Το τέλος του Pitchfork είναι ένας άσχημος οιωνός για το μέλλον της μουσικής δημοσιογραφίας

Η άγρια 28ετής μετάλλαξη του Pitchfork -από φωνακλάς, ανένταχτος νέος σε νταή γευσιγνώστη, κριτικό με ατζέντα, κομμάτι του χαρτοφυλακίου του εκδοτικού ομίλου Condé Nast και αυτοανακηρυγμένο ως «η πιο αξιόπιστη φωνή στη μουσική»- πήρε μια θλιβερή τροπή το απόγευμα της Τετάρτης, 16 Ιανουαρίου του 2024, όταν καμία άλλη από την φοβερή και τρομερή Άννα Γουίντουρ, τη μεγάλυ κυρία της Vogue, η οποία ανήκει στον όμιλο, εξέδωσε ένα υπόμνημα με το οποίο ανακοίνωσε ότι η πιο επιδραστική μουσική έκδοση αυτού του αιώνα θα συγχωνευτεί με το αντρικό περιοδικό και σάιτ του GQ.

Η ανακοίνωση της Γουίντουρ ήρθε πασπαλισμένη με κάποια χαρούμενα λόγια για «νέες δυνατότητες», αλλά οι απολύσεις που έγιναν στο Pitchfork τις ώρες που ακολούθησαν -συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης της αρχισυντάκτριας Puja Patel- έκαναν σαφές ότι μια εποχή τελείωνε.

«Αν η μουσική κριτική έχει γίνει μια απειλούμενη πρακτική σε έντυπα με τεράστια επιρροή, βαθιά ιστορία και ευρύ αναγνωστικό κοινό, πώς μπορεί ποτέ να ελπίζει ότι θα επιβιώσει;»

Που πάει η μουσική κριτική όταν χάνεται;

«Μισώ και αγαπώ το Pitchfork για περισσότερο από το μισό της ζωής μου, αλλά η θλίψη μου είναι απλή» γράφει ο Chris Richards στην Washington Post και συνεχίζει: «Είμαι εξοργισμένος που το βλέπω να χάνεται έτσι. Ένα κάποτε προκλητικό, κάποτε ανεξάρτητο μουσικό μέσο που αναδιπλώνεται σε ένα παλιό ανδρικό περιοδικό μοιάζει, στη χειρότερη περίπτωση, απερίσκεπτο, και στην καλύτερη περίπτωση, ένας κακός οιωνός για το σύνολο της μουσικής δημοσιογραφίας.

»Αν η μουσική κριτική έχει γίνει μια απειλούμενη πρακτική σε έντυπα με τεράστια επιρροή, βαθιά ιστορία και ευρύ αναγνωστικό κοινό, πώς μπορεί ποτέ να ελπίζει ότι θα επιβιώσει;

»Και μιλάω για μουσική κριτική εδώ, κάτι που το Pitchfork έχει υπηρετήσει με συνέπεια σε όλες τις πολλές αλλαγές στο ύφος και τη μορφή του την τελευταία δεκαετία, γεμίζοντας επανειλημμένα τη σελίδα του με τα άρθρα συγγραφέων που δεν φοβούνται να μας πουν πόσο μέτριο είναι το νέο άλμπουμ του 21 Savage. Κριτικές σαν κι αυτές σίγουρα δεν οδηγούν σε σωρεία ψηφιακής επισκεψιμότητας το 2024, αλλά επιτελούν το βασικό έργο της μουσικής κριτικής: ακρόαση, μαρτυρία, διαπίστωση της αλήθειας» σχολιάζει ο Chris Richards στην Washington Post περιγράφοντας την τροπή που είχε πάρει τόσο το Pitchfork όσο και το «ύφος της δουλειάς».

«Είναι καιρός οι μουσικογράφοι να ενωθούν και να ξεκινήσουν τα δικά τους περιοδικά, τα δικά τους fanzines, τις δικές τους ιστοσελίδες»

Η Bjork στο Pitchfork Music Festival το 2013 / Photo: Wikimedia Commons

Το μέλλον προβλέπεται χλωμό

«Πώς είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η πρακτική στο GQ, μια έκδοση που εργάζεται τόσο σκληρά για να αποφύγει να προσβάλει τα θέματά της; Άγρια εικασία: δεν θα συνεχιστεί» συνεχίζει τη σκέψη του ο Chris Richards.

«Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος της μουσικής δημοσιογραφίας θα συνεχίσει να λιώνει στο διφορούμενο σχήμα της δημοσιότητας, διαιωνίζοντας την κολακευτική σπείρα θανάτου που προκύπτει από το γεγονός ότι οι μεγάλες εκδόσεις χρειάζονται πρόσβαση στους μεγάλους αστέρες περισσότερο από ό,τι το αντίθετο. Ένα βίαιο σκηνικό» διαπιστώνει ο δημοσιογράφος της Washington Post συνεχίζοντας:

«Στην αρχή της πορείας του Pitchfork, το site φαινόταν να έλκεται από ένα εντελώς διαφορετικό είδος κτηνωδίας. Εστιάζοντας σε indie rock συγκροτήματα, το Pitchfork εξέταζε πολλά από αυτά ανελέητα – και αν ζήσατε εκείνα τα χρόνια, ίσως να δένετε τα παπούτσια του χορού σας καθ’ οδόν προς τον τάφο. Οι σταθεροί κριτικοί του ιστότοπου συχνά έμοιαζαν ιδιότροποι, αδιάφοροι, μερικές φορές κακόβουλοι, αποδίδοντας χαμηλές βαθμολογίες σε μια χαρακτηριστική 10βάθμια κλίμακα με τιμωρητικό ζήλο. Καθώς το Pitchfork αυξανόταν σε αναγνωσιμότητα και επιρροή, το site φαινόταν να απολαμβάνει την ανταγωνιστική σχέση που καλλιεργούσε με την underground κοινότητα που κάλυπτε, και για κάποιους το κακό αίμα εξακολουθεί να ρέει».

«Οι σταθεροί κριτικοί του ιστότοπου συχνά έμοιαζαν ιδιότροποι, αδιάφοροι, μερικές φορές κακόβουλοι, αποδίδοντας χαμηλές βαθμολογίες σε μια χαρακτηριστική 10βάθμια κλίμακα με τιμωρητικό ζήλο»

H PJ Harvey στο Pitchfork, Chicago, το 2017 / Photo: Wikimedia Commons

«Ένα πολύ παθιασμένο ακροατήριο ανδρών της χιλιετίας στο ρόστερ μας»

«Αλλά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, οι διθυραμβικές κριτικές του Pitchfork ήταν αυτές που το έκαναν να μετατραπεί σε γευσιγνωστικό μέσο , βοηθώντας τους Arcade Fire και τους Bon Iver να γίνουν τα συγκροτήματα που προτείνονται για Grammy.

»Το Pitchfork ξεκίνησε το δικό του ετήσιο μουσικό φεστιβάλ στο Σικάγο το 2006, και μέχρι το 2015 το εμπορικό σήμα είχε γίνει τόσο boffo που ο ιδρυτής Ryan Schreiber και ο συνιδιοκτήτης Chris Kaskie πούλησαν το Pitchfork στην Condé Nast – ο επικεφαλής ψηφιακής διεύθυνσης της νέας μητρικής εταιρείας Fred Santarpia επαίνεσε την απόκτησή του επειδή έφερε «ένα πολύ παθιασμένο ακροατήριο ανδρών της χιλιετίας στο ρόστερ μας». Από εκεί και πέρα, το Pitchfork συνέχισε αξιοθαύμαστα να επεκτείνει την κάλυψή του πέρα από τα λευκά, μάγκικα indie συγκροτήματα στα οποία ιδρύθηκε, και, παραδόξως, κατέληξε να δείχνει περισσότερη χάρη στους πλουσιότερους ποπ σταρ του 21ου αιώνα παρά στους άγνωστους, που είχε κάνει το όνομά του ποδοπατώντας» προχωρά στην ιστορία του μουσικού μέσου ο Chris Richards στην Washington Post.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Pitchfork (@pitchfork)

Ο καπιταλισμός παραμένει ηλίθιος και ζόμπι

«Έχουμε την τάση να αντιλαμβανόμαστε τις μουσικές εκδόσεις ως αυτές τις μοναδικές, μονολιθικές κυψέλες, αλλά πάντα αποτελούνται από μεμονωμένους ακροατές, συγγραφείς και στοχαστές. Και ενώ εξακολουθώ να δυσανασχετώ με το Pitchfork για την καμένη γη της δεκαετίας του ’80, είναι αδύνατο να αρνηθεί κανείς το στυλ, την ευφυΐα και το κριτικό βάρος των πιο πρόσφατων αστέρων του – Cat Zhang, Philip Sherburne, Alphonse Pierre και άλλων» γράφει ο Chris Richards.

«Οι συγγραφείς δεν είναι οι εταιρείες. Και αν το σημερινό μιντιακό τοπίο συνεχίσει τη σημερινή του πορεία, δεν θα χρειαζόμαστε καμία υπενθύμιση γι’ αυτό -δεν θα υπάρχουν εκδόσεις για τους μουσικούς συγγραφείς να εργαστούν. Ο καπιταλισμός παραμένει ηλίθιος και ζόμπι, ένα αυτοκαταστροφικό παιχνίδι εξαγορών και απόρριψης πτωμάτων όταν τα κέρδη δεν ανταποκρίνονται σε κάποια γελοία πρότυπα. Το τι θα συμβεί στη συνέχεια στο Pitchfork υπό το GQ με ανησυχεί, σίγουρα. Αλλά όχι τόσο πολύ όσο το τι θα συμβεί στην υπόλοιπη μουσική κριτική σε έναν κόσμο μετά το Pitchfork.

»Είναι καιρός οι μουσικογράφοι να ενωθούν και να ξεκινήσουν τα δικά τους περιοδικά, τα δικά τους fanzines, τις δικές τους ιστοσελίδες.

»Οι ακροατές θα θέλουν πάντα να μοιράζονται τις μουσικές τους εμπειρίες, και ελπίζουμε ότι όσοι πιστεύουν στην κριτική ως τέχνη θα βρουν τρόπους να αξιοποιήσουν τις ιδέες τους ώστε να μπορούν να συνεχίσουν το έργο τους. Θα πρέπει να το κάνουν. Οι πύργοι -αυτός από τον οποίο γράφω προς το παρόν φαίνεται σταθερός προς το παρόν- γκρεμίζονται. Είναι δύσκολο να δει κανείς ένα μέλλον στα ερείπια. Όπως σε κάθε είδους πολιτιστική κριτική, η φαντασία θα είναι απαραίτητη» καταλήγει ο Chris Richards στην Washington Post.

*Με στοιχεία από washingtonpost.com