Καταστροφή ή σύγκρουση

Ακόμα και οι πιο ένθερμοι οπαδοί της άποψης ότι ο κατευνασμός της Τουρκίας είναι η μόνη οδός που πρέπει να ακολουθήσουν η Ελλάδα και η Κύπρος, έχουν πλέον αντιληφθεί ότι τέτοιος δρόμος δεν υφίσταται. Η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει την επιθετικότητα, ούτε να την περιορίσει. Αντιθέτως, πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο σημείο που η κλιμάκωση δεν θα μπορεί παρά να εξελιχθεί είτε σε αποδοχή καταστροφικών τετελεσμένων είτε σε σύγκρουση. Γιατί η Τουρκία και ο υπερφίαλος δικτάτοράς της τα θέλουν όλα. Και τα θέλουν τώρα.

Η ελληνική κοινή γνώμη, όπως άλλωστε και η πολιτική τάξη, οφείλουν πλέον να προετοιμάζονται για τη δεδομένη επερχόμενη σύγκρουση. Ειδικά η κυβέρνηση, οφείλει να αντιληφθεί ότι εδώ δεν σηκώνει ούτε ψέματα ούτε κοροϊδίες ούτε κρυφές αριστερές διακοπές σε κότερα πλουσίων. Από τη στιγμή που, όπως ελπίζει κανείς, η Ελλάδα και η Κύπρος δεν θα αποδεχθούν τη σαρωτική μείωση της κυριαρχίας τους έπειτα από μονομερείς τουρκικές επιθετικές ενέργειες, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Τα ερωτήματα που μένουν ανοικτά δεν έχουν να κάνουν με το αν, αλλά με το πού, το πώς και το πότε.

Η τρέχουσα συγκυρία είναι πάντως η ευνοϊκότερη δυνατή για μια τέτοια εξέλιξη. Γιατί τώρα είναι η στιγμή που η Τουρκία δεν απειλεί μόνον την Ελλάδα και την Κύπρο αλλά ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και τη διεθνή ενεργειακή και στρατηγική ισορροπία στην περιοχή. Απειλεί ουσιαστικά ταυτόχρονα τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, το ΝΑΤΟ, του οποίου είναι μέλος, τη Γαλλία και την Ιταλία και τα κατοχυρωμένα με συμβάσεις συμφέροντά τους, απειλεί, πρακτικά, ακόμα και την Αίγυπτο.

Συμπεριφέρεται ως ο ταραχοποιός που πάντοτε υπήρξε, απλώς τώρα πια, αδιακρίτως έναντι όλων και σε έξαλλη κατάσταση. Και έχει ενώσει τους πάντες εναντίον της. Αν λοιπόν ειδικά αυτή τη στιγμή η Ελλάδα και η Κύπρος επιτρέψουν την επικράτηση τετελεσμένων εις βάρος τους, θα έχουν διαπράξει ανιστόρητο και ασυγχώρητο, καταστρεπτικό εθνικό σφάλμα.

Οι συμμαχίες σε μία σύγκρουση ήταν πάντοτε και εξακολουθούν και σήμερα να παραμένουν εξίσου σημαντικές με τη σκληρή στρατιωτική ισχύ των χωρών που τη διεξάγουν. Ενίοτε δε, ακόμα σημαντικότερες. Οι συμμαχίες είναι σήμερα σαρωτικά υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου – κάτι που δεν συνέβαινε επί πολλές δεκαετίες, για λόγους που έχουν επαρκώς αναλυθεί. Ομως, για να έχουν νόημα οι συμμαχίες, πρέπει πρώτα να είναι αποφασισμένα τα κράτη που η κυριαρχία τους τίθεται υπό αμφισβήτηση. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τίποτα δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί. Δεν πρόκειται κανείς να δράσει στρατιωτικά για κανέναν ο οποίος δεν το κάνει πρώτα ο ίδιος.

Θέλουμε δεν θέλουμε, η Ελλάδα και η Κύπρος σύντομα θα βρεθούν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μπροστά στην απόφαση αν θα το πράξουν ή όχι. Αν θα υπερασπιστούν ή όχι την κυριαρχία τους. Το αν τελικά θα το πράξουν δεν θα έπρεπε καν να τίθεται ως ερώτημα. Το να μην το πράξουν δεν θα έπρεπε να υφίσταται καν ως ενδεχόμενο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έρχεται πόλεμος. Και να σταματήσουμε τις υπεκφυγές, να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Δεν τον θέλουμε, αλλά έρχεται. Το ότι δεν τον θέλουμε δεν θα τον σταματήσει. Αντίθετα, το να τον ξορκίζουμε και να τον φοβόμαστε, απλώς τον φέρνει πιο κοντά. Η Τουρκία πρέπει να γνωρίζει ότι αν κάνει το βήμα, θα γίνει πόλεμος. Και για να το γνωρίζει η Τουρκία, πρέπει πρώτα να το κατανοήσει και να το πιστέψει η Ελλάδα. Και για να επικρατήσει, πρέπει πρώτα να το αποφασίσει.