Στις αρχές των 90s και έχοντας ήδη μια επιτυχημένη καριέρα ηθοποιού, ο Μελ Γκίμπσον δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους κατάλληλους ανθρώπους, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσει τις ικανότητές του και πίσω από την κάμερα. Και αν η πρώτη του απόπειρα, το φιλμ «The man without a face», αντιμετωπίστηκε χλιαρά από κοινό και κριτικούς, η απόλυτη καταξίωση ήρθε με τη δεύτερη, το «Braveheart», το οποίο αποκάλυψε ένα βιρτουόζο κινηματογραφιστή και τιμήθηκε με πέντε βραβεία Όσκαρ -μεταξύ αυτών και εκείνα της Καλύτερης Ταινίας και της Σκηνοθεσίας. Έπειτα όμως από το θρίαμβο ήρθε η σιωπή. Μια σιωπή που διήρκεσε δέκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ταινία «Τα Πάθη του Χριστού», που εκτός από το σοκαριστικό ρεαλισμό της είχε να επιδείξει και μια καινοτομία: Ήταν γυρισμένη στα αραμαϊκά, σε μια -για πολλούς αιώνες- νεκρή γλώσσα. Κάτι ανάλογο έκανε ο Γκίμπσον και στην τέταρτη σκηνοθετική του δουλειά.
Εδώ η δράση τοποθετείται κάπου στην Κεντρική Αμερική, τον καιρό της παρακμής του πολιτισμού των Μάγια. Ως εκ τούτου οι ήρωες μιλούν την ξεχασμένη πια διάλεκτο γιουκατέκ. Από μόνο του το γεγονός αυτό απαιτούσε μια διαδικασία, η οποία περιγράφεται αρκετά κατατοπιστικά στο Making of που εμπεριέχεται στο δίσκο. Όμως, και στο σύνολό του, το εγχείρημα του Γκίμπσον ήταν δύσκολο και απαιτητικό. Κατ’ αρχάς ερευνήθηκαν εξαντλητικά οι διάφορες πτυχές του πολιτισμού των Μάγια και βρέθηκαν οι ιδανικές τοποθεσίες στα βάθη του Μεξικού. Έπειτα, όλος ο πολυποίκιλος μηχανισμός μιας κινηματογραφικής υπερπαραγωγής μεταφέρθηκε στη ζούγκλα και ξεκίνησε το γύρισμα, για το οποίο, ανάλογα με τις απαιτήσεις της κάθε σκηνής, χρησιμοποιήθηκε ένας συνδυασμός από κάμερες και υλικά: κινηματογραφικό φιλμ 35mm και 16mm αλλά και HD Video (τραβηγμένο με την κορυφαία κάμερα Genesis της Panavision). Δεν έλειψαν φυσικά και κάποιες ογκώδεις σκηνογραφικές παρεμβάσεις, ενώ στο post production μπήκαν και οι απαραίτητες ψηφιακές πινελιές.
Κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η εσωτερική μάχη που δίνει ένας νεαρός για να κατανικήσει το φόβο που εισβάλει με βίαιο τρόπο στην καρδιά του και να σώσει την οικογένειά του. Εξωτερικά, αυτό μεταφράζεται σε συνεχείς σκηνές δράσης, οι περισσότερες από τις οποίες διαθέτουν έναν ωμό ρεαλισμό που πιθανόν να φανεί αποτρόπαιος σε όσους είναι συνηθισμένοι σε πιο λάιτ θεάματα. O Γκίμπσον χειρίζεται με τόλμη τα μέσα του, αυξομειώνοντας μαστορικά το ρυθμό της αφήγησης και ντύνοντας τις σκηνές με έναν παγανιστικό «μανδύα». Για παράδειγμα, η σκηνή των αποκεφαλισμών στην τεράστια πυραμίδα φέρνει αμυδρά στο νου κάποιες εικόνες από το «Σατυρικόν» του Φελίνι. Κατά τα άλλα, δεν λείπουν ορισμένα κλισέ (όπως η έκλειψη ηλίου που συμβαίνει στην κατάλληλη στιγμή για να σώσει τη ζωή του ήρωα) αλλά και κάποιες σεναριακές μα και σκηνοθετικές ευκολίες.
Στο σύνολό της πάντως η ταινία κερδίζει το στοίχημα, αποτελώντας μια ξεχωριστή περίπτωση στη φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Υψηλής ποιότητας είναι και η οπτικοακουστική μεταφορά της σε DVD, με την ηθελημένα μουντή φωτογραφία να «γράφει» πολύ καλά και με τα θροΐσματα των φύλλων και τους ήχους της ζούγκλας να κυκλώνουν απειλητικά το θεατή, τόσο στην Dolby Digital όσο και στην DTS εκδοχή τους.

Ειδήσεις Σήμερα: