Πρόσκληση σε γεύμα με υποψήφιους σινεφίλ

Η Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου, και είναι η μέρα που ιδρύθηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ το 1945.

Καθίστε αναπαυτικά… το δείπνο είναι έτοιμο να σερβιριστεί!

Τζούλι και Τζούλια (2009)
Η Julia Child, μια διάσημη σεφ, αγαπά πολύ τη δουλειά της, ενώ η Julie Powel, απογοητευμένη από τη ζωή της, βρίσκει διέξοδο στη μαγειρική.
Βασισμένη σε δύο αληθινές ιστορίες, η ταινία Τζούλι και Τζούλια συνδέει τις ζωές δύο γυναικών που, παρότι έζησαν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, βρέθηκαν και οι δύο σε αδιέξοδο…
Ώσπου ανακάλυψαν ότι με το σωστό συνδυασμό πάθους, θάρρους και βούτυρου, τα πάντα είναι πιθανά.
Με την απολαυστικότατη Μέριλ Στριπ στο ρόλο της Τζούλια.

Μια Γυναίκα Ένα όπλο κι Ένα Noodle Bar (2009)

Ο γνωστός Κινέζος σκηνοθέτης Ζανγκ Γιμού επιχείρησε μια διαφορετική εκδοχή της κλασικής τανίας των αδελφών Κοέν «Μόνο Αίμα». Διαγωνίστηκε στο 60ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.

Ο Ουάνγκ είναι ένας καταθλιπτικός, πανούργος και πλεονέκτης ιδιοκτήτης εστιατορίου noodles. Η παραμελημένη σύζυγός του τον απατά με έναν υπάλληλό του, αλλά εκείνος παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση. Αποφασίζει να αναθέσει τη δολοφονία τους στον αστυνομικό Ζανγκ, νομίζοντας πως έχει βρει την ιδανική λύση για να δώσει τέλος σε αυτή την ιστορία. Ο Ζανγκ όμως είναι εξίσου μοχθηρός και έχει τη δική του ατζέντα. Καθώς η πλοκή περιπλέκεται και το σχέδιο μοιάζει να είναι τέλειο, τα πάντα θα ανατραπούν για κάθε έναν από τους ήρωές…

Ο Ρατατούης (2007)

Ό,τι καλύτερο είχαν δημιουργήσει έως τότε οι άνθρωποι της Pixar. Ένα ευρηματικό ψηφιακό καρτούν, πολύ πιο σοφιστικέ από τον «Νέμο», με αξιολάτρευτους χαρακτήρες και σχεδιασμένο έτσι ώστε, από ένα σημείο και μετά, ο θεατής να μην έχει την εντύπωση ότι παρακολουθεί ταινία κινουμένων σχεδίων, αλλά έργο με ηθοποιούς.
Η ιστορία του αρουραίου που εγκαταλείπει την εξοχή, καταλήγει σε γκουρμέ εστιατόριο του Παρισιού και μαγειρεύει για τους πελάτες, κρυμμένος κάτω από το σκούφο του λαντζιέρη, διαθέτει γέλιο, συγκίνηση, ίντριγκα, μηνύματα, μα, πάνω από όλα, ψυχή.

Οι μικροί θεατές θα μείνουν στις εντυπωσιακές σκηνές δράσης, με αποκορύφωμα την εκπληκτικής σύλληψης σεκάνς, κατά την οποία ο Ρεμί παγιδεύεται στην κουζίνα και στο τρόλεϊ που σερβίρουν τους πελάτες. Το ενήλικο κοινό θα απολαύσει μια έξυπνη ιστορία, με θέμα το σεβασμό σε όσους διαφέρουν από εμάς και έναν κεντρικό χαρακτήρα με εκφραστικότητα τέτοια που θα τη ζήλευαν πολλοί ηθοποιοί.
Ο «Ρατατούης» (άστοχη η απόδοση του τίτλου στα ελληνικά, καθώς κανένας ήρωας δεν ονομάζεται έτσι) έχει απέσπασε πολλαπλά βραβεία από ενώσεις κριτικών του σινεμά, καθώς και τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Καρτούν.

Delicatessen (1991)

Μια εφιαλτικά μαγευτική ταινία που συνδυάζει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα των παραμυθιών των αδελφών Γκριμ με το σουρεαλισμό. Προερχόμενοι από το χώρο της διαφήμισης και με την υποστήριξη του Τέρι Γκίλιαμ, οι Μαρκ Καρό και Ζαν Πιερ Ζενέ σκηνοθετούν το πρώτο τους φιλμ, μεταφέροντας το θεατή σε μια μελλοντική κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε κρεοφάγους και χορτοφάγους και οι μεν τρέφονται με… τους δε. Ένας πρώην κλόουν ανταποκρίνεται σε κάποια αγγελία, αγνοώντας ότι η δουλειά που με τόσο κόπο κατάφερε να βρει θα τον οδηγήσει τελικά στον πάγκο του χασάπη.

Το βραβευμένο με τέσσερα Σεζάρ (ευρωπαϊκά Όσκαρ) «Delicatessen» δεν έχει ουσιαστικά υπόθεση. Οι δύο Γάλλοι δημιουργοί αφήνουν τη φαντασία τους να καλπάσει, επιλέγουν τα σκούρα χρώματα και ένα θολό από ατμούς και υγρασία περιβάλλον, και κρεμούν τα όνειρά τους πάνω σε έναν υποτυπώδη σεναριακό κορμό. Κάπου το γέλιο παγώνει στα χείλη. Παράλληλα όμως το εφιαλτικό αυτό παραμύθι τους είναι τόσο τρυφερό που εύχεσαι να μην τελειώσει.

Βρέχει Κεφτέδες (2009)

Όταν μια πόλη κατακλύζεται από τεράστιες ποσότητες φαγητού, που πέφτει σα βροχή από τον ουρανό, μια ξεκαρδιστική περιπέτεια με τεράστιες μερίδες γέλιου καταφθάνει στη μεγάλη οθόνη από τους Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ.

Super Size Me (2004)

Τριάντα μέρες τρεφόταν αποκλειστικά με γεύματα από τα McDonalds. Ασκούνταν όσο και ο μέσος Αμερικανός, δηλαδή καθόλου. Όποτε του πρότειναν μεγάλο μέγεθος στα αναψυκτικά ή στις τηγανητές πατάτες, δεν το αρνιόταν. Η συγκεκριμένη διατροφή έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την υγεία του. Πήρε δωδεκάμισι κιλά, οδήγησε το συκώτι του σε οριακό σημείο και είδε τις αντοχές του και τις σεξουαλικές του επιδόσεις να μειώνονται δραματικά. Το όνομά του είναι Μόργκαν Σπέρλοκ και η ταινία του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Φυσικά, το πείραμα είναι ακραίο. Ακόμη και ένας φανατικός θαμώνας εστιατορίων γρήγορου φαγητού δεν καταναλώνει τέτοιες ποσότητες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ως ντοκιμαντέρ ωστόσο το «Super Size Me» αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποκαλυπτικό, κυρίως σε ό,τι αφορά τη στροφή μεγάλης μερίδας κόσμου σε διατροφικές συνήθειες που κάθε άλλο παρά ωφελούν την υγεία.

Σύμφωνα με το έργο, όλα ξεκινούν από τα τραστ των εταιρειών τροφίμων. Έχουν συστήσει λόμπι και απασχολούν άτομα που αμείβονται για συγκεκριμένο σκοπό: αφενός να αποτρέπουν την ψήφιση νόμων που δεν ευνοούν τα προϊόντα τους και αφετέρου να φροντίζουν για τη διείσδυση συγκεκριμένων τροφίμων και αναψυκτικών σε χώρους όπως σχολεία, φυλακές, ακόμη και σε νοσοκομεία. Και επειδή το εμπόριο στοχεύει πάντα σε υψηλό κέρδος με χαμηλό κόστος, τα υλικά των προϊόντων αυτών μάλλον δεν διακρίνονται για τις υψηλές τους προδιαγραφές. Δείτε πώς αναπαρίσταται σε κινούμενο σχέδιο η παρασκευή των περίφημων chicken nuggets (κοτομπουκιές) και είναι σίγουρο ότι δεν θα τα πλησιάσετε ξανά. Το ζήτημα είναι ότι τέτοια είδη (από τα γεύματα των fast food έως τα σνακ, τα μπισκότα και τις έτοιμες σάλτσες) υπάρχουν παντού. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για διαφήμιση και βέβαια στόχος της καμπάνιας είναι κυρίως τα παιδιά.

Στατιστικά στοιχεία θέλουν την Αμερική να έχει τον πιο υπέρβαρο πληθυσμό του πλανήτη. Η παχυσαρκία στις ΗΠΑ θεωρείται δεύτερη αιτία θανάτου μετά το κάπνισμα. Και ο Μόργκαν Σπέρλοκ μιλά (με πολύ χιούμορ, είναι αλήθεια) για άνωθεν κατευθυνόμενες συνήθειες που απειλούν να μετατρέψουν το αμερικανικό έθνος σε κοινωνία παχύσαρκων ατόμων. Τα παραπάνω ηχούν παράδοξα για κοινωνίες με διαφορετική νοοτροπία στο φαγητό. Καθώς όμως το φαστφουντάδικο έχει μπει και στη δική μας ζωή, ίσως δεν είναι μακριά η μέρα που τέτοια ντοκιμαντέρ θα μας αφορούν και μάλιστα άμεσα.

Πολίτικη Κουζίνα (2003)

Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Τάσου Μπουλμέτη, γυρισμένη σε Αθήνα, Λαύριο και Κωνσταντινούπολη.

Μια δουλειά που χωρίς να είναι αψεγάδιαστη ανοίγει διάπλατα την πόρτα για ένα ελληνικό σινεμά που -επιτέλους- δεν αφορά μόνο το σκηνοθέτη, την παρέα του και τους λίγους «πιστούς». Όχημα για το φιλμικό αυτό ταξίδι οι αναμνήσεις του δημιουργού. Πολίτης ο ίδιος, συνδυάζει τη μνήμη, τα γεγονότα και τη φαντασία με το τελετουργικό του φαγητού και μιλά για την Πόλη της δεκαετίας του ΄60, για τους Κωνσταντινουπολίτες, για το διωγμό του 1964, για την Ελλάδα που τους αντιμετώπισε σαν Τούρκους (όπως άλλωστε και τους Μικρασιάτες), για τα χρόνια της χούντας, για τις γέφυρες με το σήμερα.
Δεν πειράζει που αφήνει κενά στην αφήγηση (προσέξτε ότι οι γονείς του ήρωα εξαφανίζονται από το έργο ως διά μαγείας) ούτε που τα ψηφιακά εφέ, για τα οποία έγινε πολύς λόγος, δεν είναι τέλεια. Οι εικόνες, η μουσική (Ευανθία Ρεμπούτσικα), το χιούμορ, η συγκίνηση, οι υπέροχες ερμηνείες και πάνω από όλα το ήθος και η θετική ενέργεια που εκπέμπει το φιλμ είναι αυτά που μένουν στο θεατή. Είναι τα μπαχαρικά που επιστράτευσε ο Μπουλμέτης, προκειμένου να σερβίρει ένα κινηματογραφικό έδεσμα που -αν μη τι άλλο- ευφραίνει.

Χίλιες και μια Συνταγές ενός Ερωτευμένου Μάγειρα (1996)

Με αποδέκτες σχεδόν αποκλειστικά τους «σινεφίλ», μια γαλλο-γεωργιανή παραγωγή που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Ξένης Ταινίας, αλλά τελικά το κέρδισε ο «Μικρός Κόλια». Δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα, δεν μπορεί όμως και να προσπεράσεις το όργιο χρωμάτων και μουσικής (Μπρέγκοβιτς), τη νοσταλγία για τις απλές χαρές της ζωής και τις γαστρονομικές απολαύσεις αλλά και την πολιτική σάτιρα για τον ερχομό του κομμουνισμού ο οποίος επέβαλε «λογοκρισία» ακόμα και στις… σπεσιαλιτέ.

Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκα του και ο Εραστής της (1989)

Ο «εστετίστας» κινηματογραφιστής Πίτερ Γκρίναγουεϊ δημιουργεί ταινίες με ισχυρές επιρροές από πίνακες ζωγραφικής. Πρόκειται για μια πραγματική γιορτή της εικόνας, μια μαύρη κωμωδία με έντονο συμβολισμό και ταυτόχρονα, σε δεύτερη ανάγνωση, ένα πολιτικό statement– καταγγελία για τη βαρβαρότητα της άρχουσας τάξης.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Άλμπερτ Σπίκα, του τερατώδους, αποκρουστικού, άξεστου κλέφτη του τίτλου, ο οποίος συχνάζει σ’ένα μοντέρνο εστιατόριο του Λονδίνου και καταβροχθίζει αμέτρητα αηδιαστικά πιάτα, περιστοιχισμένος από διάφορα τσιράκια και λακέδες, ενώ όταν διαπιστώνει ότι η γυναίκα του τον απατά, μηχανεύεται μια αποτρόπαια εκδίκηση…

Επικίνδυνες Μαγειρικές (2010)

Δύο άντρες διαφορετικοί μεταξύ τους, μοιράζονται – τυχαία;- την πιο «συναρπαστική» γυναίκα του κόσμου, ενώ οι γεύσεις και οι μυρωδιές λειτουργούν ως το απόλυτο αφροδισιακό στις δύο παράλληλες σχέσεις.

Eρωτικό τρίγωνο, που εκφράζεται μέσα από την τέχνη της μαγειρικής. Ένα παιχνίδι που ορίζει η όμορφη γυναίκα, που “μοιράζει” την τράπουλα, την ανακατεύει, μέχρι που στο τέλος, με ένα τρικ… αποφασίζει να την “εξαφανίσει”.

Το Μεγάλο Φαγοπότι (1973)

Τέσσερεις επιτυχημένοι μεσήλικες που έχουν βαρεθεί τα πάντα αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν τρώγοντας συνέχεια και κάνοντας διάφορα όργια. Εξαιρετική ιδέα που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση τη χρονιά που πρωτοπροβλήθηκε.

Επισκεφτείτε και άλλα αφιερώματα: