Ο κατώτατος μισθός και ο τραγέλαφος

Η αγορά εργασίας παραμένει χωρίς καμία εθνική πολιτική που να διαμόρφωνε διαφορετικά τα δεδομένα. Απορρυθμισμένη, όπως προέκυψε από τα  μνημονιακά μέτρα, συνεχίζει να ταλανίζεται από την υιοθέτηση μέτρων κυρίως επικοινωνιακού χαρακτήρα, χωρίς τόλμη θυμίζοντας την εξόφληση υπέρογκου ποσού από μεγαλοφειλέτη σε άτεγκτο δανειστή με την καταβολή μικροποσών που ποτέ δεν αγγίζουν την εξόφληση ούτε ενός μέρους των τόκων του δανείου.

Ένα παράδειγμα: το θέμα που προέκυψε με τις τριετίες και τον κατώτατο μισθό αποκαλύπτει πλήρως την αδυναμία να αποσαφηνιστεί με ασφάλεια δικαίου για τον εργαζόμενο και την επιχείρηση, αν τελικά στον ανειδίκευτο υπάλληλο θα καταβάλλεται, εκτός του κατώτατου μισθού και το επίδομα των τριετιών. Ένα ζήτημα αυτονόητο. Υπήρξε μία άστοχη διατύπωση ενός νόμου του 2014, που τότε έλεγαν κάποιοι ότι ο επόμενος κατώτατος μισθός (τα σημερινά πλέον 650 ευρώ) θα αποτελούσαν το μόνο μισθό για έναν ανειδίκευτο εργαζόμενο, χωρίς τριετίες κλπ.

Το Υπουργείο Εργασίας επανακαθόρισε πρόσφατα τον κατώτατο μισθό και προέκυψε ευνόητα θέμα, αν θα καταβάλλονται επιπλέον αυτού και οι τριετίες στους εργαζόμενους. Η μη καταβολή τους αδικεί τους εργαζόμενους, εκθέτει τις επιχειρήσεις σε διοικητικά πρόστιμα χιλιάδων ποσών κλπ.

Και εδώ αρχίζει το τραγελαφικό. Το Υπουργείο αντιλαμβάνεται το «θέμα». Όμως δε νομοθετεί για να αποδείξει ότι τολμά να καταργήσει ασαφείς και «επικίνδυνες» διατάξεις, όπως η προαναφερθείσα του 2014. Εκδίδει εγκύκλιο που και σε αυτή το θέμα των τριετιών το παραθέτει υπό το σχήμα αριθμητικών πινάκων, χωρίς καμία απολύτως επεξήγηση για την περίφημη διάταξη του 2014.

Οι επίσημοι εργοδοτικοί φορείς (ΣΕΒ κλπ) αρχίζουν τη διαμαρτυρία, αμφισβητώντας ότι η εγκύκλιος λύνει το θέμα, θεωρώντας ότι οι τριετίες πλέον έχουν καταργηθεί. Ζητούν πάντως νομοθέτηση νέας διάταξης, αν το Υπουργείο επιθυμεί τη διάσωσή τους.

Η ΓΣΕΕ θεωρεί ότι οι τριετίες διασώζονται ζητώντας πάντως και αυτή με νέα διάταξη να καταργηθεί η «κακή» διάταξη του 2014. Μύλος. Το Υπουργείο απαντά καυστικά στους εργοδοτικούς φορείς να ξεχάσουν αυτά…που ήξεραν και πάντως δε νομοθετεί. Αποτέλεσμα : πλήρης σύγχυση.

Το θέμα δεν είναι απλό, έστω και αν είναι γραφικό. Η αύξηση του κατώτατου μισθού (εκ των ουκ άνευ) επιβαρύνει με ένα επιπλέον μισθολογικό κόστος 11% ανά ανειδίκευτο υπάλληλο την επιχείρηση. Στο μεταξύ, από την επαναφορά της αρχής της επεκτασιμότητας με την κήρυξη ως υποχρεωτικής μίας σσε σε όλες τις επιχειρήσεις, που επανέφερε το Υπουργείο Εργασίας, ήδη ορισμένοι μισθοί αναπροσαρμόστηκαν σε ένα ποσοστό τουλάχιστον 30%.

Συνεπώς, η διαφορά αυτή επιβαρύνει την επιχείρηση, που όμως φορολογείται παράλογα, που ταλαιπωρείται στα γρανάζια μίας αδυσώπητης γραφειοκρατίας, που απευθύνεται στη Δικαιοσύνη για τη αμετάκλητη λύση των ένδικων διαφορών της σε περίπου 8-10 έτη και που θέλει ασφαλές νομικό πλαίσιο να  επιβιώσει, ίσως και να επενδύσει.

Αυτονόητο δε ότι το θέμα και για τον εργαζόμενο παραμένει μείζον.

Ο Γιάννης Κ. Καρούζος είναι Εργατολόγος