Η Ελένη Ουζουνίδου μιλά στο in.gr για τη δική της Σταματία

Μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας για 2 ολόκληρα χρόνια (2014-2016), η «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» επιστρέφει για πολύ λίγες παραστάσεις στο Θέατρο ΚΙΒΩΤΟΣ (Πειραιώς 115, Αθήνα). Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας της Ελένης Ουζουνίδου, που βραβεύτηκε, όπως και η παράσταση, στα θεατρικά βραβεία του περιοδικού ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ 2015.

Η εξαιρετική Ελένη Ουζουνίδου μας μίλησε για μια από τις επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων αλλά τις «Σταματίες» της πραγματικής ζωής.

Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η «Σταματία» έγινε μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων; Τι ήταν αυτό που άγγιξε τόσο πολύ το κοινό;
Πιστεύω ότι αυτό που συγκίνησε περισσότερο τους θεατές είναι το ότι η Σταματία είναι ένα πολύ αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Είναι μια γυναίκα που κυκλοφορεί σε κάθε ελληνικό σπίτι. Μας είναι πολύ οικεία. Μπορεί να μας εκνευρίζει, μπορεί να θυμώνουμε μαζί της, αλλά την αγαπάμε και ξέρουμε ότι οπότε θα συναντήσουμε δυσκολίες στη ζωή μας η Σταματία θα είναι εκεί για να μας βοηθήσει.

Η ερμηνεία σας είναι αδιαμφισβήτητα συγκλονιστική. Πόση πίεση νιώσατε σε όλη αυτή την πορεία της παράστασης, μόνη σας στη σκηνή; Πόση ευθύνη μπορεί να πέφτει στον ηθοποιό που εκθέτει τόσο τον εαυτό του, μέσα από ένα μονόλογο;
Δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι πιέζομαι ερμηνεύοντας την Σταματία. Ακόμα και οι πρόβες ήταν τόσο όμορφες, διασκεδαστικές και συγκινητικές. Το κείμενο του Κώστα Σωτηρίου είναι εμποτισμένο με τόσο πολύ χιούμορ και με τέτοια αμεσότητα που πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι σ’ αυτό το μονόλογο δεν θα είμαι μόνη μου. Από την πρεμιέρα κιόλας συνειδητοποίησα ότι έχω συνοδοιπόρους, συνταξιδιώτες, συνομιλητές και συμπρωταγωνιστές τους θεατές.

Ποιές είναι οι πιο ακραίες αντιδράσεις που βιώσατε από το κοινό, τι σας έλεγαν μετά την παράσταση, πόσοι σας μίλησαν για πραγματικές Σταματίες που γνώρισαν και είχαν στη ζωή τους ή στην οικογένειά τους;
Όλες οι αντιδράσεις ήταν ανθρώπινες και πολύ συγκινητικές. Σύσσωμοι πολλές φορές οι θεατές σηκώνονταν όρθιοι και φώναζαν μπράβο. Δεν άφηναν να φύγω απ’ τη σκηνή. Στο καμαρίνι μέσα, βουβά με αγκάλιαζαν με φιλούσαν, μου δίνανε δώρα, ό,τι κρατούσαν εκείνη τη στιγμή και μετά το κλάμα το λυτρωτικό, μου έλεγαν για το πόσο πολύ τους θύμισα τη μητέρα τους, τη θεία τους, τη γειτόνισσά τους ή την αδερφή τους.

Για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής, την πρώτη φορά που είδα την παράσταση πραγματικά δεν μπορούσα να γελάσω. Ήθελα να σηκωθώ και να σας πάρω μια αγκαλιά, τα μάτια μου γέμιζαν συνεχώς δάκρυα για αυτή τη γυναίκα και τη ζωή της. Το ίδιο παρατηρούσα και δίπλα μου στους θεατές μεγαλύτερης ηλικίας, ενώ οι νεότεροι ξεκαρδίζονταν με την πρώτη ευκαιρία. Πιστεύετε πως οι νεότεροι άνθρωποι που παρακολουθούν την παράσταση θα μπουν στη λογική να μάθουν για τη «Σταματία» και για την κοινωνικο-πολιτική ιστορία της χώρας (που ξετυλίγει) μέσα από τη ζωή της, ή θα την αντιμετωπίσουν επιδερμικά, ως μια γκροτέσκα φιγούρα;
Ο κάθε άνθρωπος τη συγκίνησή του την εκδηλώνει με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι με γέλιο και άλλοι με δάκρυ. Οι μεγαλύτερης ηλικίας θεατές συνήθως ήταν με δάκρυα στα μάτια και οι νεότεροι γελούσαν ακατάπαυστα. Σε πολλές παραστάσεις συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Είχα και εγώ την ίδια απορία με σας και ήθελα να δω εάν οι νεότεροι καταλάβαιναν τα σκοτεινά σημεία της παράστασης και όποτε είχα την ευκαιρία ρωτούσα. Μεγάλη η χαρά μου όταν διαπίστωσα ότι ακόμα και οι 18 χρόνοι θεατές, γνώριζαν σε βάθος τα της εποχής εκείνης.

Υπάρχουν Σταματίες στην Ελλάδα το 2017; Πόσο έχουν εξελιχθεί από το αρχικό «μοντέλο» και ποιά είναι τα κοινά τους χαρακτηριστικά, αλλά και οι διαφορές τους;
Φυσικά και έχουμε. Δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Το μοντέλο παραμένει το ίδιο με πολύ μικρές διαφορές, σχεδόν ανύπαρκτες.

Η Σταματία είναι συντηρητική και ρατσίστρια, γιατί έτσι της υπέδειξε η ανατροφή της, η ανάγκη της να είναι «καλή» και «σωστή» στην κοινωνία. Πώς είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια και μετά από τόσα γεγονότα να συναντάμε ακόμα τέτοια ρητορική από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού;
Η Σταματία μπορεί να φαίνεται ρατσίστρια και συντηρητική, αλλά είναι ένας καλός τρυφερός και ευγενικός άνθρωπος. Κάποια στιγμή μέσα στη ζωή της καταφέρνει να ξεπεράσει τα κόμπλεξ και τις εμμονές του παρελθόντος κι όταν η ζωή θα την χρειαστεί ,η Σταματία είναι έτοιμη με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα, να βοηθήσει ψυχικά και υλικά ακόμα και έναν υποτιθέμενο εχθρό της. Η ημιμάθεια προκαλεί φόβο και κάνει τους ανθρώπους κλειστούς, δύσκολους, ρατσιστές, ξενοφοβικούς. Μπορεί να πέρασαν τόσα πολλά χρόνια και τόσα σκληρά γεγονότα να έχουν συμβεί αυτό όμως δεν έχει αλλάξει το
γεγονός ότι αρνούμαστε να παγιδευτούμε πνευματικά ως λαός λιγάκι παραπάνω.

Αν σας στήναμε απέναντι στη Σταματία, μετά από αυτά τα χρόνια «συμβίωσης» επί σκηνής, τι θα θέλατε να της πείτε; Πώς θα την αποχαιρετούσατε, τώρα που αυτή η πορεία οδεύει προς το τέλος της;
Η αλήθεια είναι πως την έχω αποχαιρετήσει ενάμιση χρόνο πριν. Όταν την άφηνα ένιωθα πως φεύγω για ένα μεγάλο μακρινό ταξίδι και αφήνω πίσω μου έναν συγγενή, έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο. Τώρα που τα ξαναλέμε με την γοητευτικότατη αυτή κυρία, η χαρά μου είναι μεγάλη. Κι αισθάνομαι ότι μετά από πολύ καιρό βλέπω πάλι μια πολύ αγαπημένη μου θεία.

Πώς επιλέγετε τους ρόλους που ερμηνεύετε; Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Δεν έχω ονειρευτεί συγκεκριμένους ρόλους. Μου αρέσει πολύ να παίζω στο θέατρο και να συναντιέμαι με ανθρώπους . Μεγαλώνοντας επιθυμώ όλο και περισσότερο να είμαι με ανθρώπους που επικοινωνώ βαθειά και με βοηθάνε να είμαι ελεύθερη, τολμηρή γενναία και χαρούμενη επάνω στη σκηνή.
Έχω αρχίσει πρόβες στο υπόγειο του θεάτρου του Νέου Κόσμου στον “Αρίστο “ ένα κείμενο βασισμένο στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο Γύρος του Θανάτου» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου.

in.gr