Πέρασε ένας μήνας από την πρώτη εκδήλωση του Κινήματος Occupy Wall Street, ενώ το περασμένο Σάββατο περισσότερες από 900 πόλεις πήραν μέρος στην παγκόσμια κινητοποίηση. Και ενώ το Κίνημα Occupy Wall Street εμφανίζεται αποφασισμένο να συνεχίσει, οι Αμερικανοί πολίτες το
βλέπουν με συμπάθεια, αλλά και προβληματισμό. Όπως ακριβώς συνέβη και με τους «Αγανακτισμένους» στην Ευρώπη.

Ιδού οι απόψεις ορισμένων πολιτών που μίλησαν στο in.gr:

Ο 34χρονος Philip ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Έχει σπουδάσει ψυχολογία, αλλά εργάζεται σε μια επιχείρηση που κατασκευάζει social games για κινητά ή το Ίντερνετ.

«Εκτιμώ αυτό που κάνουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου και το βλέπω και εγώ ακριβώς έτσι: οι ελάχιστοι εκμεταλλεύονται τους αδύναμους κανόνες της αγοράς για να κερδίζουν περισσότερα. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί, αλλά σήμερα είναι δύσκολο να ρισκάρεις να μείνεις χωρίς δουλειά. Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι αρκετοί στις ΗΠΑ διαδηλώνουν απλά για να διαδηλώνουν, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει παντού. Υπάρχει όμως και κάτι που μου προκαλεί ενδιαφέρον αλλά και λύπη: ορισμένοι αφήνουν αυτό το θέμα να επηρεάζει και τα προσωπικά τους. Ένας φίλος μου που δουλεύει στην HSBC έγραψε -μεταξύ αστείου και σοβαρού- στο προφίλ του στο Facebook ότι τα μέλη του Occupy Wall Street καλά θα κάνουν να βρουν καμιά δουλειά. Αποτέλεσμα: τσακώθηκε με την ίδια του τη γυναίκα για το γεγονός ότι εξέφρασε μια άποψη κοντά σε αυτό που θα πίστευε ένας ʽwhite American’, παρά σε αυτό που ίσως υιοθετούν οι μειονότητες. Ο ίδιος ο φίλος μου είναι μισός Κουβανός και μισός Ισπανός. Όλο αυτό μου φαίνεται εξαιρετικά γελοίο, παρά το γεγονός ότι πολλοί περιφρονούν όσους εργάζονται στη Wall Street. Απλά πιστεύω ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι την κρίση δεν την προκάλεσαν οι υπάλληλοι των τραπεζών. Το σημαντικότερο είναι να συζητήσουμε το πρόβλημα και να βρούμε λύση, παρά να ψάχνουμε για μια ακόμα αφορμή να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Αυτό το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετά σε αυτή τη χώρα και δεν χρειάζεται άλλο!».


Η σύζυγός του Rebecca Schwartz λέει: «Το Occupy Wall Street ήρθε να θυμίσει σε όλους μας ότι εξακολουθούμε να είμαστε σε ύφεση και ότι υπάρχει κόσμος εξαγριωμένος με τον τρόπο που δουλεύει το οικονομικό σύστημα. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να βλέπεις πώς αυτό το Κίνημα παίρνει σάρκα και οστά, αλλά και ανθρώπους να μιλούν επιτέλους για την ανάγκη να υπάρχει κάποια ρύθμιση.»

Η Ελληνο-αμερικανιδα Ρένα Φραντζή, η οποία ζει από το 1965 στη Νέα Υόρκη και εργάζεται σε ένα από τα γνωστά νοσοκομεία της πόλης, μοιάζει να αντιμετωπίζει με περισσότερο σκεπτικισμό τα όσα συμβαίνουν: «Όταν πρωτοξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις ήταν λίγο γραφικές, μικρές σε όγκο αλλά και αρκετά αυθεντικές. Όλοι αναγνωρίζουμε ότι η Wall Street είναι η βάση της οικονομικής καταστροφής, και ότι παρόλα όσα συνέβησαν το 2008 με το κλείσιμο πολλών εταιρειών, έχει αρχίσει πάλι να κάνει τα ίδια. Μοιάζει σαν η κυβέρνηση να μην μπορεί να την ελέγξει και μάλλον ποτέ δεν θα το καταφέρει. Ωστόσο, η οικονομία παρουσιάζει κάποια σημάδια βελτίωσης. Οι ίδιες οι διαδηλώσεις είναι ʽπολιτισμένεςʼ, αν και το τελευταίο διάστημα συμμετέχουν σε αυτές και τα συνδικάτα, πράγμα που φαίνεται να αλλάζει λίγο την ατζέντα, αφού τα συνδικάτα το θεωρούν σαν μια μοναδική ευκαιρία να πάρουν πίσω λίγη από την επιρροή που έχουν προ πολλού χάσει. Νομίζω όμως ότι το Κίνημα έχει χάσει την αυθεντικότητα και μοναδικότητα του μηνύματός του. Τα social media -facebook και twitter- σαφώς και βοηθούν στο να απλωθεί σε όλη τη χώρα. Όταν ο κόσμος δεν έχει δουλειά, ασφαλώς και μπορεί να διαδηλώσει. Όμως κατά τη γνώμη μου, ο σκοπός είναι ευρύς και ασαφής. Ποια ακριβώς θα είναι η κατάληξη; Τι θα πετύχουν; Παραχωρήσεις από τη Wall Street; Το τέλος της ανθρώπινης απληστίας; Καλή τύχη με αυτό, ιδίως στις ΗΠΑ! Πάντως, δεν πιστεύω ότι όλο αυτό επηρεάστηκε από την Ευρώπη. Ο μέσος Αμερικανός δεν σκέφτεται έτσι. Δεν διαβάζει και δεν ακούει τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, όσο ισχυρό και να είναι το μήνυμα. Η Νέα Υόρκη στην οποία ζω είναι ασφαλώς πιο ενημερωμένη, για αυτό και όλο αυτό ξεκίνησε από εδώ, από μια ομάδα πολιτών που ήθελαν να δείξουν στον κόσμο πώς η Wall Street εξακολουθεί να κάνει τα δικά της παιχνίδια.»

Ο Andrew Verity είναι 40 χρονών. Μηχανικός στο επάγγελμα, έχει δουλέψει στη Γαλλία και τη Βρετανία και τώρα ζει στο Τέξας. «Κανείς δεν διαφωνεί: είναι αρρωστημένο να βλέπεις διευθυντές τραπεζών και golden boys να εισπράττουν εκατομμύρια. Κανείς δεν διαφωνεί ότι οι τράπεζες χρειάζονται νέους κανόνες. Όλοι ξέρουμε ότι το σύστημα έχει τη διαφθορά μέσα του. Θα έπρεπε να σώσουμε τις τράπεζές μας; Ποιος ξέρει. Πρέπει κάτι να αλλάξει; Η απάντηση είναι: «ναι». Δυστυχώς είμαι αρκετά επιφυλακτικός αν αυτό το κίνημα θα φέρει την αλλαγή. Μακάρι να κάνω λάθος και σε καμιά 200αριά χρόνια να κοιτάμε πίσω στην Ιστορία και να βλέπουμε πώς αυτό το κίνημα έβαλε τέλος στην απληστία. Tο ιδανικό θα ήταν να φτιάξουμε έναν πολιτισμό που δεν θα μετρά το μέγεθος και τον πλούτο, αλλά την ικανότητα να ζούμε με όσα έχουμε. Ήδη, γινόμαστε όλο και περισσότεροι στον πλανήτη και η πίτα μικραίνει. Το θέμα είναι να την μοιραστούμε και όχι να κοιτάξουμε ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι.

Αισιόδοξη, αλλά και απαισιόδοξη ταυτόχρονα δηλώνει η Jodi Tommerdahl από τη Μινεσότα. Η ίδια σπούδασε Γλωσσολογία στη Σορβόννη, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ και τώρα στο UTA των ΗΠΑ: «Όταν βλέπω αυτή την κινητοποίηση, καταλαβαίνω την οργή τους, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το τι ζητούν. Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός. Παρόλα αυτά, επιτυγχάνουν σε ένα διαφορετικό πεδίο. Λένε στην κυβέρνησή τους, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο ότι η Αμερική πρέπει να αλλάξει. Λένε: ʽτο σύστημα είναι διεφθαρμένο και οι ΗΠΑ όπως τις ξέραμε και τις αγαπήσαμε, έχουν τελειώσει. Θέλουμε μια ευκαιρίαʼ. Μπορεί το κίνημα να μην έχει πολιτική στρατηγική, αλλά πιστεύω ότι έχει ιστορική διάσταση».

Eντελώς διαφορετική είναι η άποψη του Hector, o oποίος εργάζεται ως φύλακας: «Πολλοί προσφέρουν φαγητό στους διαδηλωτές, αλλά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο; Για να απλώνουν τις τέντες τους και να τρώνε δωρεάν; Δεν θα πετύχουν τίποτα με αυτή τη διαδήλωση. Εγώ δουλεύω πάρα πολύ σκληρά και εκείνοι απλά κάθονται. Το μόνο που τελικά θα καταφέρουν είναι να συλληφθούν και να πάψουν να έχουν λευκό ποινικό μητρώο, όπως συμβαίνει σε αυτή τη χώρα».

Ο 40χρονος Vassili είναι καθηγητής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε σχολείο της Νέας Υόρκης, ενώ παλαιότερα δίδασκε και σε σχολείο στο The Bronx. O ίδιος σημειώνει: «Αρκετοί παρομοιάζουν τους διαδηλωτές με το Κίνημα του Τσαγιού, αλλά είναι αλήθεια ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ ο κόσμος έχει αγανακτήσει, όχι τόσο με την πολιτική, αλλά με τις εταιρείες που ακόμα έχουν κέρδη σε μια εποχή που η υπόλοιπη οικονομία καταγράφει πολύ χαμηλές επιδόσεις. Ποιος μπορεί να σταματήσει τις μεγάλες πολυεθνικές από το να προσλαμβάνουν λομπίστες για να πετυχαίνουν τις επιδιώξεις τους; Έχω την εντύπωση ότι οι συγκεντρώσεις στη Wall Street είναι ακριβώς η αντίδραση στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους πλούσιους που εξακολουθούν να έχουν μεγάλες φοροαπαλλαγές και δεν συνεισφέρουν στο κοινό καλό. Αυτές οι επιχειρήσεις έχουν προκαλέσει πολλά προβλήματα στις ΗΠΑ και σαφώς έπαιξαν ρόλο και για αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις που βλάπτουν την οικονομία. Αν οι ιδιοκτήτες τους και κυρίως οι πολιτικοί, οι οποίοι στηρίζονται σε αυτές, δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους, όλοι θα συνειδητοποιήσουν ότι οι πλούσιοι είναι άχρηστοι σε μια χώρα κατεστραμμένη».

Απόστολος Ρουμπάνης

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: