Χρήστος Αυλωνίτης: Η αληθινή ιστορία και τα fake news ενός θανάτου

Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου έφυγε από τη ζωή ένας υπέροχος άνθρωπος. Ένας πολύ καλός ηθοποιός, ένας ανήσυχος καλλιτέχνης, ένας σπουδαίος φίλος.

Ο Χρήστος Αυλωνίτης δεν σταματούσε ποτέ. Υπηρέτης του θεάτρου από πολύ μικρή ηλικία, ήξερε πολύ καλή μουσική –έπαιξε ντραμς και κιθάρα- και είχε κάνει δεκάδες δουλειές.

Το βιογραφικό του φιλοξενήθηκε μαζί με την είδηση του θανάτου του σχεδόν σε όλα τα sites, οπότε μια ακόμα αναπαραγωγή δεν προσθέτει κάτι αυτή τη στιγμή.

Μέχρι εκεί όλα καλά. Λίγες ώρες όμως μετά και ενώ συγγενείς και φίλοι προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, δύο τρεις αναρτήσεις στο facebook έκαναν λόγο για εξαθλίωση, πείνα, ανέχεια.

Καλλιτέχνες, αυτοαποκαλούμενοι ως φίλοι, έγραψαν ότι ο Χρήστος πέθανε από την πείνα, ότι ζούσε εξαθλιωμένος, ότι οι φίλοι του δεν τον στήριξαν, ότι έπεσε από το μηχανάκι επειδή ζαλίστηκε γιατί δεν είχε φάει.

Ανάμεσά τους και η τραγουδίστρια Βιολέτα Ίκαρη, πιο αναγνωρίσιμη από τους υπόλοιπους, η οποία έκανε μια ανάρτηση χωρίς να αναφέρει το επίθετο του Χρήστου ή να βάλει κάποια φωτογραφία του.

Σε αυτή μιλούσε για ένα φίλο της ηθοποιό που πέθανε και αποκάλυπτε με κεφαλαία γράμματα και πολύ επιθετικό τόνο ότι δεν πέθανε από το ατύχημα με το μηχανάκι αλλά από την πείνα. Σε έντονη συναισθηματική φόρτιση η Ίκαρη παρασύρθηκε από σκόρπιες πληροφορίες και άθελά της έγραψε ανακρίβειες τις οποίες στη συνέχεια κατέβασε ζητώντας συγγνώμη. Σεβαστό και μπράβο της

Όπως ήταν φυσικό την πρώτη ανάρτηση «τσίμπησε» ιστοσελίδα μεγάλης αναγνωσιμότητας και πριν ακόμα γίνει η κηδεία του Αυλωνίτη ανέβηκε δημοσίευμα με τον τίτλο: «Χρήστος Αυλωνίτης: Η τραγική ιστορία του ηθοποιού που έφυγε ‘χτυπημένος από την εξαθλίωση’».

To κακό έγινε…

Και το κακό είχε ήδη γίνει. Η ψευδής είδηση αναπαράχθηκε αυτούσια σε sites και εφημερίδες κάνοντας έξαλλους όλους τους οικείους. Κανείς δεν πήρε ένα τηλέφωνο την οικογένεια να διασταυρώσει τις πληροφορίες. Κανείς δεν πήρε ένα τηλέφωνο τους φίλους του –πολλοί από αυτούς ανήκουν και στον καλλιτεχνικό και στον δημοσιογραφικό χώρο- για να μάθει την αλήθεια. Και φυσικά κανείς δεν δημοσίευσε την νέα ανάρτηση της Ίκαρη στην οποία αποκαθιστά την αλήθεια.

Το πρώτο –και χειρότερο- δημοσίευμα κατέβηκε. Αλλά είναι αδύνατον να ελέγξεις όλο το internet. Δεν γίνεται και δεν έχει και νόημα.

Νόημα όμως έχει να μάθουμε να μην είμαστε κοράκια. Αυτό είναι ένα από τα μαθήματα που πρέπει να παίρνουμε στις σχολές δημοσιογραφίας.

Να μην ορμάμε πάνω στην είδηση όταν αυτή βλέπουμε απλώς ότι πουλάει. Να διασταυρώνουμε, να ρωτάμε, να μαθαίνουμε. Να παίρνουμε μια ανάσα και να κάνουμε ένα βήμα πίσω πριν γράψουμε τόσο σκληρά πράγματα ειδικά για κάποιον που δεν βρίσκεται στη ζωή.

Πριν ακριβώς 15 χρόνια τέτοιες μέρες έφυγε από τη ζωή ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Ήταν 8 Νοεμβρίου και η είδηση ότι έχασε τη μάχη ο μεγάλος ηθοποιός είχε προηγηθεί του θανάτου του. Όλοι ξέραμε ότι τα 24ωρα ήταν δύσκολα αλλά λανθασμένα κάποιο κανάλι μετέδωσε ότι ο Αλεξανδράκης είχε φύγει.

Έκανα τότε πρακτική στην Καθημερινή, δίπλα στην σπουδαία Μαρία Κατσουνάκη, με ιδιαίτερη αγάπη για την κινηματογράφο και πολύ ευαίσθητη σε τέτοια ζητήματα. Λίγο πριν ανέβει η Κατσουνάκη στην απογευματινή σύσκεψη για τα πρώτα θέματα της εφημερίδας ρώτησε με πολύ αγωνία τι γίνεται με τον Αλεξανδράκη, αν πέθανε, αν θα πεθάνει τις επόμενες ώρες για να ενημερώσει να φυλάξουν χώρο στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας.

Και αμέσως μόλις το ρωτάει, ξεσπάει σε κλάματα. Γίναμε κοράκια ξεστομίζει προσπαθώντας να συνέλθει από την βαρβαρότητα που μας οδηγεί πολλές φορές η δίνη της δουλειάς.

Για την ιστορία ο Χρήστος Αυλωνίτης ήταν ένας πολύ περήφανος άνθρωπος. Το τελευταίο διάστημα, με τα θέατρα να παραμένουν κλειστά, αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες. Όμως δεν πεινούσε, δεν ζαλίστηκε στη μέση του δρόμου επειδή δεν είχε να φάει και κυρίως δεν ήταν μόνος.

Έπεσε από το μηχανάκι όταν ένας ντελιβεράς πέρασε με κόκκινο και τον χτύπησε. Ο ίδιος έφυγε και δεν κοίταξε καν τι είχε συμβεί. Ο Χρήστος ταλαιπωρήθηκε και τελικά πέθανε από αιμορραγία αρκετές μέρες μετά.

Ο Χρήστος είχε δίπλα του την οικογένεια του αλλά κυρίως τους φίλους τους. Την μεγάλη «οικογένεια» του Κόμη στα Πατήσια. Εκεί που κάθε βράδυ τον περίμενε το ποτό του στη γνωστή θέση. Εκεί που περνούσε τις περισσότερες νύχτες των τελευταίων χρόνων. Εκεί που συναντούσε τους φίλους τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τους συναδέλφους τους, τα «αδέρφια» του. Εκεί που θα μαζευτούμε όλοι μόλις τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και θα πιούμε μέχρι το πρωί. Για πάρτη του.