα που σημαίνει ότι κάτι κάλο συμβαίνει επί σκηνής.

Η Λίνα Πάτσιου μαζί με τον Νίκο Κουκά, η Μπερναντέτ δηλαδή και ο Όλιβερ, συναντιούνται στην κηδεία μίας γάτας, καθώς η κυβέρνηση επιβάλλει ημερήσιο όριο λέξεων. Θα καταφέρουν οι δυο τους να γνωριστούν, να επικοινωνήσουν και να αγαπηθούν ή θα χαθούν στη σιωπή;

Το έργο διαπραγματεύεται μια μετ’ εμποδίων επικοινωνία σ’ έναν κόσμο που απομονώνει αντί να ενώνει.

Η Λίνα Πάτσιου μαζί με τον Νίκο Κουκά

Ο συγγραφέας, Σαμ Στάινερ, σε μια αφήγηση με μη γραμμική χρονολογική σειρά εξερευνά το διαχρονικό ερώτημα: Πώς θα έρθουμε εντέλει κοντά;

Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς να πεις παραπάνω από 140 λέξεις ημερησίως; Πως συνδυάζονται η επανάσταση και η λογική; Ποιος είναι ο καλύτερος επικήδειος για μία γάτα που την έλεγαν Ντένις; Αυτά και μερικά ακόμα ερωτήματα τίθενται προς εξερεύνηση χωρίς απαραίτητα να απαντώνται -άλλωστε η τέχνη παρεμβαίνει μέσω της παρατήρησης και της υπενθύμισης.

Μιλήσαμε με τη Λίνα Πάτσιου, η οποία αφού σπούδασε καλές τέχνες και υποκριτική στο Βασιλικό Κολλέγιο Τέχνης, το 2013 και τη Μητροπολιτική Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, το 2018, αφού συμμετείχε σε βρετανικές, ελληνικές και αμερικανικές κινηματογραφικές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένης της
ταινίας «Rise » της Disney Pictures, το 2021, αφού εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές σειρές «Άγριες Μέλισσες», « Ζωή» και «Μαέστρο», αποφάσισε να μεταφράσει ένα θεατρικό έργο και να παίξει σε αυτό.

«Από το design στην ηθοποιία πέρασα με ψυχανάλυση»

«Στο θέατρο το έργο πεθαίνει κάθε βράδυ»

-Που συναντιέται το design με το θέατρο;

Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει κάτι κοινό η υποκριτική με το design, εγώ τα βρίσκω αντίθετα με ένα τρόπο. Στη μία περίπτωση είσαι ο δημιουργός, στην άλλη το μέσο. Στο design βλέπεις
το αποτέλεσμα της δουλειάς σου και μπορείς να το μελετήσεις, να δεις την κάθε λεπτομέρεια της μορφής που έχεις δώσει, στο θέατρο δεν θα δεις ποτέ την παράσταση στην οποία συμμετέχεις.
Στο design το έργο είναι αντικείμενο, ιδανικά μένει, για πάντα, μπορεί να περάσει από γενιά σε γενιά. Στο θέατρο το έργο πεθαίνει κάθε βράδυ, και δεν είναι ποτέ μα ποτέ το ίδιο. Ίσως γι’ αυτό
να με γοητεύουν και τα δυο, καλύπτουν εντελώς άλλες ανάγκες μου, είναι συμπληρωματικά.

-Πώς κάνατε τη μετάβαση από το ένα στο άλλο;

Καταρχάς με ψυχανάλυση. Χωρίς πλάκα, το να έχεις μια, σχετικά επιτυχημένη καριέρα σε διεθνές επίπεδο σε ένα δημιουργικό τομέα, ήδη είναι κάτι που επιτυγχάνεται με πολύ πολύ κόπο
και πολλές θυσίες. Και είναι και προνόμιο, δεν το αφήνεις εύκολα. Ε, το να αποφασίζεις ότι εσύ θες απλά να αρχίσεις από το μηδέν να κάνεις κάτι άλλο και ειδικά αργότερα από το συνηθισμένο, δεν είναι καθόλου απλό. Αλλά κάτι μου έλλειπε φοβερά, είχα μονίμως την αίσθηση ότι είμαι στο λάθος μέρος, κάτι μέσα μου κλότσαγε και έπρεπε να το βρω. Μετά ήταν εύκολο, δούλεψα δυο χρόνια σχεδόν διπλοβάρδιες, μάζεψα λεφτά, και τον τρίτο χρόνο πήγα στη σχολή, σε τμήμα που έτρεχε απόγευμα και σαββατοκύριακα. Το λέω εύκολο γιατί πιστεύω πως όταν ξέρεις τι θέλεις, τα πράγματα είναι απλά. Το δύσκολο είναι να μην ξέρεις.

Δείτε το τρέιλερ της παράστασης 

-Γιατί διαλέξατε να μεταφράσετε το έργο «Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια» του Σαμ Στάινερ; Πώς προέκυψε η έλξη;

Το άκουσα σε μια ακρόαση, ένα μονόλογο της ηρωίδας και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Συνήθως μου αρέσουν τα πιο “βαριά” κείμενα, είμαι πολύ του δράματος, των σκοτεινών θεμάτων, αλλά αυτό το έργο, με τη δυστοπική θεματική που όμως καταφέρνει να είναι μία εξαιρετική γλυκόπικρη κομεντί, με μετακίνησε πραγματικά. Ακουμπάει όλα τα θέματα που με συγκινούν. Τον έρωτα, την ειλικρινή επικοινωνία, την αποδοχή, την ελευθερία, ακόμα και τις γάτες! Και είναι και αρκετά δύσκολο έργο, για τον ηθοποιό. Φοβερή πρόκληση.

-Το γεγονός ότι γνωρίσατε προσωπικά τον συγγραφέα σας βοήθησε στην αποκωδικοποίηση των νοημάτων;

Όχι δεν θα το έλεγα, ήρθα σε επαφή με τον Σαμ ουσιαστικά αφού ολοκλήρωσα τη μετάφραση. Αλλά η αλήθεια είναι πως σε σημεία που είχα αμφιβολία τελικά ζήτησα τη γνώμη του. Εμένα πιο πολύ με καθησυχάζει αυτό γιατί έχω ένα ψυχαναγκασμό να κάνω τα πράγματα σωστά, αλλά στην ουσία ένα έργο αλλάζει με τη γλώσσα, λόγω κουλτούρας. Ο ίδιος ο Σαμ μου είπε πως όταν είδε το έργο στο Παρίσι του ξένισε, του φάνηκε πολύ ρομαντικό και παθιασμένο. Και μετά θυμήθηκε πως ήταν απλά…Γάλλοι. Για μένα το θέμα είναι να μείνεις πιστός στην πρόθεση του
έργου.

«Με σοκάρει η έλλειψη ευγένειας, η έλλειψη σεβασμού και κατ’ επέκταση αυτοσεβασμού, και η ανικανότητα μας να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα των πραγμάτων»

«Γενικά μου αρέσει η ευθύνη, τη βρίσκω καθησυχαστική»

-Τι κουβαλάει άραγε ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση «Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια»;

Θα ήθελα να πιστεύω λίγη περισσότερη κατανόηση για τους αγαπημένους του, μια τρυφερότητα για τους ανθρώπους που είναι τρωτοί αλλά αγνοί, και μια μικρή αυτοκριτική για το πώς οι ίδιοι στεκόμαστε, σκεπτόμαστε και εκφραζόμαστε.

-Πείτε μια φράση από το έργο που σας εκφράζει περισσότερο και για ποιον λόγο;

«Σε ευχαριστώ που μου το είπες, πάντως». Έρχεται σαν απάντηση μετά από μία σκληρή αποκάλυψη. Με συγκινεί γιατί ουσιαστικά λέει, ότι και να γίνει από εδώ και μπρος, μεταξύ μας λέμε την αλήθεια, με κάθε κόστος.

-Ο ρόλος της πρωταγωνίστριας σας τρομάζει;

Όχι καθόλου. Γενικά μου αρέσει η ευθύνη, τη βρίσκω καθησυχαστική. Αν έχεις εσύ την ευθύνη, έχεις εσύ τον έλεγχο με ένα τρόπο, είσαι κύριος του εαυτού σου. Αν δώσεις το όλο σου, είσαι εντάξει.

«Η τέχνη οφείλει να είναι μυστηριακή, να σου αλλάζει λίγο τη ζωή»

-Τι άλλο ενδεχομένως σας τρομάζει αυτή την εποχή και πως θα περιγράφατε τους καιρούς που ζούμε;

Με σοκάρει η έλλειψη ευγένειας, η έλλειψη σεβασμού και κατ’ επέκταση αυτοσεβασμού, και η ανικανότητα μας να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Μπορεί να φαίνεται χαζό, το να τρομάζει κάποιον η αγένεια. Αλλά το θεωρώ ενδεικτικό, μια κοινωνία που χάνει την έστω και επιφανειακή κοσμιότητα δεν έχει όριο.

-Η τέχνη υπογραμμίζει, ανακουφίζει ή παρεμβαίνει;

Κανονικά όλα μαζί, και έντονα. Αλλιώς δεν είναι τέχνη, είναι προσωπική έκφραση, δημιουργικότητα, κάτι άλλο. Η τέχνη οφείλει να είναι μυστηριακή, να σου αλλάζει λίγο τη ζωή.

-Συμπληρώστε τη φράση «όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια…»

Κάνε θέατρο. Με όλα τα νοήματα.

«Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Συγγραφέας : Σαμ Στάινερ
Μετάφραση: Λίνα Πάτσιου
Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Νταλιάνη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Άννα Δεληγιάννη
Σκηνικά: Rastonee
Κοστούμια: Κωνσταντίνα Δαούτη
Επιμέλεια σκηνικών αντικειμένων: Ναταλία Λαμπροπούλου.
Κινησιολογία: Χρυσάνθη Φύτιζα
Φωτογραφίες: Γιώργος Κασσαπίδης
Graphic Designer: Χριστίνα Μπιλιούρη
Κατασκευή Σκηνικού: Γιώργος Βουρνουσούζης
Παραγωγή: Rastonee & heterodoxa theatre company
Υπεύθυνη Χορηγιών: Μαριλένα Θεοδωράκου
Επικοινωνία – Δημόσιες σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Μπερναντέτ: Λίνα Πάτσιου
Όλιβερ: Νίκος Κουκάς
(ευχαριστίες των συντελεστών για την πολύτιμη βοήθεια του Κωστή Μαραβέγια)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ γενική είσοδος, 10 ατέλειες, ανέργων, άνω των 65
Προπώληση εδώ
Διάρκεια: 90 λεπτά
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Θέατρο 104
Ευμολπιδών 41 (μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο: 210 3455020 / 6951269828