Παραστάσεις που «μυρίζουν» εκλογές

Σατιρικό σχόλιο πάνω στο πολιτικό σύστημα η κωμωδία των Παπαθανασίου και Ρέππα , «Βάλ’ τον υπουργό στην πρίζα», που ανέβηκε πριν από δύο, περίπου χρόνια, στο θέατρο Πειραιώς. Η παράσταση ήταν όχι μόνο διασκεδαστική, αλλά και ανέβαζε το θερμόμετρο σε μια περίοδο που η αστάθεια και ο φόβος κατείχαν σημαντική θέση.

Το σκηνοθετικό δίδυμο επιχείρησε να καυτηριάσει τις αγκυλώσεις του συστήματος με το βλέμμα στραμμένο στην κωμωδία του , «Βγάλ’ τον υπουργό απ’ την πρίζα», που ανέβηκε το 1996. Ήταν μια τρελή φάρσα πάνω στις σκοτεινές δοσοληψίες του πολιτικού παρασκηνίου και με φόντο την περιπετειώδη περίοδο της διαδοχής του Αντρέα Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη.

Γύρω από τις καταιγιστικές εξελίξεις της επικαιρότητας περιστρέφεται η παράσταση «Πράματα και Θάματα», που παίζεται για δεύτερη συνεχή σεζόν στο Μικρό Παλλάς. Μέσα στην εκλογική φρενίτιδα βλέπει κανείς την απόλυτη διαφθορά στο σανίδι. Και όχι μόνο τη διαφθορά, αλλά και τη λογική του σύγχρονου Έλληνα, τις θεωρίες συνωμοσίας και την αξιακή κρίση, που εκτίθεται ως απότοκο της οικονομικής.

Ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του η φυλάκιση πολιτικών για οικονομικά σκάνδαλα. Σε αυτήν την κατάσταση μπαίνει ο Θανάσης Παπαγεωργίου μέσα από τον τολμηρό μονόλογο του Γιάννη Τσίρου, «Διαλέξεις Αθλιότητας», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου.

Ο μονόλογος αφορά σε έναν καταδικασμένο για οικονομικά σκάνδαλα πολιτικό, που λίγους μήνες μετά την αποφυλάκισή του, οργανώνει διαλέξεις, με σκοπό να εξηγήσει τους λόγους που τον ανάγκασαν να καταχραστεί δημόσιο χρήμα. Αξίζει να δει κανείς τα επιχειρήματα που θα προτάξει , αλλά και το βαθμό της πειθούς του.

Το πάθος για εξουσία προβάλλεται μέσα από τη σπαρταριστή κωμική σάτιρα «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, που ανεβαίνει και φέτος στο θέατρο Μουσούρη.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν αποτυχημένο και δειλό πολιτευτή ,ο οποίος σε συνεργασία με τους Γερμανούς μέσα στην Κατοχή βρίσκει την ευκαιρία να γίνει υπουργός. Ο Δημητράκης καυχιέται για τον υπουργικό του θώκο μέχρι που καλείται να περάσει ένα κρίσιμο σταυροδρόμι .

Με κωμικό τρόπο η παράσταση θίγει το θέμα της τυφλής φιλοδοξίας και της επιπόλαιης διεκδίκησης που τελικά αποδεικνύεται να είναι αιμορραγία για τη δημοκρατία.

Μπορεί να μην ξεπήδησαν μέσα από το έργο πολιτικοί, ένας φοροεισπράκτορας όμως «χτύπησε» το καμπανάκι του κινδύνου και οι μνήμες από ΕΝΦΙΑ ήρθαν νοερά στο προσκήνιο της αγωνίας. Στην έμμετρη σουρεαλιστική κωμωδία, «Ο έφορος και οι κόρες» της Μαρίας Τρανού, που ανέβηκε στο θέατρο Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Κλεώνης Φλέσσα, τονίστηκε η επίδραση της κρίσης στο μέσο πολίτη.

Στον πολίτη που έχει χάσει τη δουλειά του και που φορολογείται η κάθε σταγόνα δίπλα του. Χαρακτηρίζοντας την παράσταση «μικρό ταξίδι», η σκηνοθέτις Κλεώνη Φλέσσα δήλωσε στο in.gr ότι κανένας δημιουργός δεν έχει «μείνει ανεπηρέαστος από την κρίση» και πως «δεν μπορεί να μην εκφραστεί για τα όσα συμβαίνουν».

Παραστάσεις με εκλογικό και πολιτικό άρωμα «φοριούνται» και στο εξωτερικό χρόνια τώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αξιομνημόνευτο «Assassins» (Δολοφόνοι) , το μιούζικάλ του Στίβεν Σοντχάιμ που από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα διασκεδάζει το κοινό.

Περιστρέφεται γύρω από τη δολοφονία προέδρου των ΗΠΑ από ένα πλήθος οργισμένο και απογοητευμένο. Η παράσταση συνεχίζει να αποσπά θετικές κριτικές με την εφημερίδα The Telegraph να της δίνει τέσσερα στα πέντε αστέρια , ενώ ανεβαίνει μέχρι τις 7 Μαρτίου στο θέατρο Menier Chocolate Factory του Λονδίνου.

Απομνημονεύματα του πρώην βρετανού υπουργού των Εργατικών Chris Mullin, με τίτλο «A Walk On Part », ανέβηκαν πριν από δύο, περίπου, χρόνια στο θέατρο Soho του Λονδίνου.

Το έργο προσέφερε μια ενδοσκοπική ματιά στα μονοπάτια της κυβέρνησης των Εργατικών, με ζητήματα όπως ο πόλεμος του Ιράκ, η διακυβέρνηση Μπλερ και Τζορτζ Μπους του νεότερου, να τίθενται και πάλι επί τάπητος.

Ελισάβετ Σταμοπούλου