Στάθης Ψάλτης: «Σε ό,τι κι αν έχω κάνει έχω αφήσει ένα κομμάτι της καρδιάς μου»

Ο Στάθης Ψάλτης πέθανε σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου του 2017, στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» μετά από πολύμηνη ταλαιπωρία του με καρκίνο πνευμόνων που έπασχε. Η τελευταία του σημαντική εμφάνιση στο θέατρο, ήταν η συμμετοχή του στο σαιξπηρικό δράμα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που ανέβασε ο Δημήτρης Λιγνάδης στο θέατρο «Πάνθεον» το 2016. Ερμήνευσε το ρόλο της παραμάνας και του έδωσε μια κωμική χροιά.

Λίγο πριν πεθάνει, ο ταλαντούχος ηθοποιός πρωταγωνίστησε επίσης στην ταινία  «Καζαντζάκης» του Γιάννη Σμαραγδή, την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει στην μεγάλη οθόνη.

Ο Στάθης Ψάλτης ήταν ένας άνθρωπος ευγνώμων στη ζωή. «Καθόλου μουρτζούφλης δεν είμαι το πρωί. Ξυπνάω με χαμόγελο. Χαίρομαι που ξαναβλέπω τον ήλιο. Χαίρομαι που καμιά φορά περνάει ένα πουλάκι και το ακούω. Χαίρομαι που είμαι καλά και υγιής. Ελπίζω ο Θεός να με έχει καλά μέχρι το τέλος. Γιατί ποτέ δεν τον πείραξα. Δεν λογομάχησα ποτέ μαζί του. Είναι χωρισμένα τα τσανάκια μας», είχε πει σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.

Γεννημένος ηθοποιός

Γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας στις 27 Φεβρουαρίου 1951, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σε ηλικία 11 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Αιγάλεω. Από μικρός ήταν πλασμένος για ηθοποιός, όπως είχε πει σε συνέντευξή του. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και μέχρι να γίνει γνωστός ηθοποιός άλλαξε πολλά επαγγέλματα, μεταξύ άλλων κι αυτό του ναυτικού.

Tα πρώτα βήματα της καριέρας του δεν ήταν καθόλου ρόδινα

«Στην αρχή της καριέρας μου δέχτηκα πολύ μεγάλο πόλεμο από σπουδαίους πρωταγωνιστές. Ξεκίνησα κουβαλώντας ένα καφάσι στην παράσταση «Η χαμογελαστή αντάρτισσα και οι Αμερικάνοι», όπου δεν είχα καν ατάκα, αλλά μέχρι να το αφήσω στη σκηνή ο κόσμος είχε πεθάνει στο γέλιο. Στη δεύτερη επιθεώρηση μου έδωσαν τον ρόλο ενός Κινέζου που έλεγε μόνο τη φράση «Τακατίκι, τακατίκι, τακατίκι, τακατό», όπου επίσης γινόταν χαμός. Μετά έκανα συνέχεια επιτυχίες, παρότι εξακολουθούσα να δέχομαι πόλεμο», είχε πει ο ίδιος σε συνεντευξη του.

Η Μαίρη Χρονοπούλου θα πει για αυτό το περιστατικό: «Ο Στάθης ήταν τόσο ταλαντούχος, που, με το που εμφανίστηκε στο επάγγελμα, και τον παραμικρό ρόλο να είχε έβγαζε γέλιο. Τότε, στα πρώτα βήματά του -μπορεί να ήταν και η πρώτη θεατρική εμφάνισή του-, έπαιζε σε ένα έργο με τον θίασο που είχαμε με τον Κώστα Καρρά. Μαζί μας ήταν κι ένας παλιός κωμικός, μεγάλο όνομα -που δεν θα πω το όνομά του, γιατί έχει πεθάνει-, ο οποίος κάθε βράδυ χαστούκιζε τον Στάθη σε μια σκηνή που είχε μαζί του. Μιλάμε για πολύ ξύλο… Ενα βράδυ, που τον πήραν τα αίματα, δεν άντεξα. Πήγα στον Καρρά και του λέω: “Κώστα, πάμε στο καμαρίνι του… τάδε να του δώσουμε τελεσίγραφο: Αν δεν σταματήσει να πλακώνει στο ξύλο τον Στάθη, θα διαλύσουμε τον θίασο”».

Το λαϊκό είδωλο του 80

Ο Στάθης Ψάλτης καθιερώθηκε στο ευρύ κοινό ως ένα από τα λαϊκά είδωλα της δεκαετίας του ‘80, κυρίως μέσα από την κωμωδία στην μεγάλη οθόνη και την επιθεώρηση.
Υπήρξε ένα από τα λαϊκά είδωλα της δεκαετίας του ‘80. Μαζί με την Καίτη Φίνου (μεγάλο έρωτα της ζωής του) έπαιξε σε ταινίες και βιντεοταινίες, που είχαν μεγάλη απήχηση, με τίτλους όπως «Τροχονόμος Βαρβάρα» (1981), «Τα Καμάκια» (1981), «Βασικά καλησπέρα σας» (1982), «Και ο πρώτος ματάκιας» (1982), «Καμικάζι αγάπη μου» (1983), «Έλα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ» (1984), «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια» (1984) και «Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω» (1985).

Το 1973 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στη σειρά «Οι έμποροι των εθνών», που βασιζόταν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ερμήνευσε το ρόλο του γελωτοποιού και τραγούδησε το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου, που έγινε ευρέως γνωστό από τον Νίκο Ξυλούρη. Από τότε τραγούδησε αρκετά τραγούδια στον κινηματογράφο και το θέατρο. Τη δεκαετία του ‘70 έπαιξε και σε άλλες σειρές αξιώσεων που βασίζονταν σε έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως « Γιούγκερμαν» (1976), «Η Τύχη της Μαρούλας» (1978) και «Ο συμβολαιογράφος» (1979).

Το θέατρο και η επιθεώρηση

Στο θέατρο διέπρεψε κυρίως στην επιθεώρηση, με έργα όπως «Το μαντολίνο του ναυαγού Σημίτη» (2001), «Η παπουτσωμένη Ντόρα» (2002), «Νου Δου η άσχημη» (2007), «Και ξανά… ΠΑΣΟΚολλητό» (2009), «Πού πας ρε Γιωργάκη με τέτοιο καιρό;» (2010) και «Δεν έχουν Τσίπρα πάνω τους» (2015). Ξεχωριστή στιγμή στη θεατρική του καριέρα ήταν ο ρόλος του Ποπρίτσιν στο μονόλογο του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», που ανέβασε το 1992 στο θέατρο «Βέμπο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.

Η κλίκα «δεν το είδε με καλό μάτι»

Καλεσμένος στον καναπέ της κριτικού Ροζίτας Σώκου, στην εκπομπή «Επισκέπτης της Νύχτας», ξεκινώντας από ένα μικρό flash back για την αρχή της καριέρας του, περνώντας  στην εκπληκτική ερμηνεία του «Ποπρίτσιν» και ίσως με την Σώκου να φέρνει στο μυαλό της τις ταινίες ή τις επιθεωρήσεις που είχε ήδη στο ενεργητικό του ο επισκέπτης της, εξέφρασε την εξής απορία:

«Τώρα να σου κρατήσω κακία; Μετά από όλα αυτά που μου λες και μου θυμίζεις, αυτού του είδος την ηδονή, γιατί για μένα το καλό θέατρο και ο καλός ηθοποιός είναι πολύ μεγάλη ηδονή, γιατί μου έχεις στερήσει τόσο πολύ από αυτά τα πράγματα;»

Η αφοπλιστική απάντηση του Ψάλτη

«Δεν φταίω εγώ. Πρόσφατα έκανα μία προσπάθεια και ανέβασα το “Ημερολόγιο ενός τρελού” του Γκόγκολ, δυστυχώς όμως δεν ξέρω ο Τύπος, η κλίκα του θεάτρου δεν το είδαν με καλό μάτι. Ήμουν πολύ καλός, ο κόσμος σηκωνόταν και χειροκροτούσε όρθιος δεν έφευγε. Είχα αναγγείλλει ότι την παράσταση θα την κάνω για 30 μονο παραστάσεις, γιατί δε θα άντεχα προφανώς.

Βγήκαν μέσα από τον Τύπο και έγραψαν “να είδατε, το κατέβασε γιατί δεν πάταγε κόσμος”, κακοηθέστατα ψέμματα. Γιατί το έκαναν αυτό το κακό; Γιατί τα έβαλαν μαζί μου; Εγώ ήμουν ένας νέος άνθρωπος μετά από όλες αυτές τις μετατάξεις από το εμπορικό στο ποιοτικό- όχι ότι το εμπορικό δεν είναι ποιοτικό είναι το ίδιο, απευθύνεται στο λαό- όταν αποφάσισα να κάνω κάτι, όλοι αμφέβαλαν ενώ προηγουμένως όλοι γράφανε “γιατί αυτό το ταλέντο δεν κάνει καλές παραστάσεις” και μόλις έκανα την παράσταση “γιατί την έκανε”.

Λυπάμαι πάρα πολύ για τον καλλιτεχνικό Τύπο, που δεν βλέπει τον νέο ταλαντούχο άνθρωπο γιατί έχω και ταλέντο και ήθος και όλα αυτά τα στοιχεία που χρειάζεται να έχει ένας ηθοποιός που να μπορεί να παίξει το “Ημερολόγιο ενός τρελού” και εξίσου ίδια έργα.»

«Πρέπει να μπεις σε αυτόν τον κύκλο.Το καλό θεατρο είναι σαν μασονία. Είναι η κυρία Α, η κυρία Β, η κυρία D, η κυρία Ν το έχουνε εκεί και σαν να μην επιτρέπουν, σαν να κυριαρχούν τον Τύπο. Δεν ξέρω τί γίνεται. Κι αυτό είναι πάρα πολύ κακό. Ήθελα να ανεβάσω τον “Καλιγούλα”, και δεν μπόρεσα. Πώς να το ανεβάσω όταν ο καλλιτεχνικός Τύπος δε μου δίνει την ηθική αυτή συμπαράσταση».

Η αφιέρωση του φωτογράφου Κλεισθένη στον αγαπημένο φίλο του

Λίγες ώρες πριν από την ολοκλήρωση των έξι χρόνων από τον θάνατο του ηθοποιού που είναι συνυφασμένος με την δεκαετία του 80′ και τη ταινίες της βιντεοκασέτας, το «Studio Kleisthenis» δημοσίευσε μια σπάνια φωτογραφία από τα 25α θεατρικά γενέθλιά του Στάθη Ψάλτη το 1997, ο οποίος απεικονίζεται παρέα με την Καίτη Φίνου, αλλά και τον γνωστό τραγουδιστή Τριαντάφυλλο.

Η λεζάντα γράφει:«6 χρόνια συμπληρώνονται αύριο (σ.σ: σήμερα) από το θάνατο του αγαπημένου μας Στάθη Ψάλτη. Ο Κλεισθένης υπήρξε φίλος και ένας από τους πρώτους που πίστεψε στο ταλέντο του Στάθη Ψάλτη και τον βοήθησε στα πρώτα βήματα της μεγάλης του καριέρας. Στην αδημοσίευτη μέχρι σήμερα φωτό ο Κλεισθενης φωτογραφίζει τον Στάθη την μέρα των γενεθλίων για τα 25 θεατρικά του χρόνια στις 27-7-1997 μαζί με την Καίτη Φίνου».

Καίτη Φίνου: «Ξημερώνει 21 Απριλίου. 6 χρόνια Σταθη μας. Πέρασαν 6 χρόνια»

Παράλληλα, ξεχωριστή ανάρτηση για την συμπλήρωση των έξι ετών από τον θάνατο του Στάθη Ψάλτη έκανε και η Καίτη Φίνου.

Στη λεζάντα γράφει: «Ξημερώνει 21 Απριλίου. 6 χρόνια Σταθη μας. Πέρασαν 6 χρόνια».