The winner takes it all

Είτε μέσα από τη λατινογενή προσέγγιση – του «Ουαί τοις ηττημένοις» – που ιστορικά κατοχυρώθηκε από τον γαλάτη στρατηγό  Βρέννο, όταν στα 390 π.Χ. κατέλαβε τη Ρώμη, είτε μέσω της νεώτερης αγγλοσαξονικής – του «The winner takes it all» – που τραγούδησαν και οι ABBA, η κεντρική πολιτική σκηνή έχει ήδη αρχίσει να περνά σε αυτή τη φάση. Προφανώς το έχει αντιληφθεί και ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας «φίλους» πολλούς και μέχρι πρότινος διάφορα κέντρα στήριξης να απομακρύνονται αθόρυβα ή να σφαλίζουν τις πόρτες. Σε έναν βαθμό, ήταν το κλίμα που αποκόμισε και στο τελευταίο ταξίδι στις Βρυξέλλες, ιδίως τη στιγμή που η Ανγκελα Μέρκελ αναζητούσε σε κατ΄ ιδίαν διαβουλεύσεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι εξίσου προφανές ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα μετά την 7η Ιουλίου, όταν η θέση στο εγχώριο σύστημα εξουσίας θα έχει μεταφερθεί σε άλλα έδρανα.

Τα μηνύματα για την αλλαγή σκηνικού ήταν πολλά στη βελγική πρωτεύουσα. Το καταλάβαινε κανείς και από τις συζητήσεις στο περιθώριο της συνόδου του ΕΛΚ ότι οι αποφάσεις αναμένονται πλέον από τον πρόεδρο της ΝΔ. Οι θέσεις – «κλειδιά» έχουν φύγει από τα χέρια του Τσίπρα και οι απαντήσεις βρίσκονται αλλού. Τα στελέχη της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, για παράδειγμα, περισσότερο ρωτούσαν για το χαρτοφυλάκιο που μπορεί να αναλάβει ο Αντώνης Σαμαράς, μέσα από μια μετακίνηση στην αντιπροεδρία της Κομισιόν, ή για τον δημόσιο ρόλο που θα έχει στις εξής ο νυν επίτροπος, Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Οι θέσεις και οι απορίες, λοιπόν, είναι ήδη μια δεξιά υπόθεση. Πηγές που παρακολούθησαν από κοντά όσα διεμείφθησαν στις Βρυξέλλες, διαβεβαιώνουν ότι από τις συζητήσεις και τα ερωτήματα απουσίαζε το όνομα του Κώστα Καραμανλή. Είναι κατανοητό ότι έπειτα από μια δεκαετία σιωπηλής παρουσίας στα κοινά, χωρίς να υπάρχουν και προθέσεις μιας παρεμβατικότητας που θα προκαλέσει, οι προβολείς στρέφονται αλλού. Ωστόσο, στην περίπτωση Καραμανλή είναι αμφίβολο εάν μια εικόνα σχετικής αδιαφορίας για τους σχεδιασμούς του έχει να κάνει μόνον με τον μακρύ χρόνο που μεσολάβησε. Το πρόσημο για την κυβερνητική θητεία του παραμένει αρνητικό στις Βρυξέλλες και φρόντισε να το υπενθυμίσει με ηχηρό τρόπο ο Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ.

Πρόκειται, ωστόσο, για μια γενικότερη κατάσταση που δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού, αλλά εκτείνεται σε όλο το φάσμα των καραμανλικών. Η νέα κατάσταση δεν τους αφήνει αλώβητους, όπως παρατηρούν και παλαιοί κομματικοί, αντιθέτως το δόγμα του «ο νικητής τα παίρνει όλα», τους περιλαμβάνει. Αν οι καραμανλικοί δεν αντιλαμβάνονται το νέο στάτους στη γαλάζια πολυκατοικία, δεν είναι μόνον οι θέσεις που μοιράζονται αυτή την ώρα εκείνες που εκπέμπουν το μήνυμα, αλλά μιλούν ακόμη και τα ψηφοδέλτια.

Ο Αλέκος Κοντός και ο Γιάννης Παπαθανασίου ενημερώθηκαν εγκαίρως ότι κόβονται, αλλά η Φερβωνία Πατριανάκου ή ο Αντώνης Μπέζας που είχαν ξεκινήσει την προεκλογική καμπάνιά τους για μια επιστροφή στη Βουλή, έζησαν τον απόλυτο αιφνιδιασμό. Ακόμη και ο Κώστας Μαρκόπουλος στην Εύβοια, ο οποίος επένδυε στις παλαιές καραμανλικές μέρες πολιτικής ευημερίας, ήταν απροετοίμαστος για τη μεγάλη απόρριψη. Το μήνυμα είναι ότι εάν οι καραμανλικοί κόβονται από τα ψηφοδέλτια με σχετική ευκολία, χωρίς μάλιστα να ακουστεί ψίθυρος από την Παναγή Κυριακού, τότε οι καραμανλικοί δεν έχουν πια το πάνω χέρι.

Η ενεργοποίηση του Κώστα Καραμανλή ύστερα από δέκα χρόνια σιωπής σχεδόν αναγκαστικά γίνεται για το κόμμα – που έχει επανέλθει σε ταχύτητες καλπασμού. Οι βεβαιότητες του 2012, μετά το 18,5% στις κάλπες, ότι η ΝΔ συρρικνώνεται και ένας Καραμανλής μπορεί να επιστρέψει ως παράκλητος, μέσα σε ένα σκηνικό πολιτικού κατακερματισμού, δεν υπάρχουν πια. Ούτε μπορεί να αλλάξει την εικόνα για τα πεπραγμένα της περιόδου 2004 – 2009, ένα υπερκομματικό προφίλ. Ακόμη μια θητεία στα ορεινά της Βουλής ως βουλευτής της Α΄ Θεσσαλονίκης, ο Καραμανλής γνωρίζει ότι θα σκοτεινιάσει μια ήδη θαμπωμένη εικόνα.