Η γλυπτική της μνήμης

Οσο ανήσυχη κι αν είναι η μνήμη, η σκόνη των περασμένων καιρών που συσσωρεύεται πάνω της την καταχωνιάζει, συχνά με δόλο, στα βάθη της σκληρής γης και χρειάζεται ανασκαφή για να καρπίσει ιδέες και συναισθήματα για το μέλλον. Κι αυτό μόνο ένα έργο τέχνης που παρουσιάζεται, μάλιστα, σε δημόσια θέα, μπορεί να το επιτύχει, με γλαφυρή όσο και ακριβή γλώσσα.

Οπως το «Πυρρίχιο Πέταγμα», του γλύπτη Παναγιώτη Τανιμανίδη, που δώρισε στην εθνική μας μνήμη και αυτογνωσία ο Βαγγέλης Μαρινάκης, γόνος, από το μέρος της μητέρας του, της οικογένειας των Υψηλαντών. Η γλυπτική σύνθεση στην πλατεία Αλεξάνδρας, στο Πασαλιμάνι του Πειραιά, είναι ένας γοητευτικός και αποτελεσματικός μοχλός ανάδευσης της ιστορίας της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που φέρνει στο φως συμβάντα, αξίες και συναισθήματα που σηματοδοτούν και το μέλλον μας.

Σύμφωνα με το Βήμα κάθε ώρα και στιγμή ο καλλιτέχνης παλεύει με το στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του. Και ο Παναγιώτης Τανιμανίδης λέει ότι όλα τα έργα του είναι μια σκυταλοδρομία. Εκείνος σου δίνει κάτι για να το πας εσύ λίγο πιο πέρα. Ετσι προχωράμε μαζί μπροστά. Ή πετάμε. Για εκείνον την προτεραιότητα στην τέχνη την έχει η μοναδικότητα. Η ιδιαίτερη ματιά, η προσωπική εικόνα, η ατομική αλήθεια. «Για εμένα» λέει «δεν υπάρχει καλή και κακή γλυπτική. Υπογραμμίζω το ιδιαίτερο και το μοναδικό. Να αξιωθείς να φτάσεις στις δικές σου εικόνες, και όχι σε εκείνες της μόδας. Και το ζητούμενο μετά είναι να γίνει η προσωπική εικόνα παγκοσμίου ενδιαφέροντος».

Και η μοναδική εικόνα δεν χάνεται ποτέ. Κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να βγει στο φως. Οπως το «Πυρρίχιο Πέταγμα». Σχεδιάστηκε το 1992 και παρέμενε στα σχέδια επί 25 χρόνια. «Είναι οι χρονικές συγκυρίες που μεταπλάθουν τα πράγματα και τα ωριμάζουν» λέει ο δημιουργός. Στα σχέδια υπάρχουν άλλα 350 έργα. Ομως αυτό έμελλε να εκτεθεί στο κέντρο της πλατείας και της προσοχής των ανθρώπων. Είναι πλέον ορόσημο που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του: «Ενα δημόσιο γλυπτό πρέπει να γίνεται ακριβώς για τον χώρο που πρόκειται να στηθεί και να λειτουργεί μαζί του. Πρέπει να το δεις από εκατό χιλιάδες θέσεις. Γλυπτά τέτοιου μεγέθους θέλουν ιδιόμορφη στήριξη για να φαίνονται αστήριχτα, ότι αιωρούνται στον αέρα. Ενώ είναι βαριά, να φαίνονται ελαφριά».

in.gr