Άκου, Ανθρωπάκο!

Σελίδες: 184
Διαστάσεις: 13,4×20,6 εκ.

«Η ανθρωπότητα» είπε ο Τζων Στιούαρτ Μιλ, «δε θα ξεχάσει ποτέ πως υπήρξε κάποιος Σωκράτης, και καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή συγκρούστηκε με την εξουσία και με την κοινή γνώμη της εποχής του».

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύει και για τον Βίλχελμ Ράιχ, που οδηγήθηκε στις ομοσπονδιακές φυλακές της Αμερικής με κατηγορίες που σήμερα θα έκαναν κάθε δραστήριο να χαμογελάσει – ή να καγχάσει- και εκεί, στις φυλακές, πέθανε λοιδωρημένος από τον Τύπο και την κοινή γνώμη, αφού πρόλαβε πρώτα να δει τις θεωρίες του να καταδικάζονται και τα βιβλία του να παραδίδονται στην πυρά.

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το Άκου, Ανθρωπάκο το 1946, και το δημοσίευσε το 1948. Είναι η κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο: αυτόν που καταπιέζεται και επαναστατεί, και που ωστόσο μπορεί να προσκυνήσει τους εχθρούς του και να δολοφονήσει τους φίλους του. Που αισθάνεται «λαός», και που αν τύχει να χρισθεί «εκπρόσωπος» αυτού του λαού, κάνει κατάχρηση της εξουσίας του και συμπεριφέρεται πιο βάναυσα από την άρχουσα τάξη που ως τότε τον είχε συνθλίψει.

«Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και με ποιον τρόπο είναι μικρός.
Ο Ανθρωπάκος δεν γνωρίζει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει».

Δυστυχώς ποτέ δεν βγήκε εκτός μόδας το Άκου, Ανθρωπάκο! –όπως δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων–, κι ας γράφτηκε με αφορμή την έλευση ενός κύματος φασισμού που όμοιό του δεν ξαναζήσαμε έκτοτε.
Το βιβλίο παραμένει επίκαιρο σήμερα, που η χώρα μας βιώνει μια παρόμοια, στα πρώτα της στάδια, επέλαση ενός ναζιστικού μορφώματος• μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή των Ελλήνων αναγνωστών, ειδικά σε εκείνους που παρατηρούν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής με απάθεια, χωρίς καν να διανοούνται να αντιδράσουν.
Ο Ράιχ μοιάζει να το έγραψε (και) για εμάς.
Από τον πρόλογο του Άρη Δημοκίδη

Ο Βίλχελμ Ράιχ γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1897 στη Γαλικία, περιοχή που ανήκε στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία.
Το 1918 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης.
Το 1920, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής, έγινε μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας της Βιέννης, υπό τη διεύθυνση του Ζίγκμουντ Φρόιντ, με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις.
Στη Βιέννη ο Ράιχ ξεκίνησε μια λαμπρή καριέρα ως ψυχαναλυτής.
Το 1930 μετακόμισε στο Βερολίνο, όπου συνέχισε τις έρευνές του σε θέματα ψυχικής υγείας, ενώ παράλληλα έδινε διαλέξεις.

Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το Βερολίνο.
Αφού περιπλανήθηκε για ένα διάστημα στις σκανδιναβικές χώρες, το 1939 εγκαταστάθηκε μόνιμα στις ΗΠΑ.
Εκεί ξεκίνησε την έρευνα για τις σωματικές και ψυχικές παθήσεις σε σχέση με τη «ζωτική κοσμική ενέργεια», που την ονόμασε «οργόνη».
Θεωρούσε δηλαδή ότι η υγεία ή οι εκδηλώσεις ασθένειας εξαρτώνται από την ύπαρξη αυτής της ενέργειας και από τον τρόπο που πάλλεται στον οργανισμό.

Το 1942 ο Ράιχ και οι μαθητές του αγόρασαν μια έκταση στην Πολιτεία του Μέιν, κοντά στα καναδικά σύνορα.
Ονόμασαν την περιοχή Όργονον, και ο Ράιχ δημιούργησε εκεί ένα εργαστήριο όπου πειραματιζόταν με μια συσκευή που θεωρούσε ότι συσσώρευε την οργόνη, τη ζωτική ενέργεια κάθε ανθρώπου.
Ωστόσο η κατασκευή και πώληση συσσωρευτών οργόνης έγινε αντικείμενο έρευνας από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ.

Το 1954 υποβλήθηκε μήνυση εναντίον του και καταδικάστηκε ερήμην, αφού αρνήθηκε να παρευρεθεί στη δίκη.
Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, έπρεπε να αποσυρθούν από το εμπόριο οι οργονικοί συσσωρευτές και να καταστραφούν σημειώσεις, μελέτες και κείμενα του Ράιχ που αφορούσαν την κατασκευή τους.

Ο Βίλχελμ Ράιχ πέθανε στη φυλακή στις 3 Νοεμβρίου του 1957 από ανακοπή καρδιάς, ύστερα από παρατεταμένη δικαστική διαμάχη με τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ.
Παρά την απαξίωση που βίωσε προς το τέλος της ζωή του, οι ιδέες του Ράιχ σε θέματα ψυχανάλυσης και σεξουαλικότητας επηρέασαν τις σύγχρονες ψυχαναλυτικές θεωρίες.
Ωστόσο η αναγνώριση της συνεισφοράς του είναι περιορισμένη.
Η αρνητική φήμη που απέκτησε εξαιτίας της θεωρίας του για την οργόνη και τους συσσωρευτές ενέργειας επισκίασε το σύνολο του έργου του.

Μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του είναι: Η λειτουργία του οργασμού (1927), Η μαζική ψυχολογία του φασισμού (1933), Ακου, Ανθρωπάκο! (1948), Η δολοφονία του Χριστού (1953).