ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Καλά όλα κι άγια

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Γνήσιον τέκνον του σουρεαλισμού

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Από την παράδοση, στο νεοσυμβολισμό

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ο τόπος αυτός δεν είχε ποτέ σωστή και δημιουργική εκπαίδευση

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Προσωπική απερήμωση, υπαρξιακή καταπόνηση

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Δεν έχουμε μάτια να δούμε, μάτια να δούμε τον εαυτό μας, την αρχαιότητα, όπως την βλέπουν από μακριά οι ξένοι

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Στο έμπα του Ιουλίου

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα...

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Καθόλου δεν την ξάφνιαζε κάθε φορά που της ριχνόταν

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, με έργο πρωτοποριακό και αυτόχρημα αντισυμβατικό

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Σιωπή γόνιμη σαν τη μοναξιά

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ο εσταυρωμένος Βάκχος

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Όλη η ποίηση του Φωστιέρη διατρέχεται από τη διφορούμενη φύση, μια φύση που συγχρόνως εγκυμονεί κινδύνους και μεγάλες ηδονές

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Η πιο φωτεινή συνείδηση της ελληνικής γλώσσας και παράδοσης

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Η λεωφόρος Λένιν δεν είναι κόκκινη καθώς τη φανταζόμαστε

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Η «λαχανιασμένη ανάσα»

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Οι νεκροί δεν γερνούν πια, δεν διαψεύδονται κι' ούτε πεθαίνουν

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Αν έπρεπε να τον τοποθετήσουμε κάπου, θα ήταν μεταξύ του Ελύτη και του Σεφέρη

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ένας άνθρωπος με σπάνια καλλιέργεια και ξεχωριστό ήθος

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ήθελα ν’ αλλάξεις κι Εσύ κι Εγώ

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ένα πουλί σκληρό που βάφτηκε μ' αίμα

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Οι στίχοι διαλαλούν τα μυστικά μας

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Μια «Νέκυια εν προόδω»

Βαγγέλης Στεργιόπουλος

Ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν είναι της εποχής του, είναι αυτός ο ίδιος η εποχή του

Βαγγέλης Στεργιόπουλος