Το New Yorker έγινε 100 ετών – Ντοκιμαντέρ του Netflix εξερευνά το πρωτοποριακό, γεμάτο αυτοπεποίθηση περιοδικό

Όταν νέοι κινηματογραφιστές ρωτούν τον Μάρσαλ Κάρι τι κάνει μια ιδέα να γίνει ντοκιμαντέρ, τους απαντά: «Υπάρχουν ιστορίες που γίνονται εξαιρετικά άρθρα στο New Yorker, αλλά δεν γίνονται ταινίες». Ήταν μόνο θέμα χρόνου μέχρι ο σκηνοθέτης να δοκιμάσει τη δική του σοφία με το The New Yorker at 100, μια νέα ταινία του Netflix για το περιοδικό. «Κάποιος μου είπε ότι το να προσπαθήσεις να φτιάξεις μια ταινία 90 λεπτών για το New Yorker είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις μια ταινία 90 λεπτών για την Αμερική».

Η ταινία σηκώνει την αυλαία του μυστικιστικού μέσου ενημέρωσης. Ο Κάρι και η ομάδα του πέρασαν ένα χρόνο ψάχνοντας στα αρχεία, παρακολουθώντας συναντήσεις παραγωγής, ακολουθώντας διάσημους συντάκτες – κανένας πιο σεβαστός στον κλάδο από τον συντάκτη Ντέιβιντ Ρέμνικ, τον διαρκή ηγέτη του περιοδικού.

Ο Κάρι ήλπιζε να εκμεταλλευτεί τους υπαλλήλους που πίεζαν να προλάβουν την ημερομηνία έκδοσης του Φεβρουαρίου 2025, το τεύχος για την εκατονταετηρίδα του περιοδικού, αλλά οι σκηνές που βρήκε δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δράματα των ταινιών μυθοπλασίας που διαδραματίζονται σε newsroom/λεβητοστάσια ή ακόμα και στο ντοκιμαντέρ The September Issue για την κλειστή ομάδα της Άννα Γουίντουρ στο Vogue. «Ήθελα να δω τους ανθρώπους να τρέχουν ο ένας γύρω από τον άλλο και να λένε: “πρέπει να το τελειώσουμε πριν από την προθεσμία!”», λέει ο Κάρι. «Αλλά στο New Yorker δεν το έκαναν αυτό».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The New Yorker Festival (@newyorkerfest)

Πρωτότυπη τέχνη και πολιτιστικές παρατηρήσεις

Η απόλυτη αυτοπεποίθηση είναι ο λόγος για τον οποίο το New Yorker κατάφερε να παραμείνει ένα απαραίτητο περιοδικό σε ένα συρρικνωμένο τοπίο των μέσων ενημέρωσης, όπου η έντυπη δημοσιογραφία έχει περιοριστεί σε ένα προϊόν για μια μικρή ομάδα αναγνωστών.

Ενώ οι ανταγωνιστές του κυνηγούσαν τις τάσεις με την ελπίδα ότι θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κοινού και τελικά έχασαν τη σημασία τους, το New Yorker διπλασίασε την περιέργειά του και εξειδίκευσε το εκλεπτυσμένο γούστο του, συνδυάζοντας ειρωνικά καρτούν, πρωτότυπη τέχνη και πολιτιστικές παρατηρήσεις με έγκυρα προφίλ και έρευνες.

Και οι αναγνώστες δείχνουν την αφοσίωσή τους κάθε φορά που χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα και βυθίζονται ολόκληροι σε ένα τεύχος στο μετρό, περιφέρονται στην πόλη με τσάντες με το λογότυπο του New Yorker ή δείχνουν με κάποια αμηχανία τη στοίβα των τευχών που δεν έχουν διαβάσει ακόμα.

Η ταινία του Κάρι είναι ένα μενού γευσιγνωσίας, όπως και το ίδιο το περιοδικό – με την βραβευμένη με Όσκαρ Τζούλιαν Μουρ να αναλαμβάνει τον ρόλο της αφηγήτριας

Η συνήθεια που έγινε λατρεία

«Η μικρή μου στοίβα είναι κάπου εδώ», λέει ο Κάρι, ο οποίος μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ διαβάζοντας τα περιοδικά που είχαν συνδρομή οι γονείς του. «Άρχισα να κοιτάζω τα καρτούν, γιατί με τρόμαζαν λίγο όλα αυτά τα λόγια. Μετά άρχισα να διαβάζω τα πιο σύντομα άρθρα, μετά τα πιο μακρά – και μετά έκανα τη δική μου συνδρομή και από τότε δεν έχω σταματήσει».

Η ταινία του Κάρι είναι ένα μενού γευσιγνωσίας, όπως και το ίδιο το περιοδικό – με την βραβευμένη με Όσκαρ Τζούλιαν Μουρ να αναλαμβάνει τον ρόλο της αφηγήτριας. Ο ηθοποιός Τζέσι Άιζενμπεργκ και η Νιγηριανή συγγραφέας Chimamanda Ngozi Adichie εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους για την εκλεκτή θέση τους ως συνεργάτες του New Yorker.

Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και η Μόλι Ρίνγκγουολντ ενθουσιάζονται με τη Ροζ Τσαστ, καθώς η διάσημη καρτουνίστρια μετατρέπει τα παλιά τεύχη του New Yorker σε τροφή για παπαγαλάκια.

Μια σειρά από στιβαρά ονόματα δημοσιογραφίας

Η κάμερα ακολουθεί τη Φρανσουάζ Μουλί, καλλιτεχνική επιμελήτρια, καθώς παλεύει με το τι να κάνει για το εξώφυλλο του τεύχους της εκατονταετηρίδας, ανάμεσα σε περιπέτειες με το προσωπικό του New Yorker – σε μια συριακή φυλακή με τον Τζον Λι Άντερσον, πολεμικό ανταποκριτή, μαζί με τη Ρέιτσελ Σάιμ, συγγραφέα προφίλ, για τη συνέντευξή της με την Αμερικανίδα κωμικό Κάρολ Μπέρνετ, στο σπίτι με τον δημοσιογράφο Ρόναν Φάροου (γιο της ηθοποιού Μία Φάροου), ερευνητικό δημοσιογράφο, καθώς αποκαλύπτει μια μεγάλη είδηση για τις τακτικές παρακολούθησης της κυβέρνησης Τραμπ.

Το σημείο όπου η ταινία πραγματικά ξεχωρίζει είναι στην αναδρομή της ιστορίας ενός θεσμού που χρονολογείται από τα ταραχώδη πρώτα χρόνια του New Yorker ως ένα αστείο περιοδικό στο στυλ του Mad, που δημιουργήθηκε από έναν μαθητή που εγκατέλειψε το λύκειο στο Κολοράντο

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη When To Stream (@whentostream)

Το κόλπο Μάρσαλ

Η μεγάλη πρόκληση για τον Κάρι ήταν να αντιστρέψει την κατάσταση με αυτούς τους έμπειρους δημοσιογράφους και συνεντευξιαζόμενους.

«Υπάρχει ένα τέχνασμα που οι δημιουργοί ντοκιμαντέρ μαθαίνουν γρήγορα: όταν κάνεις μια ερώτηση, ο συνομιλητής σου την ολοκληρώνει, αλλά εσύ δεν περνάς αμέσως στην επόμενη ερώτηση, γιατί ο συνομιλητής θα προσπαθήσει να γεμίσει την αμήχανη σιωπή που συχνά ακολουθεί – και θα προσθέσει κάποια επιπλέον στοιχεία που είναι ακόμα καλύτερα από αυτά που είπε στην αρχική του απάντηση», λέει. «Λοιπόν, έκανα μια ερώτηση στον Ντέιβιντ Ρέμνικ. Αυτός απάντησε. Εγώ κάθισα ήσυχα. Αυτός με κοίταξε. Εγώ τον κοίταξα. Τελικά, είπε: «Μάρσαλ, κι εγώ ξέρω αυτό το κόλπο».

Ο διαχωρισμός από το Mad

Το σημείο όπου η ταινία πραγματικά ξεχωρίζει είναι στην αναδρομή της ιστορίας ενός θεσμού που χρονολογείται από τα ταραχώδη πρώτα χρόνια του New Yorker ως ένα αστείο περιοδικό στο στυλ του Mad, που δημιουργήθηκε από έναν μαθητή που εγκατέλειψε το λύκειο στο Κολοράντο.

Αλλά ενώ το Mad αφοσιώθηκε στα κωμικά σκετς, το New Yorker εκμεταλλεύτηκε τα συγκλονιστικά γεγονότα που παρατηρούσε όλα αυτά τα χρόνια και τα χρησιμοποίησε ως ευκαιρίες για να ωριμάσει η δημοσιογραφία του.

Το σημαίνων άρθρο του Τζον Χέρσι για τη Χιροσίμα, η απάντησή του 30.000 λέξεων στην απαγόρευση της αμερικανικής κυβέρνησης να δημοσιευτούν φωτογραφίες των επιπτώσεων της πυρηνικής βομβαρδιστικής επίθεσης της Ιαπωνίας στους πολίτες, έκανε την κάλυψη του πολέμου προτεραιότητα για το περιοδικό.

Το δοκίμιο του Τζέιμς Μπόλντουιν του 1962, A Letter from the Region of My Mind, που έφτασε στην κορύφωση του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, άνοιξε το περιοδικό σε μη λευκές προοπτικές σε μια εποχή που τα mainstream μέσα ενημέρωσης δεν έδωσαν βήμα στις φωνές των μαύρων – πόσο μάλλον στον Μπόλντουιν, που ήταν τότε ένας επίδοξος μυθιστοριογράφος.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The New Yorker’s Art Dept. (@newyorkerart)

Η βιογραφία ενός παλιού φίλου

«Είναι ενδιαφέρον που χρησιμοποιείς τη λέξη “ωριμάσει”» λέει ο Κάρι. «Αυτό είναι περίπου αυτό που βλέπουμε να κάνει το περιοδικό, να ξεκινάει ως ένα ανόητο 10χρονο παιδί με ανόητα καρτούν και μια μέρα να πέφτει μια ατομική βόμβα. Όταν η ταινία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Telluride, μια γυναίκα με σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε: “νιώθω σαν να έβλεπα τη βιογραφία ενός παλιού φίλου”».

Το βιβλίο «Εν Ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε, το οποίο ουσιαστικά καθιέρωσε το είδος της αληθινής εγκληματολογίας, έγινε ο λόγος για τη δημιουργία του πιο αυστηρού τμήματος επαλήθευσης γεγονότων στον κλάδο, αφού αποκαλύφθηκε ότι ο Καπότε είχε αφήσει κάποιες λογοτεχνικές ελευθερίες στο έργο του.

Η ταινία του Κάρι φροντίζει να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των θαυμαστών και να επιμείνει στην παγκοσμίου φήμης σχολαστικότητα του New Yorker: το ιδιόμορφο τυπογραφικό στυλ, η συνήθεια να τονίζει λέξεις όπως «ελίτ», «συνεργασία» και άλλες κοινές λέξεις – τα χαρούμενα γράμματα των αναγνωστών που καταφθάνουν όταν το φημισμένο τμήμα επαλήθευσης γεγονότων του περιοδικού πιάνεται σε λάθος. (Οι αναγνώστες λατρεύουν να χτυπάνε τους επαληθευτές γεγονότων με αυτή τη λέξη, προφανώς).

Τις ημέρες πριν από την πρεμιέρα της ταινίας, το New Yorker δημοσίευσε έναν σύνδεσμο προς ένα άρθρο για τη φωτογράφο Ann Hermes και το έργο της που τεκμηριώνει την παρακμή των τοπικών εφημερίδων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The New Yorker (@newyorkermag)

Συλλογικές διαπραγματεύσεις με την Condé Nast

Και όμως: παρόλο που το New Yorker έχει εξελιχθεί με τα χρόνια, σε σημείο να ξεχωρίζει πλέον ως ένα δυναμικό brand πολυμέσων, οι ανησυχίες για το μέλλον του παραμένουν πάντα παρούσες. Ο Ρέμνικ, ο οποίος έγινε 67 ετών τον Οκτώβριο, έχει καθορίσει την κατεύθυνση του περιοδικού τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Οι αναγνώστες και οι «άνθρωποί» του φοβούνται ότι το περιοδικό θα μπορούσε να γίνει έκθεμα μουσείου μετά την αποχώρησή του. Η ταινία του Κάρι αναφέρεται μόνο εν συντομία στον παρατεταμένο αγώνα της ένωσης του περιοδικού για συλλογικές διαπραγματεύσεις με την Condé Nast.

Τον περασμένο μήνα, ο όμιλος περιοδικών απέλυσε έναν υπάλληλο του New Yorker, ο οποίος ήταν επίσης εξέχον μέλος της ένωσης, μετά την ανακοίνωση του κλεισίματος του Teen Vogue. Πριν από αυτό, ένας βετεράνος διορθωτής του New Yorker παραιτήθηκε από τη δουλειά του, λόγω, όπως είπε, εντάσεων σχετικά με την κάλυψη του περιοδικού για τη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Γάζας.

Photo: Netflix

Ποικιλομορφία σκέψης

Ο Κάρι λέει ότι δεν είδε κανένα σημάδι διαμάχης όσο ήταν ενσωματωμένος στο περιοδικό. «Η αίσθησή μου ήταν ότι υπήρχε μεγάλη ποικιλομορφία σκέψης και οι άνθρωποι διαφωνούσαν», λέει. «Άκουσα συγγραφείς να διαφωνούν για το αν ο Τραμπ ήταν πράγματι ρατσιστής και ανοιχτές συζητήσεις για πολλά άλλα θέματα. Ειλικρινά, ήμουν κάπως έκπληκτος».

Τις ημέρες πριν από την πρεμιέρα της ταινίας, το New Yorker δημοσίευσε έναν σύνδεσμο προς ένα άρθρο για τη φωτογράφο Ann Hermes και το έργο της που τεκμηριώνει την παρακμή των τοπικών εφημερίδων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είναι το είδος της δημοσίευσης που μπορεί να θεωρηθεί ως αυτοπροβολή και αυτογνωσία από έναν απαιτητικό αναγνώστη του New Yorker.

Εκλεκτό σούσι, όχι McDonald’s

Μπορεί το περιοδικό να επιβιώσει για άλλα 100 χρόνια; Μπορεί να επιβιώσει σε αυτή την οικονομική συγκυρία; «Έχουν ακόμα 1,25 εκατομμύρια συνδρομητές και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελαν αυτός ο αριθμός να αυξηθεί» λέει ο Κάρι.

«Αλλά δεν προσπαθούν να γίνουν McDonald’s και να πουλήσουν δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια χάμπουργκερ σε όλους στον κόσμο» συνεχίζει. «Φτιάχνουν χειροποίητο, εξαιρετικά καλοφτιαγμένο σούσι για δύο σερβιρίσματα κάθε βράδυ στο μικρό εστιατόριό τους για ανθρώπους που αγαπούν και ενδιαφέρονται για το τέλεια φτιαγμένο σούσι».

*Το The New Yorker at 100 είναι τώρα διαθέσιμο στο Netflix.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Ο Ντέιβιντ Ρέμνικ, εκδότης, και η Φρανσουάζ Μουλί, καλλιτεχνική διευθύντρια. Φωτογραφία: Ευγενική παραχώρηση της Netflix.