Οι 8 κορυφαίες ταινίες της Disney

Είναι γεγονός πως ξεκίνησε με μια εντυπωσιακή είσοδο στο χώρο των καρτούν από τον ιδρυτή της Γουόλτ Ντίσνεϊ το 1929. Μέχρι το 1937 παρήγαγε ταινίες μικρού μήκους. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της ήταν «Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι» (1937).

Τη δεκαετία του 1960 το υψηλό κόστος παραγωγής των full animation καρτούν την είχε οδηγήσει σε λύσεις απελπισίας -όπως το ακίνητο φόντο με… φωτοτυπίες-, με αποτέλεσμα το κεφάλαιο των παραδοσιακών κινουμένων σχεδίων να κλείσει ουσιαστικά το 1970 με τη χαριτωμένη ταινία «Οι Αριστογάτες».

Η Ντίσνεϊ άρχισε να ανακάμπτει δεκαεννέα χρόνια αργότερα, όταν κατέφυγε στους υπολογιστές που μιμήθηκαν την τεχνική του καρέ-καρέ και έβγαλε στις αίθουσες ένα από τα πιο γνωστά παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν τη «Μικρή Γοργόνα» το 1989.

Από την ημέρα της ίδρυσης της, μέχρι και σήμερα, έχει δημιουργήσει χιλιάδες ταινίες κινούμενων σχεδίων μικρού και μεγάλου μήκους.

Το Home Cinema επέλεξε να σας παρουσιάσει τις κυριότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων που παρήχθησαν από όταν άρχισε να ανακάμπτει και πάλι ο μεγάλος κολοσσός με τη βοήθεια της τεχνολογίας το 1989 έως και πριν την αγορά της εταιρίας Πιξαρ (Pixar) από την Ντίσνεϊ το 2006.

Η «Μικρή Γοργόνα» σήμανε την αναγέννηση της Ντίσνεϊ μετά από περίπου είκοσι χρόνια ουσιαστικής αδράνειας στο χώρο των καρτούν μεγάλου μήκους. Θεωρείται η τελευταία παραγωγή κινουμένων σχεδίων που ζωγραφίστηκε εξ ολοκλήρου στο χέρι και η πρώτη που «κινήθηκε» με τη βοήθεια υπολογιστή. Επί της ουσίας, πρόκειται για το διάσημο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν, με τις απαραίτητες «παρεμβάσεις».
Στόχος της παραγωγής ήταν η δημιουργία μιας ταινίας για όλη την οικογένεια.. Σε αυτό το μήκος κύματος, λοιπόν, η ιστορία απέκτησε τον απαραίτητο κωμικό χαρακτήρα και φυσικά μια σειρά από φαντασμαγορικά μουσικοχορευτικά νούμερα από τα οποία ξεχωρίζει το εμπνευσμένο και βραβευμένο με Όσκαρ «Under the Sea».

Σκηνοθέτης: Γκάρι Τρούσντεϊλ

Το 1991 η «Πεντάμορφη και το Τέρας» θα γίνει το πρώτο καρτούν, στην κίνηση του οποίου συνέβαλαν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Χάρη στη νέα τεχνολογία οι σκηνοθέτες μπόρεσαν να δουλέψουν και να δημιουργήσουν πλάνα σαν να βρισκόταν σε πραγματικό σετ με ηθοποιούς και συνεργείο. Ένα χρόνο αργότερα η ψηφιακή τεχνολογία εφαρμόζεται και στον ήχο. Ένας άπονος πρίγκιπας αρνείται να δώσει ελεημοσύνη σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Εκείνη, που στην πραγματικότητα είναι μάγισσα, τον μεταμορφώνει σε τέρας και τον καταδικάζει να ζει σε έναν έρημο, σκοτεινό πύργο έως ότου βρει την αληθινή αγάπη.

Το τρίτο κατά σειρά καρτούν της νέας εποχής της Ντίσνεϊ είναι ένα ακόμα παραμύθι σε σκίτσο: εξωτική ατμόσφαιρα, παζάρια της Ανατολής, χαμίνια που ερωτεύονται πριγκίπισσες, περιπέτειες στην έρημο, κρυμμένοι θησαυροί, μαγικά λυχνάρια, πτήσεις με το μαγικό χαλί, δευτερεύοντες κωμικοί χαρακτήρες και ο απαραίτητος «κακός» της ιστορίας που τελικά βρίσκει την τιμωρία που του αξίζει. Υπάρχουν ωστόσο στοιχεία που ρίχνουν άφθονο… αλατοπίπερο στη ζαχαρένια διάθεση του συγκεκριμένου καρτούν.
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δημιουργεί ίσως τον πιο απολαυστικό χαρακτήρα στην ιστορία της Ντίσνεϊ: ένας ζωντανός χείμαρρος που επιδίδεται σε one man show είτε παίζοντας με τις λέξεις είτε σατιρίζοντας και διακωμωδώντας οικείους χαρακτήρες και καταστάσεις. Η ταινία κέρδισε δύο Όσκαρ (Τραγουδιού και Μουσικής), ισάριθμες Χρυσές Σφαίρες στις ίδιες κατηγορίες, δυο Γκράμι.

Σκηνοθέτης: Μάικ Γκάμπριελ

Στροφή της Ντίσνεϊ προς την πιο σοβαρή θεματολογία με το εν λόγω καρτούν να δανείζεται στοιχεία από ένα υπαρκτό πρόσωπο (μία Ινδιάνα που έμεινε στην ιστορία για τη γενναιότητα και το ελεύθερο πνεύμα της) και αφηγείται τον έρωτα ανάμεσα στην Ποκαχόντας και τον Τζον Σμιθ, Άγγλο άποικο που αντιστάθηκε στις σφαγές των ιθαγενών και στην καταλήστευση της γης τους.
Η «Ποκαχόντας» φέρνει για πρώτη φορά στο προσκήνιο μια δυναμική ηρωίδα, αφαιρεί το λόγο από τα ζώα και πλημμυρίζει την οθόνη με σκίτσο όλο πλαστικότητα, αλλά και με πανέμορφες μουσικές και τραγούδια (Άλαν Μένκεν-Στίβεν Σβαρτζ), που βραβεύτηκαν με Όσκαρ στη διοργάνωση του 1996.

Σκηνοθέτης: Γκάρι Τρούσντεϊλ, Κερκ Γουάιζ

Η Ντίσνεϊ «ταξιδεύει» στη Γαλλία και εμπνέεται από το μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκό (οι Γάλλοι είχαν ξεσηκωθεί εναντίον της ταινίας) και δημιουργεί ένα από τα καλύτερα καρτούν της. Ως παραγωγή απευθύνεται πρωτίστως στο αμερικανικό ανήλικο κοινό, το σύνολο δεν αποφεύγει τις αυθαιρεσίες σε σχέση με το πρωτότυπο. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος, η καρτούν εκδοχή της «Παναγίας των Παρισίων» ισορροπεί ανάμεσα στο κλίμα που επιβάλλεται να έχει μία παιδική ταινία (τρυφερότητα, τραγούδια, κίνηση, πανδαισία χρωμάτων) και στην μπαρόκ ατμόσφαιρα του αυθεντικού δράματος. Εισάγονται κάποιες έννοιες για πρώτη φορά όπως ο θάνατος, η εκδίκηση και η λαγνεία προβάλλουν τόσο έντονα, στην ελληνική έκδοση του DVD μπορείτε να ακούσετε τον Σάκη Ρουβά να τραγουδά στα ελληνικά τα τραγούδια του Κουασιμόδου.

Σκηνοθέτης: Σαμ Γουάισμαν

Η Ντίσνεϊ μεταφέρεται στην Ελλάδα και δανείζεται στοιχεία από τους μυθικούς ήρωες, όπως ο Ηρακλής, ο Περσέας, ο Αχιλλέας και ο Ορφέας, μαζί με κομμάτια από ανεξάρτητα επεισόδια της ελληνικής μυθολογίας (κένταυροι, νύμφες κ.ά.) και συνθέτει ένα ψηφιδωτό κάτω από τον τίτλο «Ηρακλής». Φυσικά ούτε και εδώ απουσιάζουν οι αυθαιρεσίες καθώς το καρτούν δεν βρίσκεται πάντα σύμφωνο με την ελληνική μυθολογία. Είναι μια φαντασμαγορική ταινία για παιδιά, κατά την οποία παρουσιάζονται ο μύθος και οι άθλοι του Ηρακλή.

Σκηνοθέτης: Τόνι Μπάνκροφτ, Μπάρι Κουκ

Αυτή τη φορά η Ντίσνεϊ επέλεξε την Κίνα και τη μεταφορά ενός τοπικού μύθου σε κινούμενο σχέδιο. Ο μύθος αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που ντύνεται άνδρας και παίρνει τη θέση του ανήμπορου πατέρα της για να μην πάει ο ίδιος να πολεμήσει.
Η Ντίσνεϊ φροντίζει να κολακέψει το κοινό της Αμερικής, χωρίς να εστιάσει στη βαθύτερη ουσία της ανατολικής φιλοσοφίας (οικογενειακή τιμή, αξίες, θέση της γυναίκας).
Το αποτέλεσμα δεν είναι τραγικό, έχει όμορφες στιγμές, αλλά απευθύνεται πιο πολύ σε παιδιά αποκλείοντας ως ένα βαθμό το ενήλικο κοινό.

Σκηνοθέτης: Κέβιν Λίμα, Κρις Μπακ

Από τα ομορφότερα σύγχρονα κινούμενα σχέδια της Disney, μια ταινία που ξεχειλίζει από χρώμα και κίνηση, απαλλαγμένη από κωμικά δίδυμα και ένα σωρό κλισέ που στοίχειωναν τις τότε παραγωγές της. Η ταινία περιέχει σκηνές που δεν θα αφήσουν ασυγκίνητους τους ούτε τον ενήλικο κοινό. Ο νέος Ταρζάν μένει αρκετά πιστός στο πνεύμα του «Tarzan of the Apes», του βιβλίου δηλαδή του Rice Burroughs, ο οποίος σκιαγράφησε έναν ήρωα της ζούγκλας χωρίς ποτέ του να έχει επισκεφθεί την Αφρική. Ωστόσο, ως προϊόν μοντέρνας νοοτροπίας και απευθυνόμενος στο κοινό του 20ού αιώνα, διαλαλεί προς όλες τις κατευθύνσεις το δικαίωμα τού να είναι κανείς διαφορετικός και μας καλεί να μη φοβόμαστε εκείνους που ξεχωρίζουν. Σε επίπεδο σκίτσου και παραγωγής έχει γίνει εκπληκτική δουλειά, καθώς η παλιά τεχνική με χαρακτήρες ζωγραφισμένους στο χέρι συναντά τις απεριόριστες δυνατότητες των υπολογιστών.