Ιλουστρασιόν ευτυχία

Είναι οι ίδιοι πηχυαίοι τίτλοι. Που προβάλλουν στυλιζαρισμένη ευτυχία ή ξεσκίζουν ιλουστρασιόν περιτυλίγματα. Καταπιεστικοί ή ανακουφιστικοί, ανάλογα με το ποιος είναι το υποκείμενο και ποιος ο αποδέκτης. Ας πούμε, πόσες μαμάδες έχουν καταπιεστεί από τη διαφήμιση της σκηνοθετημένης τελειότητας στις αναρτήσεις διάσημων οικογενειών στο Instagram και πόσες γυναίκες ένιωσαν μια ένοχη ανακούφιση ότι τελικά δεν είναι όλα όπως φαίνονται όταν ακούν την ανακοίνωση ενός ξαφνικού διαζυγίου ενός άλλοτε πολυδιαφημισμένα τέλειου ζευγαριού; Ξαφνικό, βέβαια, για τους έξω. Διότι η πραγματικότητα έχει πιο θαμπές εικόνες από αυτές που δημοσιεύονται στις σελίδες των κοσμικών lifestyle περιοδικών.

Δύο πρώην σύζυγοι πηγαίνουν στα δικαστήρια για να λύσουν το θέμα της διατροφής των παιδιών τους. Μια μαμά θεωρεί πως ο μπαμπάς παραβίασε τους όρους της συμφωνίας και διεκδικεί τα δικαιώματα των παιδιών της μέσω της νομικής οδού. Οταν όμως αυτή η μαμά είναι διάσημη, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα. Ολα περνούν μέσα από τον φακό, που μεγεθύνει καταστάσεις, πάθη, συγκρούσεις. Αδικο, σίγουρα, η ζωή σου να περιγράφεται σε τίτλους και να μετριέται με κλικ. Ομως η επίκληση του σεβασμού στην ιδιωτικότητα συνοδεύεται πάντα με υπενθύμιση παρελθοντικής αυτοπροβολής. Σαν κάποιος να παίρνει το αίμα του πίσω τη στιγμή της προσωπικής σου δυστυχίας, για τις φορές που έγινε ο αποδέκτης της διαφήμισης της οικογενειακής σου ευτυχίας.

Ορια δυσδιάκριτα για το ποιος προκαλεί ή επιδιώκει και τι. Η ευτυχία όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται, θα ισχυριστούν κάποιοι. Ομως, όταν ανοίξεις την πόρτα της ζωής σου, δυστυχώς μετά δεν μπορείς να ελέγξεις ποιος και πότε θα μπει μέσα. Οταν συνειδητά κάνεις το ιδιωτικό δημόσιο στη χαρά, δίνεις δικαίωμα για διεκδίκηση κοινωνών στη λύπη. Αδικοι κανόνες ενός προκαθορισμένου παιχνιδιού. Σε ένα σύστημα που έχει ανάγκη να γεμίζει σελίδες και σε επιβραβεύει όταν του δίνεις υλικό. Οταν μακιγιάρεις ατέλειες, όταν ρετουσάρεις τη ζωή σου βάζοντάς της φίλτρα και την ποστάρεις στο Instagram. Ενα σύστημα που εξυψώνει όποιον κάνει σχέση, παντρεύεται, τεκνοποιεί και μηδενίζει όποιον αποτυγχάνει σε κάτι ή σε όλα αυτά μαζί. Γιατί παύει να είναι «ευτυχισμένη μανούλα», δεν «μας δείχνει την κοιλίτσα της», δεν «είναι full in love», ούτε «λάμπει στην αγκαλιά του/της αγαπημένου/ης της/του».

Τα σχόλια από μελιστάλαχτα μετατρέπονται στο στραβοπάτημα σε σκληρά, ειρωνικά, σαρκαστικά, ενίοτε κακεντρεχή. Εκπέμπουν μια ένοχη ευχαρίστηση, μια σαδιστική χαρά. Και απέναντι ο αναγνώστης-τηλεθεατής που παρακολουθεί το έργο με την ίδια εναλλασσόμενη διάθεση. Για το καταπιεστικό πρότυπο εικονικής ευτυχίας που τον αναγκάζει σε συγκρίσεις με τη δική του ζωή. Που τον κάνει να νιώθει ενοχές, επειδή δεν νιώθει την ίδια ξέφρενη χαρά με τη δική του οικογένεια, με αυτήν που προβάλλουν οι διάσημοι στα social media. Και την επόμενη στιγμή η ένοχη ανακούφιση όταν γκρεμίζεται το ντεκόρ και αποκαλύπτονται οι κακοτεχνίες στο άδειο δωμάτιο. Οταν ξύνεται η επιφάνεια και φαίνονται από κάτω τα ρετουσαρισμένα ψεγάδια. Και με έναν παράξενο τρόπο, διαπιστώνει πως όσο πιο πολύ διαφημίζεται η ευτυχία, όσο πιο πολλά φίλτρα χαράς μπαίνουν στην εικόνα, τόσο περισσότερα είναι τα ψεγάδια που έπρεπε να φιλτραριστούν. Γιατί η πραγματική χαρά δεν αποτελεί υλικό για stories. Δεν έχεις χρόνο να το ποστάρεις, όταν πραγματικά το ζεις. Αλλωστε οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που τις μοιράζονται δύο. Αυτές που δεν ανέβηκαν ποτέ. Και ίσως αυτό είναι τελικά που εξηγεί πολλά.