Λίνα Νικολακοπούλου: Ο καθένας πρέπει να πάρει την ευθύνη του ονείρου του

Το 2017 ήταν η χρονιά που σήμανε τη δισκογραφική επιστροφή της Λίνας Νικολακοπούλου: επτά τραγούδια στον δίσκο «Στην ομίχλη των καιρών» σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και με ερμηνεύτρια τη Μαριάννα Πολυχρονίδη, το άλμπουμ «Ερωτας αγκάθι» με συνεργάτη τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και μία ακόμα γόνιμη συνάντηση με τον Χρήστο Νικολόπουλο για το «Να ‘ρχεται η άνοιξη» της Ζωής Παπαδοπούλου. Θα ακολουθήσει (εντός του 2018 κατά πάσα πιθανότητα) ένα CD όπου θα βάλει λόγια σε μουσικές του βραβευμένου με Οσκαρ συνθέτη Νικόλα Πιοβάνι για τη φωνή του Θοδωρή Βουτσικάκη.

Σύμφωνα με το ΒΗΜΑgazino η γυναίκα που άφησε έντονο σημάδι με το έργο της στο ελληνικό τραγούδι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, δημιουργώντας στην ουσία μια δική της ποιητική γλώσσα, υπήρξε επίσης καθοριστική φιγούρα στην επιμέλεια μουσικών παραστάσεων. Η πολυδιάστατη προσωπικότητά της αναδεικνύεται πλήρως στο αφιερωμένο σε εκείνη τεύχος του περιοδικού «Μετρονόμος» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Σταθερά σημαντική η επαφή της με το κοινό και σε πιο προσωπικό επίπεδο πλέον: «Εμένα με συγκινεί που βγαίνουν από το σπίτι τους και διαλέγουν μια καθημερινή έχοντας εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που καλούμε και στο τι είναι αυτό το μεικτό πράγμα «λόγος και μουσική». Για μένα οι άνθρωποι που ήρθαν να μας δουν ήταν σχεδόν αποκάλυψη, γιατί έτσι όπως νομίζουμε ότι είναι τα πράγματα βλέποντας τηλεόραση και κάποια συγκεκριμένα προγράμματα δεν μας περνάει από το κεφάλι ότι υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος έχει αληθινές αγωνίες. Και όχι μόνο πώς θα επιβιώσει, πώς θα βρει δουλειά, αλλά κι άλλες, αγωνίες ουσιαστικές, της σκέψης του, των ενδιαφερόντων του… Είμαστε περίεργοι οι Ελληνες, δεν φαινόμαστε, αλλά ψαχνόμαστε».

Κυρία Νικολακοπούλου, μοιάζει η χρονιά που πέρασε να σηματοδότησε την επιστροφή σας στην ενεργό δράση όσον αφορά τη στιχουργική τέχνη. Είναι συγκυριακό το φαινόμενο ή πρόκειται για έναν νέο κύκλο που ανοίγει; «Νομίζω ότι και κύκλος είναι, οπωσδήποτε δηλαδή, γιατί αν τα μετρήσουμε τα χρόνια της συνεχούς πορείας είναι 37. Μέσα εκεί πολλοί κύκλοι ανοίξανε και κλείσανε, αλλά αυτή η δεκαετία που προηγήθηκε από τη μεριά μου είχε μια αναμονή, έκανα αυτό που λέμε «πίσω τις μηχανές» γιατί αισθανόμουν ότι κάτι αλλάζει δραματικά. Αλλά θέλω να πω ότι δεν είχα και καμιά αξιόλογη πρόταση, δεν είναι ότι ερχόντουσαν και εγώ έλεγα «όχι». Κρατούσα τον χρόνο μου και τη δυνατότητα δημιουργίας για κάτι που να έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει, που να με ερέθιζε, και δεν γινόταν τίποτα».

in.gr