Η Αμαλία Βλάχου μιλά στο in.gr για την «Επανάσταση του καναπέ»

Δύο νέα κορίτσια κάθονται σε ένα καναπέ και αναλύουν την ζωή τους, την κοινωνική κατάρρευση, την πτώση των αξιών, το σύμπαν ολόκληρο.

Με ακατάσχετη πολυλογία δύο γυναίκες που δεν ζουν, απλώς υπάρχουν συναντούν όλο τον κόσμο στις συζητήσεις τους αλλά όχι τον ίδιο τους τον εαυτό. Η Κατερίνα Λούβαρη- Φασόη και η Κατερίνα Πρωτονοταρίου, εκπρόσωποι μιας γενιάς που έχει χρέος να ακουστεί αλλά δεν τα καταφέρνει, εκπρόσωποι μιας γενιάς που δεν μπορεί να σηκωθεί από τον καναπέ.

Η Αμαλία Βλάχου σκηνοθέτησε την παράσταση «Μήνις» στο Θέατρο Επί Κολωνώ τον Μάιο του 2017, με επίκεντρο περισσότερο στη δική της γενιά των σημερινών τριαντάρηδων. Τώρα λίγους μήνες μετά πάνε ένα βήμα παρακάτω και θέτουν το ζήτημα της κρίσης σε μια πιο υπαρξιακή βάση αναζητώντας και εξερευνώντας την κρίση του ανθρώπου στη σύγχρονη εποχή.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράσταση στον Κάτω Χώρο του Βιοs την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου ζήτησα από την Αμαλία Βλάχου να μου πει ανάμεσα σε άλλα τι χρειάζεται η γενιά της, η γενιά μας, για να σηκωθεί από τον καναπέ και τι την έχει καθηλώσει σε αυτόν.

Τι χαρακτηριστικά έχει η γενιά του καναπέ;

Η γενιά του καναπέ δε μένει στον καναπέ επειδή βαριέται. Μένει γιατί έχει κατάθλιψη. Βέβαια πιστεύω το 98% του πληθυσμού έχει κατάθλιψη. Υπάρχουν και άνθρωποι από την άλλη που απασχολούνται συνεχώς με κάτι, δε μένουν σε ηρεμία καθόλου. Είναι σκληρό να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου απλά, ήρεμα, χωρίς θολούρα (ναρκωτικά, ποτό). Είναι πολύ λεπτό το ζήτημα. Ο τίτλος της παράστασης είναι αρκετά -αν όχι εντελώς- ειρωνικός.

Που εστιάζεται η κρίση που περνάει τη σύγχρονη εποχή;

Η κρίση είναι προσωπική. Εννοείται ότι η οικονομική κρίση χτυπάει κόκκινο -ειδικά φέτος. Αλλά έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα. Τι είναι αγάπη, φιλία, ζωή. Είμαστε πολυ συγχυσμένοι. Δε ζούμε.

Τι διαφορά έχει η κρίση των 30άρηδων με την γενικότερη κρίση του ανθρώπου όπως την προσεγγίζετε στην νέα εκδοχή της παράστασης;

Ο άνθρωπος εν γένει από πάντα και για πάντα περιμένει και θα περιμένει. Όλο κάτι περιμένουμε. Όλο κάτι θα αλλάξει. Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Αλλά τώρα τίποτα. Στο τώρα τίποτα. Όλα μετά.

Η ακατάσχετη πολυλογία είναι και αυτή σημείο των καιρών ή την χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε την ουσία;

Η ακατάσχετη πολυλογία είναι στην ουσία η φασαρία που κάνουμε στους εαυτούς μας για να μην έρθουμε αντιμέτωποι με την ελευθερία μας. Μας φοβίζει η ελευθερία φοβερά. Μιλάμε για να μιλάμε. Πιστεύουμε ότι επικοινωνία είναι απλά να μιλάς με τον άλλον. Δε μιλαμε γιατί προκύπτει, γιατί γεννιέται. Πετάμε εξυπνάδες και θελουμε να είμαστε αρεστοί.

Σε ποια άλλη εποχή και σε ποια άλλη πόλη θα μπορούσαν να ζουν αυτές οι δύο γυναίκες;

Σε όλη την Ελλάδα σίγουρα. Πιστεύω και σε κάποιες χώρες που έχουμε παρόμοια κουλτούρα. Αλλά δε ζουν έτσι κι αλλιώς. Απλά υπάρχουν. Πασχιζουν να υπάρξουν μέσα από το παρελθόν και το μέλλον. Δεν ξέρω σε ποια άλλη εποχή θα μπορούσαν να υπάρχουν. Και νομίζω δε μ’ απασχολεί καθόλου.

Τι πρέπει να συμβεί για να σηκωθούν αυτές οι δύο γυναίκες -και κάθε άνθρωπος- από τον καναπέ;

Κάτι πολύ δυνατό. Κάτι που σου ανατρέπει τα πάντα και κυρίως την ίδια σου τη ζωή.

in.gr