Μάνος Χατζιδάκις και Αυριανή

Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις ακούστηκε κάπου ψιθυριστά ότι ο «αποθανών δεδικαίωται» και άλλα τέτοια κλισεδιάρικα πασαλείμματα που επιστρατεύει ο λαϊκισμός για να καλύψει τις μαύρες τρύπες. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το μεθερμηνευόμενον στην προς Ρωμαίους επιστολή, αλλά ένα μειδίαμα είναι αναπόφευκτο όταν κοτζαμάν κυβερνητικός εκπρόσωπος αποτίει φόρο τιμής στον «πιστό της δημοσιογραφίας» Γιώργο Κουρή.

Και ένα δεύτερο όταν παρακολουθούμε από απόσταση ασφαλείας το αίσθημα ταύτισης του Πάνου Καμμένου, ο οποίος αποχαιρέτησε τον «Καπετάνιο» του.

Μέχρι να ξεχειλίσει εντελώς ο χλιαρός, ανέξοδος και ζαχαρωτός οίκτος που πάει με όλους και όλα, μπορούμε να θυμηθούμε κάτι σκιές απ’ τα παλιά. Ειδικά επειδή ελπίζουμε ότι σε κάποιο δωμάτιο ένας 15χρονος ή μία 15χρονη ανακαλύπτει με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά το «Όταν έρχονται τα σύννεφα» του Μάνου Χατζιδάκι.

Έγραφε, λοιπόν, η «Αυριανή» στις 8 Σεπτεμβρίου 1987: «Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας!…

Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής; Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μάνια, Μανωλιά, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σε αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης; Αυτό το σκουληκιασμενο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία. Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκείμενου».

Ποια ήταν η αφορμή για να δείξει τα νύχια του ο -πασοκοκρατούμενος τότε, αλλά παντοτινά μιμητικός- «αυριανισμός»; Η γενναία και έγκαιρη αναφορά του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη, την προηγούμενη ημέρα, στο πρόπλασμα που θα καθόριζε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τον εγχώριο μιντιακό λαϊκισμό.

«Τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας, που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή.

Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η «Αυριανή» πρέπει να κλείσει».

Κατά τ’ άλλα, προφανώς και οι αποθανόντες δεδικαίωνται των αμαρτιών τους. Για όσους επιφορτίζονται με το έργο να τις συνεχίσουν οι ίδιοι.