Στις «Κεραίες της Εποχής μας» ο συγγραφέας που σκάλισε το ένοχο παρελθόν της Πορτογαλίας, το «Βιετνάμ» της, όταν, λίγο καιρό μετά από την «Επανάσταση των Γαρυφάλλων», όλοι το απωθούσαν.
Σήμερα, 70άρης πια, και διεθνώς καταξιωμένος, είναι η εθνική συνείδηση της Πορτογαλίας και ζητά ένα αύριο με κοινωνική δικαιοσύνη. Πολλοί πιστεύουν πως αυτός – και όχι ο κατά δυο δεκαετίες μεγαλύτερός του Ζοζέ Σαραμάγκου (1922-2010) – θα έπρεπε να είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Στα τέλη του ’60 ο Αντούνες έζησε την ωμότητα του πολέμου στις αφρικανικές αποικίες της Πορτογαλίας που διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους. Και σημαδεύτηκε καθοριστικά.
Είδε ότι η ευγενής υπόθεση των μεγάλων ανακαλύψεων εκφυλίστηκε σε μιαν απάτη. Κατάλαβε ότι η αστική τάξη, η καθολική εκκλησία και η δικτατορική κυβέρνηση επιζητούσαν τον πόλεμο, «επειδή είχαν πολλά συμφέροντα».
Γνώρισε τις φρικαλεότητες του αποικιακού καθεστώτος, αλλά και το δράμα της μεσαίας τάξης των αποίκων που ήσαν ανεπιθύμητοι στη μητέρα-πατρίδα όταν αργότερα αυτή αγκάλιασε την σοσιαλιστική ουτοπία.
Βίωσε την ηθική δειλία όσων είχαν ανεχθεί την αυταρχική εξουσία, και από το 1979, ενόσω εργαζόταν ως κλινικός ψυχίατρος, έγραψε 22 βιβλία ανατέμνοντας την παθογένεια της χώρας του που δεν κατάφερε να συμφιλιώσει το παρελθόν με το παρόν της.