Η Αλέκα

Το ΚΚΕ αποφεύγει στρατηγικά και ιδεολογικά να αυτοτοποθετείται στο πολιτικό σκηνικό ως κόμμα προσωπικοτήτων, αλλά βασικά ως λενινιστικό κόμμα νέου τύπου που κουβαλάει τη θεωρία και πρακτική του κόντρα στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και με στόχο τον Σοσιαλισμό. Παρ’ όλα αυτά και επειδή ζούμε ακόμη στον Καπιταλισμό και πάντα κουμάντο κάνουν και τα πρόσωπα – συχνά με τη λανθάνουσα μορφή των τεχνικών της άψυχης Επικοινωνίας – προκάλεσε ενδιαφέρον πως η Αλέκα Παπαρήγα και με δική της απόφαση δεν θα είναι στη νέα Βουλή που θα προκύψει από τις εθνικές εκλογές.

Για τους γνωρίζοντες του Περισσού, η τέως γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ συνδέθηκε με μια εξόχως δύσκολη εποχή και κατάφερε μέσω συλλογικών αποφάσεων και δράσεων να ανασυντάξει το κόμμα της. Μιλάμε για την περίοδο που το ΚΚΕ έβγαινε με βαθιά τραύματα από την πτώση των σοσιαλιστικών χωρών, από την εξαφάνιση πολλών ΚΚ στη Δυτική Ευρώπη, από την κρίση του ’89-’91. Τα πράγματα τότε δεν ήταν απλά, ο Καπιταλισμός έδειχνε να νικάει οριστικά, ο Φουκουγιάμα μιλούσε για το Τέλος των Ιδεολογιών, οι νέοι στρέφονταν μακριά από τις νεολαίες των κομμάτων, παρά το τεράστιο μαθητικό κίνημα του ’90-’91 ή άλλες εξάρσεις στα 90s.

Η Αλέκα ερχόταν από μια γενιά πoυ πρωτογαλουχήθηκε στο Κίνημα για τη Δημοκρατία με την ΕΔΑ και τη Νεολαία Λαμπράκη. Αυτό έχει σημασία αφού την εν λόγω γενιά δεν την πήρε μεταπολιτευτικά το ΚΚΕ αλλά η ίδια οδηγήθηκε μέσω πολλαπλών δρόμων σε άλλες δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ κ.λπ.). Είχε δε συμμετοχή και στο αντιδικτατορικό κίνημα, ενώ είχε και πιο ειδικά ενδιαφέροντα όπως για τις γυναίκες, που έγραψε και βιβλίο πολλά χρόνια πριν από το #ΜeΤoo.

Τα κατάφερε; Συλλογικά πάντα, ναι. Βέβαια για τους αντιπάλους του το ΚΚΕ είναι ένα θεσμικό κόμμα στην ασφαλή του γωνία, ακόμη και σήμερα που ο Δημήτρης Κουτσούμπας διανύει τον δέκατο χρόνο στο πηδάλιο της ΚΕ του. Για τους πιο επιθετικούς του αντιπάλους, είναι Κόμμα που απλώς αναπολεί μια «ξεπερασμένη Ιδεολογία», συχνά δε ή και πυκνότερα βλέπουμε την ανιστορική ταύτιση Κομμουνισμού – Ναζισμού που έχει φτάσει να απασχολεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Εδώ δεν έχει σημασία αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με το ιστορικό κόμμα. Εχει αξία αντικειμενικά να δει γιατί διατηρείται σε μια εποχή απόλυτα εχθρική για τη Θεωρία του, γιατί έχει πρωτιά στα ΑΕΙ, γιατί έχει το μαζικότερο και πιο πετυχημένο Φεστιβάλ Νεολαίας, γιατί έχει ηχηρή παρέμβαση στα συνδικάτα μέσω του ΠΑΜΕ, γιατί δεκάδες ακόμη άνθρωποι το επιλέγουν ή και συγκινούνται με την παρουσία και δράση του. Και σήμερα αποκτά το παραπάνω ένα ακόμη ενδιαφέρον δεδομένου πως η εαμική γενιά έχει βιολογικά σχεδόν όλη τελειώσει και οι μνήμες αναθεωρούνται συχνά εκ του πονηρού από όσους δεν έβλεπαν ποτέ θετικά τις αντιστάσεις του λαού μας.

Στο όλο ερώτημα η Αλέκα έχει τον ρόλο και την παρουσία της και προφανώς πέραν της αποτίμησης που κάνει το κόμμα της, το εν λόγω πρόσωπο αφορά και τον απλό κόσμο που για τριάντα χρόνια την έβλεπε στη Βουλή και για 22 έτη γραμματέα του ΚΚΕ. Σε μια συγκυρία όπου τα κόμματα θα αναμετρηθούν και με όρους Instagram ή αποϊδεολογικοποιημένων επιλογών με βεβαιότητα η ίδια θα λείψει από τη νέα Εθνική Αντιπροσωπεία. Και αυτό το ξέρουν ακόμη και όσοι κινούνται πολύ μακριά απ’ το κόμμα της.