H Γκλόρια Ιγκλέσιας είναι μια ισπανίδα 60 χρονών. Συνηθίζει να λέει ότι στη ζωή της απέκτησε πάνω από 180 παιδιά. Δεν τα γέννησε η ίδια, όμως όταν 10 από αυτά έφυγαν από τη ζωή, τα έκλαψε σαν αληθινή τους μητέρα. Τους έδωσε τόσες ευκαιρίες που ίσως ούτε αληθινοί γονείς δεν θα έδιναν στα παιδιά τους.

Συνοδός εδάφους στην Iberia, η Γκλόρια ίδρυσε πριν από 15 χρόνια την ΜΚΟ Proyecto Gloria με σκοπό να συμβάλει στην επανένταξη εξαρτημένων ατόμων, καθώς και να στηρίξει ανθρώπους που πάσχουν από HIV. Ανθρώπους που τους είχαν απορρίψει οι αληθινές τους οικογένειες.

«Eίναι η οικογένειά μου. Είμαι η μητέρα κάθε ανθρώπου που περνά από αυτή την πόρτα» λέει στην ισπανική εφημερίδα El Pais.

Δύο από τους ανθρώπους που πέρασαν κάποτε το κατώφλι της ΜΚΟ προσπάθησαν να την σκοτώσουν. Οι υπόλοιποι όμως, όσοι ακόμα ζουν στην εστία και όσοι έφυγαν για να χαράξουν μια νέα πορεία, λένε ότι θα έδιναν και τη ζωή τους για εκείνη.

Ίδρυσε την ΜΚΟ όταν χώρισε από το σύζυγό της. ;Oπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση αυτή τής κόστισε πολλές φιλίες. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν γιατί να ανοίξει το σπίτι της σε τοξικομανείς, σε ανθρώπους που πάσχουν από τον ιό HIV, σε αγνώστους.

«Έφτιαξα αυτό το σπίτι για να έχουν κάποιοι άνθρωποι στέγη και αξιοπρέπεια. Έχω υποφέρει πολύ, αλλά θα το ξανάκανα. Πιστεύω στον θεό και θέλω όταν φύγω να έχω γεμάτη τη βαλίτσα μου. Έχω μάθει πολλά από αυτούς τους ανθρώπους.».

Όλα αυτά τα χρόνια, όσοι περνούν το κατώφλι του σπιτιού της, αντανακλούν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην Ισπανία στο θέμα του κοινωνικού αποκλεισμού. Κάποτε ήταν μόνο τοξικομανείς, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται εξαρτημένα άτομα από καλές οικογένειες.

«Κάποτε έμενε εδώ μαζί μου ένας τοξικομανής που χτυπήθηκε από τον ιό HIV. Όταν πέθανε, οι γονείς του δεν με άφησαν να πάω στο νοσοκομείο να τον αποχαιρετήσω. Ντρέπονταν να μάθει η υπόλοιπη οικογένεια ότι είχε βρει στέγη στη δική μου εστία» θυμάται με παράπονο.

Το κουδούνι της πόρτας της χτύπησε και ένας στρατιωτικός που είχε υπηρετήσει στο Αφγανιστάν. Όπως και ένας 63χρονος μηχανικός που έμεινε άνεργος, έχασε το σπίτι του στην Ισπανία των εξώσεων, και την οικογένειά του.

Το κόστος για την Γκλόρια είναι τεράστιο. Σχεδόν 6.000 ευρώ το μήνα. Κάποτε λάμβανε μια μικρή βοήθεια από τον Δήμο της Μαδρίτης, αυτό όμως σταμάτησε, λόγω της κρίσης. Βρήκε όμως χορηγούς, ενώ παράλληλα διοργανώνει και παζάρια κυρίως με παλαιά είδη, έπιπλα κλπ.

Πρόσφατα η τράπεζα Caja Madrid τής δώρισε ένα μίνι βαν, το οποίο γρήγορα γέμισε βαθουλώματα. Οι τράπεζες, λόγω των εξώσεων, δεν ιδιαίτερα δημοφιλείς, και όλο και κάποιος βρίσκεται να πετάξει μια πέτρα στο μίνι βαν, μόλις δει το λογότυπο της τράπεζας-χορηγού.

Οι περισσότεροι μετά την απεξάρτηση, φεύγουν από την εστία. Ορισμένοι μένουν, είτε γιατί αισθάνονται πιο ασφαλείς, είτε γιατί θέλουν να βοηθήσουν άλλους. Η ίδια η Γκλόρια προσπαθεί να βοηθήσει ακόμα και στα χρέη ή να τους βρει δουλειά.

Να και μια χαρακτηριστική ιστορία: Ο Αντόνιο είχε γυρίσει όλες τις ισπανικές φυλακές για κλοπές αυτοκινήτων. Η Γκλόρια τού βρήκε δουλειά νυχτοφύλακα σε ένα πάρκινγκ.

«Μόλις μπήκα μέσα και είδα όλες αυτές τις BMW με τα κλειδιά στη μηχανή, έτρεξα στην Γκλόρια και της είπα: ‘δεν μπορώ να δουλέψω εδώ, είναι πειρασμός.’ Εκείνη μου είπε ότι μου έχει εμπιστοσύνη. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου το έλεγε.»

Ο Αντόνιο εξακολoυθεί να δουλεύει στο πάρκινγκ.

Επιμέλεια: Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: