Ενέργεια, συγκίνηση και ελληνικό τραγούδι στους Pink Martini

Με οδηγό το ρετρό δημιούργησαν ένα αισθησιακό μείγμα με συστατικά τζαζ, ποπ, λάτιν και κλασικής μουσικής. Ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της μουσικής τους αναδύθηκε ζωντανά επί σκηνής, ενώ το ρομαντικό συνυπήρχε με το χορευτικό ποπ, όπως και το κλασικό με το πιο μοντέρνο.

Οι μελωδίες τους μπορεί να είχαν παλιομοδίτικη υφή, παντεύονταν όμως με σύγχρονο «γάμο».

Όχι μόνο η ηχητική ποικιλία, αλλά και η ανάδειξη διαφόρων κουλτουρών χαρακτήριζε το live. Για τους Pink Martini, άλλωστε, το να εισδύουν στο εσωτερικό πολιτισμών είναι σαν να βρίσκουν θησαυρό σε έναν βαθύ ωκεανό, όπως έχουν δηλώσει.

Στη μικρής διάρκειας συναυλία, περίπου μιάμιση ώρα, οι Pink Marini έπλευσαν σε ανατολικά και δυτικά «νερά». Τραγούδι ιταλικό, γαλλικό, ανατολίτικο, αλλά και ελληνικό περιελάμβανε το πλούσιο και πολυφωνικό πρόγραμμά τους, που κατά κύριο λόγο βασίστηκε σε παλιές τους επιτυχίες.

Στο άκουσμα των επιτυχιών τους, νέοι κουνούσαν με ρυθμό τους γοφούς, ενώ μεγαλύτερης σε ηλικία άτομα είχαν ένα νοσταλγικό και χαρούμενο μειδίαμα στο πρόσωπό τους.

Η Τσάινα Φορμπς, η ερμηνεύτρια του συγκροτήματος, απογείωσε τη βραδιά με την κρυστάλλινη και ζεστή φωνή της, που προσαρμόζεται σε κάθε μελωδία, ρυθμό και γλώσσα.

Ο ιδρυτής του συγκροτήματος, Τόμας Λόντερντέιλ, έδινε μια άλλη δυναμική στα τραγούδια μέσα από το πιάνο, ενώ «έπαιζε» ανάμεσα στο κλασικό το ρομαντικό και το χορευτικό στοιχείο. Η κλασική του παιδεία ενέτεινε την ποιοτική ταυτότητα του συγκροτήματος, ενώ «έδενε» επιτυχημένα με το στοιχείο της τζαζ, που με ερωτισμό έβγαζε το τρομπόνι.

Το συγκρότημα καλλιέργησε το άμεσο, ενώ δημιούργησε μια αισθησιακή βραδιά επενδύοντας στις παλιές του επιτυχίες. Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν τα «Amado mio», «Sympatique», «Una notte a Napoli», «Let’s fall in love», «Τempo Perdido», ενώ η αυλαία έπεσε με το τραγούδι «Brazil» .

Ανάμεσα στα τραγούδια ο Τόμας Λόντερντέιλ μιλούσε στο κοινό του, στοιχείο που αρωμάτισε το χώρο με ζεστασιά, ενώ η βραδιά έρεε γρήγορα και τα χειροκροτήματα έπεφταν βροχή.

Ειδική μνεία έγινε στο «Je ne veux pas travallier», που απογείωσε την ευρωπαϊκή καριέρα του συγκροτήματος, έγινε μάντρα χιλιάδων γάλλων εργατών, αλλά και έκανε το συγκρότημα πασίγνωστο στη Γαλλία.

Ο βαθμός του ενθουσιασμό ανέβηκε όταν από το συγκρότημα ακούστηκε το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά», ενώ επαληθεύτηκε η εκτίμηση του Τόμας Λόντερντέιλ ότι μαζί με τη Γαλλία και την Τουρκία το συγκρότημα κερδίζει έδαφος δημοτικότητας και στην Ελλάδα.

Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, που θα μπορούσαν να δώσουν σε μεγαλύτερο βαθμό το παρών οι πιο πρόσφατες επιτυχίες του συγκροτήματος και να φανεί το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους με τους Φον Τραπ, υπήρχε ενέργεια, ευχάριστη αύρα και μια αίσθηση ενότητας.

Οι Pink Martini σήκωσαν και έριξαν την αυλαία περνώντας ένα μήνυμα αλληλεγγύης, αισιοδοξίας, δύναμης και ενότητας μακριά από το μουντό χρώμα των καιρών.

Ελισάβετ Σταμοπούλου