Κατά την ημέρα ξεκούρασης του 33ου Ράλι Ντακάρ στον καταυλισμό της Arica, στη βορειότερη πόλη της Χιλής πριν από τα σύνορα με το Περού, ο Βασίλης Ορφανός έδωσε με πέντε ηχητικά αποσπάσματα (ακούστε τα εδώ) λεπτομέρειες της προσπάθειάς του στην πρώτη εβδομάδα του φετινού διάσημου αγώνα αντοχής.

Επιπλέον, ο Έλληνας πρωταθλητής αποκάλυψε τη στρατηγική που θα ακολουθήσει στην πολύ σκληρότερη δεύτερη εβδομάδα του αγώνα, με στόχο φυσικά να φτάσει στον τερματισμό του Μπουένος Άιρες κι έπειτα να αναρριχηθεί όσο το δυνατόν πιο ψηλά στη γενική κατάταξη των μοτοσικλετών. Συγκεκριμένα, ο 37χρονος είπε:

Για το πρώτο μισό του 33ου Ράλι Ντακάρ:
«Είμαστε αυτή τη στιγμή στη Χιλή και συγκεκριμένα στην πόλη Arica, βόρεια, στα σύνορα με το Περού. Η πόλη βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Φύγαμε την 1η Γενάρη από το Μπουένος Άιρες, από τον Ατλαντικό Ωκεανό, και τώρα βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά της ηπείρου, της Λατινικής Αμερικής, στον Ειρηνικό.

Περάσαμε τις Άνδεις, σε υψόμετρο που άγγιξε τα 4.850 μέτρα και αυτή τη στιγμή είμαστε στο rest day, στο ρεπό του αγώνα, στην ημέρα ξεκούρασης και ανασυγκρότησης, για να συνεχίσουμε αύριο το υπόλοιπο μισό – από Ειρηνικό προς Ατλαντικό και ξανά στους Μπουένος Άιρες, μετά από επτά ημέρες.

Πραγματικά ο αγώνας είναι πολύ σκληρός, όπως κάθε Ντακάρ, αλλά οι καινούριες διαδρομές που έχουν βάλει οι οργανωτές έχουν ταλαιπωρήσει ιδιαίτερα τα πληρώματα και τους ανθρώπους που συμμετέχουν ενεργά, εκτός από τους μηχανικούς και το assistance.

Έτσι φαίνεται πόσο σκληρές είναι οι Ειδικές – το να το λέω εγώ δεν έχει σημασία, φαίνεται από τις εγκαταλείψεις των πληρωμάτων. Και μέχρι τώρα οι εγκαταλείψεις –ειδικά στις μοτοσικλέτες- είναι πολλές, και δυστυχώς υπάρχουν και αρκετοί που έχουν χτυπήσει. Κι αυτό γιατί υπάρχει πάρα πολλή σκόνη.

Για να μπορέσω να σας βάλω ακριβώς στο κλίμα, φανταστείτε ότι αισθάνομαι πάρα πολλές φορές ότι τρέχω στη σελήνη! Η Atacama είναι απερίγραπτη έρημος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό – έχει και πάρα πολλή πέτρα, είναι ένα τρομερά ερημικό, πολύ άγριο τοπίο και είσαι πολύ εκτεθειμένος – διότι μας πέρασαν από εδάφη με πολλή πούδρα.

Το χώμα είναι μαλακό, με ηφαιστειακή πέτρα, με αποτέλεσμα όπως σπάει αυτή η πρώτη κρούστα πάνω από το πολύ μαλακό χώμα να βγαίνει όλη αυτή η πέτρα στην επιφάνεια, επειδή είναι μαλακό. Κάθε μέρα, φανταστείτε, πρέπει να καλύπτουμε την απόσταση Αθήνα – Αλεξανδρούπολη, 800 – 850 χιλιόμετρα, μέσα σε αυτή την πέτρα, κι επειδή είναι μαλακή αυτή η πούδρα έχει τρομερή σκόνη. Κι αυτό είναι πάρα, πάρα πολύ επικίνδυνο και για αυτό υπάρχουν τόσες πολλές εγκαταλείψεις από πτώσεις».

Πώς είναι να είσαι τόσες ώρες μόνος, με τη σκέψη σου;
«Πολύ καλή ερώτηση. Θέλω να σας πω τι βιώνω εδώ, πάνω στη μηχανή που οδηγώ, αγωνιστικά πλέον. Είμαι συγκεντρωμένος στην πορεία μου, στο πως θα περάσω από όλα αυτά τα σημεία, πως θα δαπανήσω τη λιγότερη δυνατή ενέργεια –γιατί μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας δεν είναι μία μέρα, είναι 16 μέρες-, πως να καταφέρνω να φτάνω κάθε μέρα στον τερματισμό. Πολύ δύσκολο.

Για αυτό το λόγο, αφήνω το υπόλοιπο περιβάλλον σε δεύτερη μοίρα. Είμαι πολύ συγκεντρωμένος στην πλοήγηση, πολύ συγκεντρωμένος στο road book. Για κάποιον που δεν ξέρει, το road book είναι το ειδικό όργανο που έχουμε και μας δείχνει πως να κινηθούμε – διότι πάμε στον άγνωστο, δεν έχουμε ξαναπεράσει από εκεί, η διαδρομή δεν έχει σήμανση.

Είμαι λοιπόν πολύ συγκεντρωμένος σε αυτή τη δουλειά, που είναι πάρα πολύ σημαντική – και βέβαια στο πως θα προσπεράσω τους αναβάτες που φτάνω. Πρέπει να τους περάσω έχοντας ακόμα περισσότερη σκόνη και χωρίς να έχω πτώση».

Για τη δεύτερη εβδομάδα του αγώνα:
«Οι επόμενες τρεις μέρες, μετά το rest day, είναι πάρα πολύ δύσκολες, με Ειδικές που ξεπερνούν τα 600 χιλιόμετρα και είναι πάρα πολύ απαιτητικές. Θα μπούμε ξανά στην έρημο Atacama και οι οργανωτές ήδη μας έχουν ενημερώσει ότι οι ημέρες αυτές είναι πολύ δύσκολες.

Εγώ δεν σας κρύβω ότι περίμενα πάντα τα δύσκολα, σε όλα τα Ντακάρ, για να κάνω επίθεση. Η τακτική είναι ότι πάμε σταθερά και ανοδικά. Όσο περνούν οι μέρες και όλοι κουράζονται, εμείς να κάνουμε το peak μας. Αυτή είναι η στρατηγική μας, τώρα πρώτα ο Θεός…

Ποτέ δεν ξέρεις, στο Ντακάρ ένα μέτρο αριστερά μπορεί να σε στείλει στο θάνατο κι ένα μέτρο δεξιά να μην συμβεί τίποτα. Αυτή η διαφορά του ενός μέτρου για τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα είναι ένα ρίσκο. Πρώτα από όλα τερματισμός και μετά όσο πιο ψηλά μπορούμε, ο στόχος είναι αυτός, δεν τον κρύβουμε. Θέλει όμως τακτική, ηρεμία και προσοχή».

Για την πτώση και τον τραυματισμό της Τετάρτης (5/01):
«Είχα τη στιγμή μου πριν από δύο ημέρες. Στα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα πήγαινα για τερματισμό της Ειδικής με καλό ρυθμό, ώσπου έπιασα μια προπορευόμενη ‘γουρούνα’, ένα μικρό όχημα με τέσσερις ρόδες, που βγάζει πολλή σκόνη.

Στην προσπάθειά μου λοιπόν να το περάσω (διότι περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να περάσεις) χτύπησα σε ένα βράχο, με αποτέλεσμα να έχω μια βίαιη πτώση και να ακουμπήσω στο έφαδος με το κεφάλι, με το πάνω μέρος. Πέταξα, δηλαδή, πάνω από τη μηχανή και έσκασα με το κεφάλι και τον αγκώνα μου.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χτυπήσω στον αγκώνα – και τότε είπα ότι το έσπασα, έσπασα το χέρι μου. Παρόλα αυτά, ενώ πονούσα τρομερά, σηκώθηκα, σήκωσα τη μηχανή με το ένα χέρι και με μοχλό με το πόδι (θέλει μια τεχνική αυτό, διότι έχει βάρος η μοτοσικλέτα, λόγω των μεγάλων ρεζερβουάρ και των καυσίμων που κουβαλάμε) και τα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα τα οδήγησα με το ένα χέρι.

Το άλλο το είχα βάλει στη σέλα και πάνω στο κορμί μου, μεταξύ σέλας και κορμιού, για να μην κρεμάσει και να πονάω όσο το δυνατόν λιγότερο. Τερμάτισα έτσι και πήγα κατευθείαν στους γιατρούς της οργάνωσης, όπου βγάλαμε ακτινογραφίες. Στην αρχή φοβήθηκαν κι εκείνοι για σπάσιμο.

Το χέρι είχε ήδη αρχίσει να πρήζεται και μετά, αφού δεν φάνηκε κάταγμα στις ακτινογραφίες, επικοινώνησα και με τον γιατρό εκεί και με το δορυφορικό τηλέφωνο της otesat maritel με τον Γιώργο Αρεάλη, τον γιατρό μου στην Ελλάδα και συζητήσαμε κάποιες λεπτομέρειες.

Είχα την ανησυχία και σκεφτόμουν, μέχρι να έρθει η ακτινογραφία, πως θα έτρεχα την άλλη μέρα με κάταγμα. Αυτό προσπαθούσα να φανταστώ. Ευτυχώς δεν είχα κάταγμα, είχα το πρήξιμο, το μώλωπα και πόνο. Αυτά τα έφτιαξα, βέβαια, και συνεχίζω κανονικά χωρίς πρόβλημα.

Αυτή τη στιγμή είναι πρησμένο το χέρι βέβαια και πολύ μελανιασμένο, αλλά αυτό δεν μας ενοχλεί καθόλου, είναι μέσα στο πρόγραμμα».

Για τη μοτοσικλέτα του, Aprilia 450 Rally Factory Bike:
«Πρώτη φορά, για πρώτη χρονιά, τρέχω με πολύ αξιόλογη μοτοσικλέτα, με εργοστασιακή μοτοσικλέτα και έχουμε δεθεί απόλυτα, είμαστε ένα σύνολο πολύ καλό. Η μοτοσικλέτα είναι πάρα, πάρα πολύ καλή. Οι αναρτήσεις της, το στήσιμό της, η εργονομία της, ο χώρος που έχω και κινούμαι μεταξύ road book και πίσω μέρους, τα φρένα της – όλα είναι όπως πρέπει να είναι για αυτό τον αγώνα.

Η μηχανή έχει φτιαχτεί μόνο για Ντακάρ, δεν κάνει για κάπου αλλού. Θέλω να σας πω ότι είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, την προσέχω ιδιαίτερα, μου δίνει τα μέγιστα που μπορεί να μου δώσει κι εγώ τη σέβομαι πάρα πολύ. Κι αυτό με βοηθάει να φτάνω κάθε μέρα χωρίς πρόβλημα στο bivouac».

auto.in.gr

Ειδήσεις Σήμερα: