Ζωάρα στο Δημόσιο

Tην ώρα που τα λουκέτα διαδέχονται το ένα το άλλο, με τελευταίο αυτό της Χαλυβουργικής, και εκατοντάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα περνούν στην ανεργία, η κυβέρνηση με δύο τροπολογίες τακτοποιεί 215 εργαζομένους στην κρατική ΕΒΖ.

Μια προβληματική εταιρεία που χρωστά πάνω από 240 εκατ. ευρώ στις τράπεζες, σε προμηθευτές, στη ΔΕΠΑ και σε αγρότες και έχει συσσωρευμένες ζημιές 260 εκατ. ευρώ. Περίπου 97 εργαζόμενοι από τους 215, που έχουν συμπληρώσει το 56ο έτος της ηλικίας τους και πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν εντός της επόμενης πενταετίας, θα ενταχθούν σε πρόγραμμα ειδικής επιδότησης ανεργίας του ΟΑΕΔ. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος θα συνεχίζεται η ασφάλισή τους στους φορείς κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Το κόστος για τον προϋπολογισμό υπολογίζεται σε 4 εκατ. ευρώ.

Η δεύτερη τροπολογία αφορά τους υπόλοιπους 118 εργαζομένους οι οποίοι δεν πληρούν τα κριτήρια της συνταξιοδότησης και θα μεταταχθούν στο Δημόσιο. Σύμφωνα με τον υπουργό Στέργιο Πιτσιόρλα, η «ελάφρυνση» του προσωπικού εντάσσεται στο πλαίσιο εξυγίανσης της εταιρείας ώστε να βρεθεί επενδυτής.

Επενδυτής βεβαίως που θα δώσει συμβολικό τίμημα 1 ευρώ, χωρίς τις υποχρεώσεις του προσωπικού, αφού γνωρίζει ότι για το αντικείμενο της εταιρείας αρκεί το ένα εργοστάσιο και όχι τα τρία, όπως σήμερα, και θα προσλάβει νέους σε ηλικία εργαζομένους. Ηταν όμως η ίδια κυβέρνηση και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που είπαν «όχι» παλαιότερα σε πρόταση εξαγοράς της εταιρείας έναντι 110 εκατ. ευρώ. Η κυβέρνηση από ιδεοληψία και οι εργαζόμενοι για να μην ξεβολευτούν.

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, η στήλη θέλει τον πήχη ψηλά. Δηλαδή και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να έχουν τέτοια μεταχείριση και όχι οι ευεργετηθέντες του Δημοσίου να έχουν την τύχη των εργαζομένων σε ιδιωτικές εταιρείες που απολύονται χωρίς καν αποζημιώσεις.

Ιδίως μάλιστα όταν οι εργαζόμενοι που κινδυνεύουν είναι πάνω από 55 χρονών και είναι απίθανο να βρουν νέο εργοδότη, όπως στην περίπτωση της ΕΒΖ. Αν θες να κάνεις όμως κοινωνική πολιτική, πρέπει να έχεις και τα απαραίτητα έσοδα – φόρους – που καταβάλλουν οι ιδιώτες.

Οταν όμως ο μέσος μισθός του Δημοσίου είναι 1.075 ευρώ και ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα 777 ευρώ, τότε δεν μπορείς. Πρώτα φτιάχνεις την εξίσωση και μετά μοιράζεις. Η Ελλάδα θυμίζει όλο και περισσότερο τον πιανίστα που παίζει αμέριμνος, αλλά το πλοίο βυθίζεται.