BIOS: θεατρική σεζόν 2009-2010

Το 2009 το BIOS έκανε ένα άνοιγμα με μια προγραμματική θεατρική σαιζόν, τη Νέα Σοδειά, που αποτελείτο από δικές του παραγωγές (ΜΚULTRA, MAG), συμπαραγωγές με ελληνικές ομάδες (blitz, Nova Melancholia), μετακλήσεις από το εξωτερικό κορυφαίων ξένων ομάδων που κάποιες από αυτές επισκέπτονταν την Ελλάδα για πρώτη φορά (Forced Entertainment, Rimini Protokoll, Rotozaza), αλλά και τη διοργάνωση του 2ου διεθνούς φεστιβάλ OΠΑ 0.2 (on πerformance art), επιτυγχάνοντας πληρότητα 85%-150% σε όλες τις παραστάσεις.

Τη θεατρική σεζόν 2009-2010 το BIOS εστιάζει στην ιδέα της Μεταπαραγωγής.
Η έννοια της επανάχρησης, της αναπαραγωγής, της ανακύκλωσης, της διασκευής παρουσιάζεται ακόμα πιο επίκαιρη σήμερα σε μια περίοδο καλλιτεχνικού κορεσμού όπου τα καλλιτεχνικά προϊόντα είναι πλέον διαθέσιμα ευρέως τόσο μέσα από βιβλία, δοκίμια, όσα και φυσικά μέσα από το διαδίκτυο.
Σε αυτό το δημιουργικό πλαίσιο οι παραγωγές και συμπαραγωγές του BIOS τη σεζόν 2009-2010 εξερευνούν την ιδέα της μεταπαραγωγής, αλλά και έννοιες της πρωτοτυπίας και της δημιουργίας. Αφετηρία είναι τόσο λογοτεχνικά και θεατρικά κείμενα, όσο και τα παραμύθια, οι σειρές κινουμένων σχεδίων, πραγματικές ιστορίες και καλλιτεχνικά κινήματα. Η μεταπαραγωγή έτσι δοκιμάζεται σε διαφορετικές διαστάσεις- κάνοντας χρήση έργων, κειμένων, διαθέσιμων καλλιτεχνικών προϊόντων, θεατρικών προσεγγίσεων και μεθοδολογιών.

Στο φετινό προγραμματισμό πέρα από τις παλιές σταθερές συνεργασίες (blitz, MKULTRA, MAG, Οι όπερες των ζητιάνων), εντάσσονται και δύο κινηματογραφιστές, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης και ο Μιχάλης Κωνσταντάτος με εκτενή εμπειρία στον οπτικοακουστικό και μουσικό χώρο.

Παραγωγές
Rotozaza/ Etiquette – σκην. Βασίλης Χαραλαμπίδης/ Γκίγκη Αργυροπούλου – BIOS Café (από μέσα Οκτωβρίου 2009)
MAG/ Κόπωση – σκην. Κώστας Κουτσολέλος – BIOS MAIN (πρεμιέρα 20 Οκτωβρίου 2009)
Η πτώση (Α. Καμύ) – σκην. Μιχάλης Κωσταντάτος – BIOS MAIN (πρεμιέρα 13 Νοεμβρίου 2009)
1984 (Τζ. Όργουελ) – σκην. Αλέξανδρου Βούλγαρη – BIOS MAIN (πρεμιέρα 4 Φεβρουαρίου 2010)
Social Unit/ Mkultra/ Μανιφέστο 1.0 – σκην. Γκίγκη Αργυροπούλου – BIOS apartments (αρχές Φεβρουαρίου 2010)
MAG/ Ησυχία – σκην. Κώστας Κουτσολέλος – BIOS MAIN (Ιούνιος 2010)

Συμπαραγωγές
blitz/ Cinemascope – σκην. blitz – BIOS MAIN (μέσα Απριλίου 2010)
Οι όπερες των ζητιάνων/ Σιωπή ο βασιλιάς ακούει (Ν. Κυπουργού, Θ. Μοσχόπουλου) – σκην. Μαριάννα Κάλμπαρη – BIOS MAIN (παιδικό) (πρεμιέρα 11 Οκτωβρίου 2009- Μάιος 2010)
Οι όπερες των ζητιάνων/ Ο θάνατος του Άντονυ (Χ. Γωγιού, Γ. Φίλια) – σκην. Έκτορας Λυγίζος – BIOS MAIN (Μάιος 2010)

Φεστιβάλ
ΟΠΑ 0,3 (Μάιος 2010)

Παραγωγές
Etiquette
To Etiquette αποτελεί μια μισάωρη εμπειρία που αφορά δύο ανθρώπους σε δημόσιο χώρο. Το σκηνικό αποτελείται από ένα τραπέζι που επάνω του υπάρχουν ακουμπισμένα διάφορα χρηστικά – σκηνικά αντικείμενα. Υπάρχουν θέσεις για δυο άτομα και 2 σετ ακουστικών.
Οι δύο συμμετέχοντες θα πρέπει να φορέσουν τα ακουστικά τους και από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η παράσταση. Στα ακουστικά του κάθε θεατή ακούγονται διαφορετικές οδηγίες τις οποίες στη συνέχεια διαδέχονται αφηγήσεις. Οι θεατές συνειδητοποιούν ότι αποτελούν οργανικό μέρος της παράστασης.

Το Etiquette εκθέτει την ανθρώπινη επικοινωνία στην πιο ωμή και συνάμα εύθραυστη μορφή της, ενώ προχωράει σε μια εξερεύνηση της δυσκολίας του να μεταφράσεις τις σκέψεις σου σε λόγια. Ένα νεαρό κορίτσι και ένας φιλόσοφος «οδηγούν» τους συμμετέχοντες σε διάφορες καταστάσεις, που τις περισσότερες φορές μοιάζουν να έχουν προέλθει από θεατρικά έργα ή κάποια κινηματογραφική ταινία.

Η παράσταση εξελίσσεται μέσα από αφηγήσεις και οδηγίες, αλλά και μέσα από την διάδραση των θεατών. Το Etiquette καλεί το κοινό να βιώσει μια προσωπική εμπειρία ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί μια παράσταση, να είναι την ίδια στιγμή ηθοποιός και θεατής.

Η συζήτηση μεταξύ των δυο θεατών (η οποία με ένα τρόπο αφορά την αυτόβουλη συμφωνία της συνεχούς αλλαγής ρόλων) εναλλάσσεται από όργανο σε εργαλείο. Ένα σύστημα από συγχρονισμένο ήχο σε δυο σετ ακουστικών, επιτρέπει δυο διαφορετικές εμπειρίες και οπτικές να διασταυρωθούν. Κάποιες στιγμές, ο κάθε θεατής είναι απόλυτα αποκομμένος από τον άλλον και κάποιες άλλες συμμετέχουν μαζί σε κάποιο είδους μηχανικού διάλογου. Τα Etiquette προσφέρει την δυνατότητα να συνομιλείς με κάποιον χωρίς να ξέρεις τι πρόκειται να πεις παρακάτω.

BIOS Cafe
Ιδέα/ Δημιουργία/ Συγγραφή: Rotozaza
Σκηνοθεσία: Βασίλης Χαραλαμπίδης – Γκίγκη Αργυροπούλου

Rotozaza
Οι Rotozaza δοκιμάζουν τα όρια και τη φόρμα του θεάτρου και επιχειρούν να δημιουργήσουν μια εμπειρία για το σύγχρονο θεατή ενσωματώνοντας στη θεατρική πρακτική εργαλεία και τεχνικές από άλλα καλλιτεχνικά πεδία. Oι Rotozaza δημιουργήθηκαν το 1998 από το συγγραφέα και σκηνοθέτη Anthony Hampton που σύντομα ένωσε τις δυνάμεις του με την perfomer Silvia Mercuriali για τη δεύτερη παράσταση τους [DUE] στο Μιλάνο το 1999. Από τότε έχουν δημιουργήσει πάνω από 20 παραγωγές σε διαφορετικές χώρες/γλώσσες/τοποθεσίες, από εγκαταστάσεις μέχρι τις πιο πρόσφατες δουλειές τους όπου επιλέγουν ανθρώπους για ηθοποιούς για να τους καθοδηγήσουν πως θα παίξουν στην παράσταση χωρίς καμία πρόβα ή προετοιμασία. Από το 2003 συνεργάζονται στενά με τους Neil Bennun, Greg McLaren και Melanie Wilson.

Κόπωση
Ομάδα MAG
BIOS MAIN (πρεμιέρα 20 Οκτωβρίου 2009) για 20 μόνο παραστάσεις

Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσολέλος
Δραματολόγος: Κατερίνα Κωσταντινάκου
Σκηνικά/ Κοστούμια/ Φωτισμοί: ομάδα MAG
Ηθοποιοί: Βάσω Καμαράτου, Ράνια Κελαϊδίτη, Έλενα Πολυγένη
Hμέρες παραστάσεων: Τρίτη και Τετάρτη
Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ, 12 ευρώ (φοιτητ.)
Διάρκεια: 60 λεπτά
Ώρα έναρξης: 21.15

«Κάθε παράσταση, δεν μπορεί να έχει παρά μόνο ένα θέμα πραγματικά: τις ζωές μας. Η διαφορά είναι στον τρόπο.»

Η τρίτη παράσταση της ομάδας MAG, μετά το ‘’Less” και το “Desire’’, έχει ως άξονα τις ίδιες βασικές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες δημιουργήθηκαν και οι προηγούμενες παραστάσεις της.
Όλη η δραματουργία και τα κείμενα της παράστασης παράγονται από την ίδια την ομάδα μέσα από μια πολύμηνη διαδικασία προβών και έρευνας.

Επί σκηνής, δεν παρουσιάζεται μια συγκεκριμένη «ιστορία» που το κοινό καλείται να παρακολουθήσει ενώ ο τόπος της παράστασης είναι το «εδώ», και ο χρόνος το «τώρα», σε μια προσπάθεια αντίληψης της έννοιας του θεάτρου στην απλούστερη της μορφή: ένας άνθρωπος στέκεται μπροστά στα μάτια άλλων ανθρώπων.

Η θεατρική παράσταση αντιμετωπίζεται ως μία συνεύρεση ανθρώπων (ηθοποιών και θεατών), μία συνεύρεση μοναδική , που ποτέ δεν θα επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο.
Οι θεατές αποτελούν το κεντρικό πρόσωπο αυτής της παράστασης.

Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της ΚΟΠΩΣΗΣ. Η απόσταση (κυριολεκτικά και μεταφορικά), η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Πόση είναι η απόστασή μας από τους άλλους; Πώς μπορούμε να έρθουμε κοντά; Θέλουμε πραγματικά να έρθουμε κοντά, και αν ναι, τι μας εμποδίζει; Πόσο δύσκολο είναι να μείνουμε κοντά; Και γιατί συνήθως φεύγουμε, ξανά και ξανά;

Ομάδα MAG
Η ομάδα MAG έχει παρουσιάσει στο BIOS τις performance Less, Desire και Kόπωση. Τόσο ο τρόπος δουλειάς, όσο και η προσέγγιση που επιχειρείται στηρίζεται στην ομαδική δημιουργία.
Η σύνθεση της παράστασης, που δε περιλαμβάνει αναγκαστικά μια συγκεκριμένη ιστορία και ερμηνείες ρόλων, προσπαθεί να αποδομήσει τη συνήθη σχέση θεατή-θεάματος με στόχο να κάνει το θεατή παρόντα στο “εδώ και τώρα” της θεατρικής πράξης.

Η πτώση
Βασισμένο στο έργο του Αλμπέρ Καμύ “Η πτώση”
Ομάδα blind spot
BIOS MAIN (πρεμιέρα 13 Νοεμβρίου 2009)

Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος
Σκηνικά/ Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Γιώργης Σακελλαρίου
Φωτισμοί: Γιάννης Φώτου
Βίντεο: Μιχάλης Κωνσταντάτος, Μηνάς Ν. Μηλιαράς
Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιώτα Αργυροπούλου, Μαρία Πανουργιά

Διάρκεια Παραστάσεων: 13 Νοεμβρίου 2009- 17 Ιανουαρίου 2010
Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη- Κυριακή
Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ, 12 ευρώ (φοιτητ.)
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

Στην πρώτη παράσταση της ομάδας blind spot, η ιστορία του βασικού προσώπου του κειμένου του Αλμπέρ Καμύ, του Ζαν-Μπαπτίστ Κλαμάνς, και οι διαφορετικές εκφάνσεις του χαρακτήρα του ξεδιπλώνονται μέσα από τα τρία πρόσωπα των ηθοποιών. Κάθε ηθοποιός μεταμορφώνεται σε Κλαμάνς και στα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Το υποσυνείδητο του ήρωα κινεί τα νήματα και οι σκηνές της ζωής του εναλλάσσονται με αυτές της προσωπικής του εξομολόγησης.

Ο Κλαμάνς σήμερα τριγυρίζει μέσα σε ένα αεροδρόμιο, σαν έτοιμος να φύγει ή σαν μόλις να έφτασε. Κοιτάζει πίσω στη ζωή του και διατυμπανίζει το νέο του εαυτό. Ενσαρκώνει τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο που, όταν η διττή φύση του ξεσκεπάζεται, η απλή παραδοχή των αδυναμιών και των λαθών του νομιμοποιεί τις αρνητικές πράξεις, προθέσεις και δράσεις του χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά τίποτα.

Ακολουθώντας τη διαδικασία του κινηματογραφικού decoupage, δηλαδή του σπασίματος του έργου σε σκηνές όπου προδιαγράφονται όλες τα στοιχεία του έργου όπως το κείμενο, ο εσωτερικός και εξωτερικός ρυθμός, και ο ήχος, οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν ένα χαρακτήρα που έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό τους, δεν θα έρθουν σε επαφή μεταξύ τους κατά τη διάρκεια των προβών, αλλά κατευθείαν στις παραστάσεις. Εκεί θα συναντηθούν κατά μέτωπο με μια άλλη πλευρά του χαρακτήρα που ενσαρκώνουν.

Σε αυτή την παράσταση όπου η κινηματογραφική γλώσσα συνδυάζεται με τη θεατρική και τη λογική της εγκατάστασης (installation), οι σκηνές είναι δομημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν και αυτόνομα. Οι αποσπασματικές εικόνες και οι απόκοσμοι ήχοι της παράστασης δημιουργούν μία ατμόσφαιρα μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας που ξεδιπλώνει τις σύγχρονες σχέσεις και καταστάσεις που βιώνουμε όλοι μας.

blind spot
Η ομάδα blind spot αποτελεί μια ανοιχτή κολεκτίβα. Δημιουργήθηκε από τον Μιχάλη Κωνσταντάτο και την Γιώτα Αργυροπούλου με σκοπό τη δημιουργία θεατρικών παραστάσεων – και καλλιτεχνικών έργων γενικότερα – οι οποίες συνθέτουν στοιχεία από διαφορετικές τέχνες και πραγματοποιούνται με τη συνεργασία διαφόρων καλλιτεχνών. Στόχος είναι η δημιουργία έργων που αναφέρονται στη σύγχρονη πραγματικότητα και αναπτύσσουν μέσω της αναπαράστασης μια βιωματική σχέση με τον θεατή.

1984
Βασισμένο στο έργο του Τζώρτζ Οργουελ 1984
BIOS MAIN (πρεμιέρα 4 Φεβρουαρίου 2010)
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Ηθοποιοί: Αργύρης Θανάσουλας, Γιάννης Λασπιάς, Δάφνη Μανούσου, Μαρλέν Σαϊτη, Ιωάννα Σταυροπούλου

Το 1984 πια είναι παρελθόν. Όταν, όμως, γράφτηκε από τον Τζώρτζ Όργουελ στη δύση της δεκαετίας του ’40, το μέλλον ήταν αβέβαιο. Ο Όργουελ, πολιτικός αναλυτής ο ίδιος, εμπνευσμένος από τις απολυταρχικές μεθόδους του Χίτλερ και του Στάλιν οραματίστηκε ένα ζοφερό μέλλον που στην εποχή του τρόμαξε άλλα πια αποτελεί την καθημερινότητα όλων μας. Γιατί πραγματικά, πάνω απ’ όλα, το 1984 περιγράφει την ήττα. Την ήττα του παλιού ανθρώπου, του ανθρώπου που γνωρίζουμε, από τον νέο άνθρωπο. Ένα νέο είδος ανθρώπου, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ορμή, χωρίς ανάγκη για αλλαγή. Του ανθρώπου που αυτή τη στιγμή εκκολάπτεται στην κοινωνία μας.

Ο Ουίνστον Σμίθ ειναι ο ήρωας του βιβλίου. Ένα ‘ανθρωπάκι’ που ταπεινά θα σηκώσει το ανάστημα του για λίγο σαν μια χελώνα που βγαίνει από το καβούκι της για να ξαναμπεί αμέσως τρομαγμένη μέσα .Το 1984 περιγράφει ακριβώς αυτό το βλέμμα πάνω από το έδαφος. Την μοναχική προσπάθεια του Ουίνστον Σμίθ να αντιδράσει. Να σπάσει τα ανύπαρκτα δεσμά του.

Η προσέγγιση του κινηματογραφιστή και μουσικού Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι ακριβώς αντίθετη με αυτά που πρεσβεύει το ολοκληρωτικό καθεστώς που περιγράφεται στο βιβλίο. Σαν συνεχιστής της προσπάθειας του Ουίνστον Σμίθ, ο Βούλγαρης εξιδανικεύει το παρελθόν που δεν έζησε, θα αντιμετωπίσει με βία το παρόν και θα ψάξει σιωπηλά να βρει συνένοχους για μετά την παράσταση.

Αλέξανδρος Βούλγαρης
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης σπούδασε σκηνοθεσία στην Σχολή Σταυράκου. Υπήρξε συνδημιουργός σε περισσότερα από 40 πειραματικά βίντεο μικρού μήκους σε παραγωγή της Karacult pictures (1997-1999). Έκανε τη παραγωγή, τη μουσική, το σενάριο και τη σκηνοθεσία για τη ταινία μικρού μήκους Καλή τάπα καρφίτσα (2000) και αντίστοιχα για τη ταινία μεγάλου μήκους Κλαίς;(2003). Ήταν πρωταγωνιστής, μουσικός, σεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης στην ταινία Ροζ (2006), η οποία συμμετείχε στα φεστιβάλ Τορόντο, Κάρλοβυ Βάρυ, Χονγκ Κονγκ, Ρέικιαβικ, Βοστόνη, Λισσαβώνα, Ουάσιγκτον, Θεσσαλονίκη, Αυστραλία, ενώ έλαβε βραβείο σκηνοθεσίας στο Los Angeles, βραβείο καλύτερης ταινίας στην Κωνσταντινούπολη και βραβείο μουσικής στο Belfort.Έχει κυκλοφορήσει τα μουσικά άλμπουμ Timemachine (2008, σε συνεργασία των Mary and The Boy και Felizol) καθώς και 50 God damned songs (2007) και BEAT (2007). Έχει διδάξει σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Ηθική και Σινεμά) και το Εθνικό Θέατρο (Ηθική της παρατήρησης).

Μανιφέστο 1.0
Ομάδα Social Unit /Mkultra
BIOS Apartments

Ιδέα/Δημιουργία: Social Unit/ Mkultra
Σκηνοθεσία: Γκίγκη Αργυροπούλου
Σκηνοθετική συνεργασία/μοντάζ: Peader Kirk
Ηθοποιοί: Βασιλική Δήμου, Μαίρη Λούση, Στέλιος Παρρής, Νίκος Σαμπαλής, Ευαγγελή Φίλη κ.α.

Η ομάδα Social Unit/Mkultra παρουσιάζει τη παράσταση-εγκατάσταση Μανιφέστο 1.0 σε όλους τους χώρους του πρώτου ορόφου του BIOS.

Ο χρόνος και οι αναμνήσεις είναι πλέον σύντομες: πότε αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε το ευρώ; πότε εξερράγη το διαστημόπλοιο; πότε τα ψέματα ξεκίνησαν; Η ιστορία και η γεωγραφία έχουν μειωθεί σε ένα εικονικό παρόν που είναι διαθέσιμο διαρκώς στο διαδίκτυο. Το “Μανιφέστο 1.0” είναι ένα ντοκουμέντο, μια καταγραφή, μια ανακατασκευή. Ξεκινώντας με μια αποστολή που είναι εκ των προτέρων αδύνατη, αυτή του να καταγράψουμε το παρελθόν, τις μικρές και εφήμερες εμπειρίες με ένα μέσο-το θέατρο- κατά βάση εφήμερο, το “Μανιφέστο 1.0” επιχειρεί να ξαναζωντανέψει τις μυστικές τοποθεσίες της πόλης και της μνήμης και να δημιουργήσει ένα μοντάζ πέρα από το θεατρικό χρόνο.

Ατομικές συναντήσεις, συλλογικές συναθροίσεις, εγκαταστάσεις με ψηφιακά μέσα. Το μπαρ της επανάστασης, η κουζίνα των παιδικών χρόνων, ένα δωμάτιο γεμάτο με αντικείμενα από το 1968. Ένα δωμάτιο διαλέξεων όπου ένας επιστήμονας εξηγεί τη φύση του χρόνου, εκεί όπου η συνέπεια μιας δράσης εκτείνεται αναγκαστικά προς δυο κατευθύνσεις-μπρος και πίσω- το μέλλον επηρεάζει το παρελθόν, όπως το παρελθόν φυσικά επηρεάζει το μέλλον.

Social Unit/Mkultra
Η ομάδα Social Unit/Mkultra δουλεύει πάντα στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ πραγματικού και αναπαραγόμενου, μεταξύ προσωπικού υλικού και κλεμμένων ιστοριών από τις ζωές τρίτων, μεταξύ της εμπειρίας των αισθήσεων και των δεδομένων της επιστήμης.
Το “Μανιφέστο 1.0” συνεχίζει τη παράδοση της ομάδας στη δημιουργία παραστάσεων-εγκαταστάσεων διαφορετικής κλίμακας – από τα 22 Δωμάτια (2003) στο χώρο της Τεχνόπολης, και την Restricted Area (2004) στο διαμέρισμα του BIOS, το 30.000 Lies or more (2005) για 24ώρες στο παλιό δικαστήριο της πόλης του Τορίνο μέχρι το Once Seen (2007) σε μια βρετανική pub, η Social Unit/Mkultra εξερευνά τη φύση της διαπροσωπικής επαφής σήμερα και την επίδραση του αρχιτεκτονικού και κοινωνικού περιβάλλοντος χώρου.

Ησυχία
Μια περφόρμανς βασισμένη σε ιστορίες γνώστες και άγνωστες, προσωπικές και δημόσιες
Ομάδα MAG
BIOS MAIN

Ιδέα/Δημιουργία: ομάδα MAG
Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσολέλος
Δραματολόγος: Κατερίνα Κωνσταντινάκου
Σκηνικά/ Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Ηθοποιοί: Βάσω Καμαράτου, Ράνια Κελαϊδίτη, Έλενα Πολυγένη, Σωτήρης Τσακομίδης

Δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες. Μόνο μία υπάρχει. Μόνο μία. Οι ζωντανοί, και οι πεθαμένοι. (Σάμιουελ Μπέκετ)

Η επόμενη παράσταση της ομάδας MAG, που θα παρουσιαστεί στο BIOS τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2010, ύστερα από μια πολύμηνη διαδικασία προβών, θα έχει ως άξονά της την έννοια της ιστορίας. Οι ηθοποιοί θα αφηγηθούν στο κοινό αναρίθμητες ιστορίες: αληθινές, προσωπικές, ψεύτικες, ιστορίες από βιβλία, από ταινίες, από τη μυθολογία, από τις θρησκείες, πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ιστορίες με πρωταγωνιστές πραγματικά πρόσωπα, γνωστά ή μη, αληθινές ή όχι, ιστορίες ερωτικές, τρομαχτικές, παράξενες, βαρετές, αστείες, ατελείωτες, κουραστικές, ανολοκλήρωτες, υπερβολικά μικρές.

Θα τις αφηγηθούν ήσυχα, θα τις φωνάξουν, θα τις διαβάσουν, θα τις γράψουν, θα τις επαναλάβουν ξανά και ξανά, θα εφεύρουν καινούριες, έως ότου εξαντληθούν. Τι θα συμβεί τότε, όταν έχουν ειπωθεί όλες οι δυνατές ιστορίες; όταν έχουν κουραστεί πλέον να μιλάνε; τι είδους επικοινωνία θα υπάρχει πια με τους θεατές; τι είδους ησυχία θα έχει απλωθεί στην αίθουσα;

Ομάδα MAG
Η ομάδα MAG έχει παρουσιάσει στο BIOS τις performance Less, Desire και Kόπωση. Τόσο ο τρόπος δουλειάς, όσο και η προσέγγιση που επιχειρείται στηρίζεται στην ομαδική δημιουργία.
Η σύνθεση της παράστασης, που δε περιλαμβάνει αναγκαστικά μια συγκεκριμένη ιστορία και ερμηνείες ρόλων, προσπαθεί να αποδομήσει τη συνήθη σχέση θεατή-θεάματος με στόχο να κάνει το θεατή παρόντα στο “εδώ και τώρα” της θεατρικής πράξης.

Συμπαραγωγές BIOS

Cinemascope
συμπαραγωγή με την ομάδα blitz
BIOS MAIN

Συγγραφή κειμένων: Γιώργος Βαλαής, Ιπποκράτης Δελβερούδης, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαρία Φιλίνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής
Σκηνικά- Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Κίνηση: Φώτης Νικολάου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βίντεο: Σύλλας Τζουμέρκας, Γιάννης Γαϊτανίδης, Δημήτρης Γανίτης
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Ιπποκράτης Δελβερούδης, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαρία Φιλίνη

Η ομάδα blitz επιστρέφει για πέμπτη φορά στο BIOS με την νέα της περφόρμανς, Cinemascope. Οι blitz επιχειρούν να γράψουν και να παρουσιάσουν μια πρωτότυπη ιστορία, η οποία όμως βρίθει από αναφορές, μια ιστορία που δεν έχει συμβεί αλλά θα μπορούσε να έχει συμβεί. Μια νέα ιστορία που προκύπτει από τη μίξη παλιότερων -και μεταξύ τους ετερόκλητων- ιστοριών.

Η παράσταση χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει την αναπαραγωγή γνωστών ή και λιγότερο γνωστών σκηνών από κινηματογραφικές ταινίες (κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρες), συνεντεύξεις των ηθοποιών που έχουν πάρει μέρος σ’ αυτές, αναγνώσεις απομνημονευμάτων και δηλώσεων των πρωταγωνιστών τους, όλα αυτά παρουσιασμένα από τους ηθοποιούς της παράστασης, σαν μια πράξη μίμησης, μια διαδικασία διαρκούς μεταμφίεσης. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει την προβολή του ίδιου αυτού υλικού (κινηματογραφικές sequences, προβολή του αυθεντικού αρχειακού υλικού, ηχητικά ντοκουμέντα).

Με τη μίξη των δύο αυτών μερών, επιχειρείται η συγγραφή μιας πρωτότυπης ιστορίας στην οποία ο θεατής θα αναγνωρίζει συνέχεια τις αναφορές της, αλλά η ίδια η ιστορία παρουσιάζει μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας. Ένα παρελθόν που θα μπορούσε να είχε συμβεί και κάπως διαφορετικά. Μια νέα ιστορία όπου ο James Dean συνομιλεί για πρώτη φορά στην ιστορία με τον Kurt Cobain και με τον Ronald Reagan, μια ιστορία όπου η Katharine Hepburn εμφανίζεται τελικά στην τελετή απονομής των Όσκαρ και ανακοινώνει την απόφασή της να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ομάδα blitz
H ομάδα blitz σχηματίστηκε τον Οκτώβριο του 2004 στην Αθήνα από τους Γιώργο Βαλαή, Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή. Χαρακτηριστικό της δουλειάς των blitz αποτελεί το γεγονός ότι η συγγραφή των έργων τους πραγματοποιείται σε θεατρικό χρόνο καθιστώντας το θεατή μάρτυρα μιας κατάστασης παρά ενός θεάματος. H δραματουργία, η υποκριτική, η συγγραφή κειμένων και η σκηνοθεσία απασχολούν εξίσου τα μέλη της ομάδας.
Οι πέντε προηγούμενες παραστάσεις της ομάδας (Motherland, Joy Division, New Order, Κατερίνη και Το Σπίτι) παρουσιάστηκαν στο BIOS.

Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει
συμπαραγωγή με την εταιρεία μουσικού θεάτρου Οι όπερες των ζητιάνων
BIOS MAIN

Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Κείμενο: Θωμάς Μοσχόπουλος, Νίκος Κυπουργός
Ενορχήστρωση-μουσική διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικό-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργης Σακελλαρίου, Γιώργος Πούλιος
Βίντεο: Πάνος Βιττωράκης
Διεύθυνση παραγωγής: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη
Ηθοποιοί: Ιωάννα Φόρτη – Μυρτώ Μποκολίνη, Δημήτρης Δημόπουλος – Ζαφείρης Κουτελιέρης, Κωστής Ραφαηλίδης – Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος
Συμμετέχει το ARTéfacts ensemble

Διάρκεια παραστάσεων: Οκτώβριος 2009 – Μάιος 2010
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 21.00, Σάββατο 15.30, Κυριακή 11.00 &15.30
Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ &10 ευρώ (φοιτ.)
Διάρκεια: 60 λεπτά

Μετά το sold-out πειραματικό ανέβασμα του Τροβατόρε του Τζουζέπε Βέρντι (Μάιος/Νοέμβριος–Δεκέμβριος 2008), η εταιρεία μουσικού θεάτρου «Οι όπερες των ζητιάνων» επιστρέφει στο BIOS με μια νέα πρόταση για το παιδικό μουσικό θέατρο.

Το μιούζικαλ του Νίκου Κυπουργού Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει (Λιμπρέτο: Θωμάς Μοσχόπουλος, με τη συνεργασία του συνθέτη) γράφτηκε κατά παραγγελία του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, όπου και παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 1994 για δύο μόνο παραστάσεις υπό τη διεύθυνση του Θόδωρου Αντωνίου.

Το έργο είναι βασισμένο στο παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του Βασιλιά» μεταφερμένο στο χώρο της μουσικής και μπολιασμένο με τη σατιρική διάθεση των δημιουργών για την ελληνική μουσική πραγματικότητα της εποχής, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια χαριτωμένη και ποιητική εισαγωγή στον κόσμο της μουσικής για παιδιά κάθε ηλικίας.

Με δεδομένη την ανάγκη για ποιοτικές παραστάσεις μουσικού θεάτρου κατάλληλου για παιδιά στην πόλη μας, η εταιρεία «Οι όπερες των ζητιάνων» και το BIOS φιλοδοξούν, με τη νέα παράσταση του Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει, να προσφέρουν, αφενός, μια φρέσκια πλατφόρμα για να ξεδιπλωθεί το πληθωρικό ταλέντο μιας νέας γενιάς τραγουδιστών-ηθοποιών και να υπογραμμίσουν, αφετέρου, την άποψή τους πως η πρακτική της αναβίωσης επιτυχημένων έργων αποτελεί θεμελιακό στοιχείο στο οποίο πρέπει να βασίζεται η υγιής μουσική ζωή ενός τόπου.

Η παράσταση θα κάνει εκτενή χρήση ηλεκτρονικών μέσων (βίντεο και ήχου), ενώ η μουσική θα εκτελείται ζωντανά από το ARTéfacts ensemble.

Ο Θάνατος του Άντονυ
συμπαραγωγή με την εταιρεία μουσικού θεάτρου Οι όπερες των ζητιάνων
BIOS MAIN

Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός
Κείμενο: Χαράλαμπος Γωγιός/ Γιάννης Φίλιας
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικά/ Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Συμμετέχει 5μελής ορχήστρα

Ο θάνατος του Άντονυ είναι η τρίτη συνεργασία της εταιρείας Οι όπερες των ζητιάνων με το BIOS. Πρόκειται για την τέταρτη όπερα του 32χρονου συνθέτη Χαράλαμπου Γωγιού (οι δύο πρώτες Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο (καλός) λύκος και Πληγή, όπερα σε επτά γεύματα έχουν ήδη ανεβεί από τις Όπερες των ζητιάνων, και η τρίτη, Ένα σώμα, από την Εθνική Λυρική Σκηνή).

Βασίζεται στην ανάμνηση της τηλεοπτικής σειράς Κάντυ-Κάντυ, καθώς και σε μία σειρά από άλλες αναφορές, όπως τα τραγούδια της Ελένης Δήμου, οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τα γραπτά του Jacques Lacan και του Slavoj Žižek.

Στόχος της παράστασης είναι να παρουσιάσει ένα θέαμα άμεσα αναγνώσιμο και προσιτό από το θεατρόφιλο κοινό, που, χωρίς εκπτώσεις, θέτει στον εαυτό του τους ίδιους στόχους με οποιοδήποτε σύγχρονο έργο πρόζας, δηλαδή μια ενήλικη εκδοχή για το σύγχρονο ελληνικό μουσικό θέατρο. Τοποθετημένο σε ένα χώρο μικρό και προσιτό επιτρέπει την αδιαμεσολάβητη πρόσβαση του θεατή στο προσφερόμενο θέαμα, παρακάμπτοντας τους καθιερωμένους «κώδικες» που, κατά κανόνα, εμποδίζουν την προσπέλαση της σύγχρονης όπερας από τον Έλληνα θεατή.

Οι όπερες των ζητιάνων
Η εταιρία «Οι όπερες των ζητιάνων» ιδρύθηκε το 2002 από το συνθέτη Χαράλαμπο Γωγιό, το σκηνογράφο Κωνσταντίνο Ζαμάνη και την παραγωγό Γαβριέλλα Τριανταφύλλη με σκοπό το ανέβασμα παραστάσεων όπερας και μουσικού θεάτρου χαμηλού κόστους και σύγχρονης αισθητικής, σε χώρους έξω από τους καθιερωμένους.

Φιλοσοφία της εταιρείας είναι πως, κάθε άλλο παρά θέαμα για «ειδικό κοινό», το τραγουδισμένο θέατρο αποτελεί ένα κατεξοχήν λαϊκό είδος θεάτρου, προσβάσιμο σε κάθε λογής θεατρόφιλους, εφόσον προσεγγίζεται με τον κατάλληλο τρόπο: ως θέατρο, δηλαδή, και όχι ως «θέαμα».

Η εταιρεία έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει τις όπερες του Χαράλαμπου Γωγιού Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο (καλός) λύκος (Θέατρο Ροές, Φεβρουάριος 2005, συμπαραγωγή με την Ορχήστρα των Χρωμάτων) και Πληγή, όπερα σε επτά γεύματα (Φεστιβάλ Αθηνών – Πειραιώς 260, Ιούλιος 2008), καθώς και ένα πειραματικό ανέβασμα του Τροβατόρε του Τζ. Βέρντι τον Μάιο και τον Νοέμβριο/ Δεκέμβριο 2008 στο BIOS.