Η μαζική ξεροκεφαλιά των κορονοπάρτι και των αρνητών του εμβολιασμού

Ξεπερνά και τα όρια της ανοησίας και τελικά φτάνει στο χώρο μιας αξιοθρήνητης ομαδικής παράκρουσης το ντροπιαστικό, για οποιαδήποτε προηγμένη κοινωνία, φαινόμενο των κορονοπάρτι. Όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην υποτίθεται αυτοσυγκρατημένη κεντροβόρεια Ευρώπη! Και αυτό βέβαια λειτουργεί και ως «ελαφρυντικό» για εμάς τους ατίθασους Έλληνες και Ελληνίδες…

Εκτός όμως από την ξεροκέφαλη και σύμφωνη με το γνωμικό «το γινάτι βγάζει μάτι», επανάληψη των κορονοπάρτι, ακόμη και στους ιερούς χώρους της έρευνας και της γνώσης (π.χ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), η μαζική αυτή ξεροκεφαλιά, δεν παύει να ενδημεί και στο χώρο της ίδιας της Ιατρικής. Με γιατρούς που όχι μόνον αρνούνται τον δικό τους εμβολιασμό, αλλά και …προπαγανδίζουν την άμετρη αυτή ανοησία, στο χώρο της ημιμάθειας και της αφέλειας.

Θρασυδειλία

Το κακό όμως κορυφώνεται με τη θρασυδειλία, τόσο των ξεροκέφαλων κορονογλετζέδων, όσο και την φευτοπαληκαροσύνη των αρνητών στο χώρο της Ιατρικής. Πολλοί, ίσως και περισσότεροι από αυτούς, σύμφωνα με το «ηθελές τα και παθές τα» καταλήγουν στη διασωλήνωση.

Όμως, όταν αναγκάζονται, για τη σωτηρία τους, να ξαπλώνουν στο κρεβάτι του πόνου, τότε από ξεροκέφαλοι «αρνητές» καταντούν πεφοβισμένοι ικέτες, προς εκείνους εναντίων των οποίων ελεεινολογούσαν, δηλαδή προς τους στρατευμένους για την σωτηρία του κοινωνικού συνόλου γιατρούς και νοσηλευτές.

Εδώ πλέον μιλάμε για το ντροπιαστικό και ασυγχώρητο φαινόμενο του οπορτουνισμού, δηλαδή της χειρίστης πλευράς του καιροσκοπισμού, που κατά τα φαινόμενα, λόγω του «πολιτικού κόστους», δεν τολμούν να το καυτηριάσουν τόσο οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων, όσο και εκείνοι της αντιπολίτευσης.

Οι ίδιοι οι αρνητές του εμβολιασμού σε ένα ποσοστό καταλήγουν νομοτελειακά στη διασωλήνωση. Πώς όμως συμβιβάζονται οι αρνητές νοσηλευόμενοι με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που τους λοιδορούσαν;

Το «πολιτικό κόστος»

Είδαμε και ακούσαμε ποτέ τους αρμόδιους υπουργούς, ή τα αντίστοιχα για την Υγεία όργανα της αντιπολίτευσης, να παίρνουν το θάρρος και να στηλιτεύουν αυτή τη μαζική θρασυδειλία; Τι το πιο αποτελεσματικό, εάν ο ίδιος ο πολυπράγμων Κυριάκος Μητσοτάκης, ο ανεκδιήγητος Αλέξης Τσίπρας, η αμφιταλαντευόμενη στο ακροβατικό σχοινί Φώφη Γεννηματά, ο αμετακίνητος δογματικός Δημήτρης Κουτσούμπας, ή ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Γιάννης Βαρουφάκης μαζί με την κυρία Σακοράφα να βγαίνουν στο γυαλί της T.V. και να κατακεραυνώνουν τους ψευτοπαληκαράδες, στο χώρο της πανδημίας λέγοντάς τους: «Πώς τολμάτε και βρίζετε αυτούς, που τώρα ανασκουμπώνονται με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους να σας σώσουν»;

«Αφού αμφισβητείτε και μηδενίζετε το ρόλο της επιστήμης, τώρα γιατί ζητάτε να σας σώσουν οι υβριζόμενοι;  Είναι ή όχι η συμπεριφορά σας αυτή δείγμα απανθρωπιάς και ανανδρίας»;

Περιφρονούν την Παιδαγωγική

Όμως, η ίδια αυτή ευθυνοφοβία πρυτανεύει και στο χώρο της ελληνικής Παιδείας, όπου έχει διαγραφεί ως περιττό το βασικότερο κεφάλαιο της Παιδαγωγικής. Ποιοι πρυτάνεις και καθηγητές ΑΕΙ, ποιοι επικεφαλής των Παιδαγωγικών Ακαδημιών αφιερώνουν, έστω μερικά λεπτά της ώρας, στο μάθημα ή ορθότερα στο καθήκον της κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, όχι βέβαια για τα … «δικαιώματα» των κορονοπάρτι και τις υποχρεώσεις των αφ’ υψηλού ανόητων αρνητών του εμβολιασμού, αλλά για την επιστροφή όλων αυτών των ασώτων στην πατρική στέγη της σοβαρότητας και της ευθύνης;

Όσο για το ρόλο της ελληνικής οικογένειας αναρωτηθήκαμε ποτέ, γιατί σε ορισμένα οικογενειακά περιβάλλοντα, ούτε μια μάνα και ένας πατέρας δεν είπαν ποτέ στα άεργα και νωχελικά τους τέκνα: «Παιδιά τέρμα τα πειράματα. Δουλέψτε! Μην αγοράζετε πανάκριβα την πλανεύτρα νύχτα και μην πουλάτε μισοτιμής την πολύτιμη ημέρα στα χοροπηδηχτά, στις παραισθησιογόνες μπόμπες και στη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε σκουπιδαριό.

Μάλλον πολλά τα ζητάμε… Γιατί θα μας πουν και από πάνω, ότι παραβιάζουμε το άγραφο «Σύνταγμα» του καθισιού και του παρασιτισμού και της σήψης, δηλαδή της σαπίλας…