Το δήθεν «ξεβάλτωμα» μπορεί να περιμένει

Την άμεση προτεραιότητά του να ξεκινήσουν ξανά οι διαδικασίες για την έξοδο του Κυπριακού από το τέλμα με σκοπό την επίλυσή του εκδήλωσε αμέσως μετά την εκλογή του ο νέος πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης, ο οποίος φέρνει πράγματι μια κάποια αίσθηση ανανέωσης στην πολιτική ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Που, όπως είναι φυσικό, συνοδεύεται και από αυτή την παντοτινή πλην απόμακρη ελπίδα, που φυσικά πεθαίνει τελευταία.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αμφιβάλλει ότι το Κυπριακό αποκλείεται να λυθεί με οποιαδήποτε μορφή διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Αυτό δεν είναι δυνατόν να μην το γνωρίζει πρώτος όλων ο νέος πρόεδρος. Γιατί αποκλείεται; Επειδή η μία πλευρά εννοεί με τον ίδιο όρο το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι εννοεί η άλλη: για την Κυπριακή Δημοκρατία και για την Ελλάδα το Κυπριακό πρέπει να λυθεί, ενώ για την Τουρκία έχει «λυθεί»: το 1974. Και αυτό που μένει είναι να διευθετηθεί νομικά αυτή η «λύση». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν πρόκειται να αλλάξει με κανενός είδους διαπραγμάτευση, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, σε όποιο ελβετικό ή άλλο θέρετρο να διεξαχθεί, παρουσία όποιου τρίτου εγγυητή ή μη. Η Τουρκία θεωρεί το Κυπριακό «λυμένο». Τελεία, παράγραφος. Ποια είναι αυτή η «επόμενη» παράγραφος; Αν η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα θέλουν την κατεχόμενη Κύπρο πίσω, ένας τρόπος και μόνον υπάρχει να την πάρουν: με πόλεμο, στον οποίο φυσικά θα πρέπει και να νικήσουν. Αλλος δεν υπάρχει. Και όλα τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς που πλέον θα έπρεπε να σκεφτούμε αν η επανάληψή τους ωφελεί ή βλάπτει τα συμφέροντα των δύο χωρών, μισό αιώνα μετά την εθνική καταστροφή.

Το «ξεβάλτωμα» του Κυπριακού θα μπορούσε ποτέ να σημαίνει την αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων από τα Κατεχόμενα; Ασφαλώς όχι. Θα μπορούσε να σημαίνει τη δημιουργία ενός κράτους στο οποίο, όποια μορφή τελικά κι αν αυτό είχε, η Τουρκία θα έμενε πραγματικά απ’ έξω και δεν θα διαδραμάτιζε συνεχώς ρόλο μέσω της τουρκοκυπριακής πλευράς; Επίσης κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Μάλιστα, αυτό καθιστά κάθε «ξεβάλτωμα» εξαιρετικά επικίνδυνο, υπό την έννοια ότι λ.χ. σε μια ομοσπονδιακή λογική το ένα πραγματικό ομόσπονδο σκέλος δεν θα είναι, σε επίπεδο αποφάσεων, αυτό που θα περιγράφουν οι συνθήκες, αλλά η Τουρκία θα έχει πλέον εξασφαλίσει και τη μόνιμη ενεργή παρουσία της σε ολόκληρη τη νέα μορφή κράτους που θα προκύψει από το «ξεβάλτωμα» και τη «λύση», χωρίς κανείς να είναι σε θέση να κάνει κάτι γι’ αυτό. Γιατί, ό,τι κι αν λένε τα χαρτιά, ακόμα και μετά την ένταξη του νέου πλέον κράτους στην ΕΕ, οι σχέσεις της Τουρκίας με το «δικό της» ομόσπονδο σκέλος δεν θα είναι δυνατόν να επηρεαστούν από τίποτα και από κανέναν. Θα πρόκειται για ένα στεγανό που θα είναι αδύνατον να σπάσει. Και οι συνέπειές του όχι απλώς θα προκαλούν διαρκή προβλήματα στο νέο κυπριακό κράτος, αλλά θα μεταφέρουν σίγουρα κάποια εξ αυτών και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Ολα τα παραπάνω θα καταστούν πολύ πιο σημαντικά με δεδομένο το γεγονός ότι όσο περνά ο καιρός βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά στην πραγματική πλέον περίοδο οικονομικής εκμετάλλευσης των σημαντικών ενεργειακών κοιτασμάτων που υπάρχουν στα κυπριακά θαλάσσια «οικόπεδα». Εκεί, λοιπόν, ένα νέο κράτος που θα αντικαθιστούσε στο επόμενο διάστημα την Κυπριακή Δημοκρατία ως κυρίαρχη διεθνή οντότητα με την ίδια την υπογραφή της θα ήταν πολύ πιθανό να την οδηγήσει αντί για «ξεβάλτωμα», αντίθετα, σε μια νέα εφιαλτική πραγματικότητα, για την οποία, μάλιστα, το πραγματικό αντίτιμο θα ήταν ελάχιστο. Ας περιμένει λοιπόν το δήθεν «ξεβάλτωμα». Ετσι κι αλλιώς, πραγματικό δεν θα είναι.