Η γαλλο-ιταλίδα σταρ Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι μιλά στο in.gr

Παρά τα κοινά στοιχεία με τη ζωή της (η τραγική ιστορία του αδελφού της, η καριέρα της ως ηθοποιού, το γεγονός ότι μέλη της οικογένειάς της και φίλοι της παίζουν ουσιαστικά τους εαυτούς τους), η ίδια θεωρεί ότι δεν έχει κάνει μια αυτοβιογραφική ταινία.

Ο λόγος για την Βαλέρια Μπρούνι-Τεντέσκι, αδελφή της Κάρλα Μπρούνι, ηθοποιό και σκηνοθέτιδα που βρέθηκε πριν από μερικούς μήνες στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Κινηματογράφου για να παρουσιάσει τη νέα της ταινία, Ένας Πύργος στην Ιταλία.

• Γιατί επιλέξατε την κωμωδία για να αφηγηθείτε μία μάλλον θλιβερή ιστορία;

Επειδή πιστεύω ότι η ζωή είναι κωμωδία. Είναι ταυτόχρονα τραγωδία και κωμωδία.

• Έχετε πει ότι το να κάνετε ταινίες είναι ένας τρόπος να δείξετε τη ζωή και τους ανθρώπους της. Πόσο σημαντικό είναι να δείχνετε την πραγματική ζωή στις ταινίες σας –ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι η ταινία σας θεωρείται ημι-αυτοβιογραφική;

Προσπαθώ να μιλήσω για κάποια πράγματα που βλέπω στη ζωή, να βρω μια αλήθεια στην πραγματικότητα. Δεν είναι αυτοβιογραφική η ταινία μου.

• Θα σας άρεσε, όμως, να κάνετε μία ταινία που να είναι εκτός καθημερινών εικόνων; Μία ταινία επιστημονικής φαντασίας για παράδειγμα;

Και αν το κάνω αυτό θα είναι κάτι πολύ προσωπικό. Ακόμα και αν γυρίσω τη μεταφορά ενός θεατρικού έργου, θα είναι για μένα το ίδιο. Αυτοβιογραφική ή μη αυτοβιογραφική, θα είναι σίγουρα προσωπική. Πρέπει να είναι, γιατί αλλιώς νιώθω ότι δεν πετυχαίνω κάτι. Το προσωπικό στοιχείο μετατρέπει αυτό που κάνουμε σε κάτι παγκόσμιο.

• Στην ταινία ο χαρακτήρας σας και εκείνος του Λουί Γκαρέλ δηλώνουν ότι μισούν την ηθοποιία και ότι νιώθουν συχνά μαριονέτες στα χέρια του σκηνοθέτη. Αισθάνεστε ποτέ έτσι;

Ναι. Έχω κάνει μια ταινία για αυτό το θέμα, το Actresses, για μία γυναίκα που αισθάνεται μαριονέτα και σταματάει, φεύγει μακριά. Είναι ένα από τα θέματα που με απασχολούν.

• Σας αρέσει καλύτερα ο ρόλος της σκηνοθέτιδος ή εκείνος της ηθοποιού;

Μου αρέσουν και οι δύο.

• Εσείς τι είδους σκηνοθέτις είστε με τους ηθοποιούς σας;

Προσπαθώ να τους συμπεριφέρομαι όπως θέλω να μου συμπεριφέρονται εμένα άλλοι σκηνοθέτες. Να τους καταλαβαίνω, να τους ακούω, να τους αγαπώ.

• Ο πατέρας του Νέιθαν στην ταινία μιλά για το όνειρο μιας ταινίας που ήθελε να κάνει. Εσείς έχετε στο μυαλό σας μια ταινία που θα θέλατε να κάνετε;

Όνειρο μου είναι να κάνω κάθε φορά άλλη μία ταινία. Αυτή την περίοδο υπάρχει κάτι που θέλω να κάνω. Σκέφτομαι, γράφω, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα.

• Πήγατε με την ταινία σας στις Κάννες σε μία περίοδο που το Φεστιβάλ δεχόταν έντονη κριτική για το γεγονός ότι δεν είχε συμπεριλάβει πολλές γυναίκες δημιουργούς στο πρόγραμμα του. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να σκηνοθετείτε σε μία εποχή που προωθεί τους άνδρες σκηνοθέτες;

Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι πιο δύσκολο για μένα από έναν άνδρα να κάνει μια ταινία. Να βρει μια καλή ιδέα, να γράψει ένα σενάριο, να βρει τα χρήματα. Σήμερα. Ίσως πριν από δέκα χρόνια να ήταν διαφορετικό, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι η δυσκολία είναι η ίδια. Νομίζω ότι το θέμα απασχολεί πολλούς επειδή οι γυναίκες είχαν καταπιεστεί για τόσο μεγάλο διάστημα. Επομένως, τώρα είναι φυσιολογικό να θέλουμε να μαθαίνουμε γιατί υπάρχουν λιγότερες γυναίκες γιατροί, χειρούργοι, πολιτικοί, διευθύντριες ορχήστρας. Το ξέρατε ότι υπάρχουν μόνο επτά μεγάλες διευθύντριες ορχήστρας σε ολόκληρο τον κόσμο;. Παλιά (το να είσαι γυναίκα και να δουλεύεις) ήταν μία μάχη. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, όλοι με ρωτούσαν πώς είναι να συνεργάζομαι με γυναίκες σκηνοθέτιδες. Τότε ήταν κάτι νέο. Σήμερα δεν είναι κάτι νέο.

* Η ταινία «Ένας Πύργος στην Ιταλία» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ