Halloween: σκανταλιά ή κέρασμα;

Η ενέργεια αυτή είναι γνωστή ως «trick or treat» (σκανταλιά ή κέρασμα). Η γιορτή αυτή, αν και σε πρώτο επίπεδο μοιάζει με τις Απόκριες, διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά.

Η ρίζα της λέξης αυτής προέρχεται από το All-hallow-even και δηλώνει την παραμονή (eve) της γιορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows Day – All Saints Day). Το Halloween συνδέεται με την υπερφυσική δραστηριότητα. Πολλές πολιτιστικές παραδόσεις θεωρούν την ημέρα αυτή ως μία από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να επιτευχθεί επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων καθώς και ότι είναι η μέρα που η μαγεία, και γενικότερα οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει να κάνει με το υπερφυσικό, είναι στο ζενίθ.

Σήμα κατατεθέν επίσης της γιορτής αυτής είναι τα φαναράκια φτιαγμένα από πραγματικές κολοκύθες πάνω στις οποίες υπάρχουν χαραγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο χιουμοριστικά και άλλοτε πιο τρομαχτικά.
Φυσικά μια τόσο ιδιαίτερη γιορτή πέρασε και στη μεγάλη οθόνη με πολλές επιτυχίες.

Το Home Cinema συγκέντρωσε πολλές από αυτές και σας τις παρουσιάζει:

Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες (1978)

Σε μια πόλη των ΗΠΑ ο ανήλικος Μάικλ Μάγιερς εκδηλώνει δολοφονικά ένστικτα και ένα βράδυ σφάζει τον πατριό του, την αδερφή του και το φίλο της. Οδηγείται σε ίδρυμα. Ενηλικιώνεται, δραπετεύει, επιστρέφει στη γενέτειρά του και σκορπά τον τρόμο.

Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες 2 (1981)

Το δεύτερο μέρος του διάσημου «Halloween» αρχίζει εκεί ακριβώς που τελείωσε το πρώτο -βλέπουμε μάλιστα και το τελευταίο πεντάλεπτο από την αυθεντική ταινία- και διαδραματίζεται την ίδια νύχτα. Μόνο που τώρα ο Μάγιερς σκοτώνει όποιον συναντά στο διάβα του (κάτι σαν το ανέκδοτο με τον ανθρωποφάγο που «έφαγε» όλον τον κόσμο έως ότου βρει ένα φίλο του), η έκπληξη απουσιάζει και ο τρόμος έχει αντικατασταθεί από μια σειρά «ευρηματικών» φόνων (με μαχαίρι, με σφυρί, πνιγμός σε ζεματιστό νερό) στα πρότυπα του σπλάτερ. Ο Κάρπεντερ υπογράφει το σενάριο, ενώ η ταινία προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες με τίτλο «Ο Τρόμος του Κάρπεντερ». Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες 3 (1982)

Ένας έμπορος μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου πεθαίνει, ψελλίζοντας κάτι για διαβολικές αποκριάτικες μάσκες. Η κόρη του πείθει ένα γιατρό να βρουν μαζί την άκρη του νήματος, ξεκινώντας από το πολυδιαφημισμένο εργοστάσιο παιχνιδιών που κατασκευάζει μάσκες για το Χάλογουιν. Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες (2007)

Halloween II: Η Νύχτα με τις Μάσκες (2009)

Μετά την επιτυχία του πρώτου Halloween, ο σκηνοθέτης Ζόμπι Ρόου, προχώρησε στη δημιουργία του Halloween II, με το Μάλκολμ ΜακΝτάουελ στο ρόλο του Δρ. Λούμις.

Ο Σκαθαροζούμης (1988)

Μια διαφορετική κωμωδία, λίγο κυνική, λίγο ανατρεπτική, εντυπωσιακή -στα τότε- εφέ και άκρως θανατερή. Γέλιο, χιουμοριστική αναπαράσταση του «άλλου κόσμου», των ενοίκων και των νέων… αφίξεων, αιχμές κατά των νεόπλουτων και του αμερικανικού τρόπου ζωής.

Νύχτα Τρόμου (2011)

Από τις πλέον δημοφιλείς ταινίες τρόμου των 80’s, η θρυλική ταινία επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, πλήρως ανανεωμένη και γυρισμένη σε 3D, σε σκηνοθεσία Κρέγκ Γκιλέσπι.

Φρανκεστάιν Τζούνιορ (1974)

Παρωδία της κλασικής κινηματογραφικής σειράς τρόμου και μία θαυμάσια, καλοκουρδισμένη κωμωδία που θέλει τον εγγονό του Φρανκενστάιν να επιστρέφει στον πύργο του προγόνου του και να επαναλαμβάνει το γνωστό πείραμα, δίνοντας ζωή σε έναν νεκρό. Πρόκειται για την καλύτερη δουλειά του Μελ Μπρουκς, ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Τζιν Γουάιλντερ, μια ταινία σε άσπρο μαύρο με εμπνευσμένες ατάκες και ανατροπές, δηλητηριώδες χιούμορ, ανεπανάληπτους δευτερεύοντες χαρακτήρες (η Φράου Μπλούχερ, ο καμπούρης βοηθός του θρυλικού δόκτορα και ο «μηχανοκίνητος» αστυνομικός επιθεωρητής), αλλά και σκηνές που έγραψαν ιστορία.

Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη (1999)

Παραμυθένια ατμόσφαιρα, συναρπαστική αφήγηση, κορυφαία φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια υψηλής αισθητικής, εφέ που σκορπούν ρίγη. Με αφετηρία το μυθιστόρημα του Ουάσινγκτον Ίρβινγκ (ο συγγραφέας του «Ριπ Βαν Ουίνκλ»), που γράφτηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και σήμερα διδάσκεται στα αμερικανικά σχολεία ως κλασικό βιβλίο της παιδικής λογοτεχνίας, ο σκηνοθέτης Τιμ Μπάρτον δημιούργησε μια εξαιρετική ταινία που παντρεύει το μύθο με τον τρόμο και τη φρίκη με το κωμικό.

Ο ήρωας, ο αστυνόμος Ίκαμποντ Κρέιν, έχει ασπαστεί τη λογική, έχει αναπτύξει τις δικές του ιατροδικαστικές μεθόδους, μαζί με τα απαραίτητα ιατρικά εργαλεία, και θεωρεί δεδομένο ότι πίσω από κάθε πτώμα κρύβεται ένας δολοφόνος με σάρκα και οστά. Τα «πιστεύω» του θα κλονιστούν, όταν φτάσει σε ένα μικρό χωριό, που κατοικείται από Ολλανδούς αποίκους, όπου τέσσερις άνθρωποι αποκεφαλίστηκαν μέσα σε δύο ημέρες και τα κεφάλια τους δεν βρέθηκαν ποτέ…
Με παραγωγό τον Κόπολα και ένα θαυμάσιο καστ ηθοποιών και τεχνικών, ο Μπάρτον δημιούργησε μια ατμοσφαιρική δουλειά, ένα τρομακτικό παραμύθι για το ενήλικο κοινό.

Χόκους Πόκους: Οι Τρεις Μάγισσες (1993)

Τρεις μάγισσες που αποζητούν την αιώνια νεότητα στραγγίζοντας τη ζωή μικρών παιδιών ανασταίνονται και γυρεύουν εκδίκηση από τους κατοίκους του Σάλεμ οι οποίοι τις καταδίκασαν σε θάνατο πριν από 300 χρόνια.

Μέχρι την Κόλαση (2009)

Κριστίν Μπράουν είναι μια πολύ αφοσιωμένη τραπεζική υπάλληλος και ελπίζει σε μια προαγωγή.
Κάποια στιγμή θα κάνει το μοιραίο λάθος να αρνηθεί την παράταση, στη δόση του δανείου μιας ηλικιωμένης γυναίκας, και εκείνη με την σειρά της θα την καταραστεί… μετατρέποντας έτσι, τη ζωή της Κριστίν σε κόλαση!

Η Λάμψη (1980)

Η δέκατη κατά σειρά δουλειά του Κιούμπρικ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, ήταν εκείνη που δίχασε περισσότερο από όλες τις άλλες, με την έννοια ότι πολλοί τη λάτρεψαν και άλλοι τόσοι την απέρριψαν ασυζητητί. Στην Αμερική, όπου η «Λάμψη» αντιμετωπίστηκε ως ταινία τρόμου, οι κριτικοί μίλησαν για φθηνά τρικ που ξαφνιάζουν μεν αλλά δεν τρομάζουν κανένα, επικρίνοντας παράλληλα τον Νίκολσον για τη μανιέρα του. Στην Ευρώπη η ταινία έτυχε καλύτερης υποδοχής και αυτό διότι μεγάλη μερίδα των κριτικών και του υποψιασμένου κοινού αναγνώρισαν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για ορόσημο στην ιστορία του σινεμά, αλλά για μια ακόμα «σκανταλιά» του Κιούμπρικ, του δημιουργού που κάνει ταινίες για τη χαρά του κινηματογράφου, πότε αφήνοντας την κάμερα να τρέχει αφηνιασμένη στους διαδρόμους του δαιδαλώδους ξενοδοχείου και πότε υποσκάπτοντας το ίδιο το θέμα (η φιγούρα της πανικόβλητης Γουέντι ελάχιστα απέχει από εκείνη ενός κωμικού καρτούν).

Επισκεφτείτε και άλλα αφιερώματα: