Όλα τριγύρω αλλάζουνε…

Εδώ και λίγες ημέρες, σιωπηλά και διακριτικά έχουν ξεκινήσει κάποιες «υπόγειες» προεργασίες χριστουγεννιάτικων στολισμών.

Στην Πατησίων, στο ύψος της Κυψέλης, και σε άλλα σημεία της Αθήνας, έχουν ήδη τοποθετηθεί  νέον χριστουγεννιάτικα δέντρα και αστέρια. Έχουν πάρει θέση και περιμένουν υπομονετικά πότε θα δοθεί το σύνθημα, να λάμψουν. Τα τοποθέτησε συνεργείο του δήμου μια Κυριακή βράδυ γύρω στις 23:30.

Ένα συνοικιακό μαγαζί με είδη δώρων, χριστουγεννιάτικο σημείο αναφοράς στην γειτονιά της Φωκίωνος Νέγρη, τα τελευταία βράδια παρουσιάζει έντονη μεταμεσονύκτια δραστηριότητα. Η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια, περικυκλωμένη από δέματα και κούτες, ξετυλίγει και τοποθετεί, σχεδόν στη ζούλα, τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια.

Με αυτά και με εκείνα ήμουν περίεργος να δω πόσες ημέρες μάς χωρίζουν σήμερα από τα Χριστούγεννα. Εξήντα επτά.

Ύστερα μέτρησα πού φτάνει κανείς, αν διανύσει 67 ημέρες από σήμερα προς τα πίσω. Έφτασα στις 15 Αυγούστου.

Με λίγα λόγια, σήμερα 20 Οκτωβρίου, βρισκόμαστε ακριβώς ανάμεσα στον Δεκαπενταύγουστο που μάς πέρασε και τα Χριστούγεννα που μάς έρχονται.

Οπότε, αν νιώθετε σαν καμήλα στην έρημο που άφησε πίσω της μια όαση και πασχίζει να φτάσει στην επόμενη, σωστά νιώθετε.

Όλοι μας δηλαδή…με τις καμπούρες άδειες και εξαντλημένοι από το βάρος των όσων κουβαλάμε, ούτε πίσω μπορούμε ούτε μπροστά να πάμε.

Το περίεργο είναι ότι κάποιες στιγμές ο περασμένος Δεκεπενταύγουστος μοιάζει σαν να ‘ναι χρόνια μακριά, και άλλες σαν μόλις προχθές. Το ίδιο θα μας φαίνεται το σήμερα, 67 ημέρες αργότερα όταν, καλά να είμαστε, θα καθόμαστε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Πώς όμως γίνεται να μοιάζουν όλα τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά;

Ίσως οφείλεται στο ότι μέσα σε αυτόν τον αυξομειούμενο χωροχρόνο που ζούμε, κι ας μοιάζουν όλα τριγύρω ν’ αλλάζουν ταχύτατα, στην πραγματικότητα όλα τα ίδια μένουν.

Για τους ίδιους λόγους αγχωνόμαστε όταν σηκωνόμαστε από το κρεβάτι το πρωί, για τους ίδιους λόγους καθυστερούμε να φτάσουμε στη δουλειά και στα ραντεβού μας, για τους ίδιους λόγους πλακωνόμαστε στο σπίτι με την «από πάνω», με «τον δίπλα», με τους «από κάτω» και φυσικά και με τους «από μέσα».

Για τα ίδια θέματα θα σημάνουν συναγερμό τα ΜΜΕ, για τα ίδια θέματα θα παρακολουθήσουμε τα ίδια πρόσωπα να πλακώνονται σε τηλεοράσεις και social media.

Και παράλληλα θα ξεφυλλίζουμε τα ημερολόγια μετρώντας τις ημέρες που μάς χωρίζουν από την επόμενη αργία. (67 ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, θα βρισκόμαστε μία ημέρα μετά την Καθαρά Δευτέρα).

Το μόνο που θα αλλάζει θα είναι η διακόσμηση στις βιτρίνες, αν φυσικά είμαστε σε θέση να το παρατηρήσουμε, περικυκλωμένοι από όλα αυτά που φαίνεται να μας είναι αδιάφορο αν θα αλλάξουν και σκυμμένοι και αλληλοαποθούμενοι μπροστά από την κλειδαρότρυπα μιας νέας τραγικής ιστορίας «που συγκλονίζει το πανελλήνιο».

Α…όλα κι όλα…

Εκεί…την έχουμε ανάγκη την αλλαγή.

Γιατί, πώς να το κάνουμε, μετά από κάμποσες εβδομάδες και κάμποσες σελίδες καταθέσεων και απολογιών το θέμα, όσο να ‘ναι ξεφτίζει, μπαγιατεύει.

Εμείς θέλουμε φρέσκα θέματα με φρέσκα θύματα.