Όσα δεν είδε (και δεν θα δει…) ο Τσίπρας

Το τι αναφέρεται στο ρεπορτάζ του BBC για την καταπιεσμένη Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Ήταν κάτι αναμενόμενο και κάτι που δύσκολα θα αποτρεπόταν αφότου υπογράφηκε και κυρώθηκε η συμφωνία των Πρεσπών.

Υπό αυτό το πρίσμα, το περιεχόμενο του ρεπορτάζ δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία προκύπτει από την αντίδραση του Μεγάρου Μαξίμου στον σχολιασμό της αντιπολίτευσης για το κείμενο του BBC.

Το κυρίαρχο στοιχείο είναι αυτό το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπέρμαχοι της συμφωνίας έδειξαν να περιφρονούν μέσα στο νεφέλωμα της πολιτικής τους αλαζονείας και προπέτειας: οι επιπτώσεις και η ζημιά της συμφωνίας των Πρεσπών ξεκίνησαν με την υπογραφή της. Και δεν πρόκειται να ξεχαστούν όσο θα περνά ο χρόνος, όπως ελπίζουν.

Αντιθέτως, με την πάροδο των εβδομάδων και των μηνών και όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, οι συνέπειες της συμφωνίας θα έρχονται να υπενθυμίζουν, κυρίως στους πολίτες της Βόρειας Ελλάδας, ότι οι συνθήκες στην περιοχή είναι πλέον πολύ διαφορετικές από εκείνες που γνώριζαν έως τώρα.

Η ταυτότητά τους δεν τους ανήκει πλέον, διεκδικείται από κάποιους άλλους και μάλλον οι κάτοικοι της «βόρειας περιοχής του α’ μέρους» είναι πλέον εκείνοι που θα πρέπει να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.

Όσο και αν θα προσπαθεί να εξηγήσει ο Τσίπρας και οι ακόλουθοί του την δική του ερμηνεία της συμφωνίας των Πρεσπών, θα είναι μάταιο. Οι κάτοικοι της Μακεδονίας και όχι μόνο αυτοί, δεν πρόκειται να πειστούν.

Κάπως έτσι, ο Πρωθυπουργός και το κόμμα του έχουν εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με κινούμενη άμμο, στην οποία θα βουλιάξουν. Αντί όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές να ξεχνιούνται τα δυσάρεστα για εκείνους, οι αντιδράσεις θα εντείνονται και η κατακραυγή θα μεγαλώνει. Αυτό θα ισχύει όχι μόνο για τις Πρέσπες, αλλά για όλα εκείνα που οι ένοικοι του Μαξίμου θέλουν να ξεχάσουν, αλλά κάποιοι άλλοι όχι.

Εχουν πλέον πέσει στην παγίδα που μόνοι τους έστησαν. Ως γνωστόν, η αντίληψη που κυριαρχεί στο πρωθυπουργικό περιβάλλον είναι πως οι σκέψεις και οι αντιδράσεις των πολιτών διατάσσονται, υπαγορεύονται ή παραγγέλλονται, με βάση τις διαθέσεις της ηγεσίας.

Αυτό δεν συμβαίνει. Τα γεγονότα είναι επίμονα και έχουν την δική τους αυτονομία. Και όποιος επιμένει να τα αγνοεί, έρχεται αντιμέτωπος με απορρίψεις και καταρρεύσεις που δεν έχει φανταστεί.

Η έκπληξη τότε είναι δυσάρεστη και τα όνειρα για πολιτικές ηγεμονίες και σουλάτσα στα σαλόνια της πολιτικής ελίτ πάνε περίπατο.