Η μεσήλικη αφηγήτρια στο βιβλίο «Stone yard devotional», της Σάρλοτ Γουντ, που ήταν υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ 2024 και αναμένεται από τις εκδόσεις Gutenberg μέσα στη χρονιά, αφήνει πίσω της σύντροφο και καριέρα για να καταφύγει σε μια θρησκευτική κοινότητα της αγροτικής Αυστραλίας. Σκοπός είναι να ξεκινήσει το εσωτερικό ταξίδι που ποτέ δεν έκανε. Άθεη η ίδια, προσπαθεί να κρατηθεί ή να μάθει πράγματα ακόμη και από την προσευχή των γυναικών που μονάζουν εκεί. Ταυτόχρονα, το τοπίο φλέγεται από την υπερθέρμανση της εποχής και τα τρωκτικά φέρνουν μία απειλητική επιδημία πανώλης. Σε μια ακόμη ανατροπή, επιστρέφουν τα οστά μίας παλαιάς μοναχής, για την οποία υπήρχε η υπόνοια πως υπήρξε θύμα δολοφονίας. Όπως αποδεικνύεται, η ζωή της τελευταίας δεν είναι καθόλου αδιάφορη για την προγενέστερη ζωή -και εξέλιξη- της αφηγήτριας.

 

 

Κατά πόσο θα λέγατε ότι είναι ένα βιβλίο που γεννήθηκε εξαιτίας ή χάριν του αυτοεγκλεισμού σας την περίοδο της πανδημίας;

Σίγουρα η συγγραφή κατά τη διάρκεια του λοκντάουν έφερε μια αίσθηση σοβαρότητας και ένα είδος «ακινησίας», αν μπορούμε να το πούμε έτσι, στην αφήγηση. Ο κόσμος είχε γίνει τόσο τρομακτικός για όλους μας, οπότε και αυτό έπρεπε να βρει χώρο στην αφήγηση. Η αβεβαιότητα για το τι επρόκειτο να συμβεί. Προσωπικά επίσης συνειδητοποίησα την αλαζονεία μας και την ύβρη ότι ξέρουμε τα πάντα και ότι μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Άρα μπορούμε πάντα να διαμορφώνουμε τον κόσμο και τη φύση για να μας ταιριάζει. Ε, η πανδημία έδειξε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε. Ύστερα από μια επίσκεψη στο Μονάρο (σ.σ.: περιοχή της Αυστραλίας) ήξερα ότι ήθελα να γράψω γι’ αυτό το τοπίο που με είχε αιχμαλωτίσει.

Είναι ένα βιβλίο για το τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε με το παρελθόν μας. Πόσο παρελθόν επιτρέπουμε να παρεμβαίνει στο παρόν;

Νομίζω αρκετό. Mόλις άρχισα να γράφω για την παιδική μου ηλικία και την εποχή όπου ζούσαμε, συνειδητοποίησα πόσο πολύ το είδος της εφήμερης έστω σκληρότητας ήταν μέρος της κουλτούρας μας. Το να “εξοστρακίζεις” οποιονδήποτε, έστω και ήταν ελάχιστα διαφορετικός ή φτωχός ή αν είχε κάποια αναπηρία. Έπρεπε, λοιπόν, να σκεφτώ ποιος ήταν ο ρόλος της αφηγήτριάς μου σε αυτή τη σκληρότητα: να παρακολουθεί παθητικά ή όχι;

Η αφηγήτρια συνδέει τη μάστιγα των τρωκτικών με τις συνθήκες ξηρασίας που επικρατούν στον Βορρά της Αυστραλίας. Είναι μεγάλη η συζήτηση στην Αυστραλία για την κλιματική κρίση;

Ναι, είναι τεράστιο θέμα. Και υπήρχε μια τέτοια μάστιγα στη Νέα Νότια Ουαλία ενώ έγραφα το βιβλίο (σ.σ.: από την άνοιξη του 2020 έως τον χειμώνα του 2021). Βλέπουμε πλέον τα πάντα -πυρκαγιές, πλημμύρες, ακραία φαινόμενα- και χρησιμοποιούμε τη λέξη «πρωτοφανή», σαν να πρόκειται για μια μεγάλη έκπληξη.  Κι όμως, όλοι ξέραμε ότι έρχεται αυτό που βλέπαμε επί δεκαετίες. Υπάρχει μια μεγάλη αίσθηση πανικού και απογοήτευσης εδώ, επειδή δεν γίνονται αρκετά. Ακόμα και με μια κεντροαριστερή κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση ότι θα αναλάβει δράση για την κλιματική αλλαγή. Ε, λοιπόν, έχει ανοίξει ήδη τρεις νέους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα.

Κι ύστερα είναι η στάση που επιλέγουμε απέναντι σ’ αυτή την κρίση.

Ναι, πρέπει να έχουμε μια προσωπική στάση. Αλλά το πρόβλημα είναι, πώς θα εφαρμόσουμε αυτή την προσωπική στάση; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσω την ηθική μου θέση;  Γιατί σε κάθε κατεύθυνση που στρίβω, υπάρχει ένα άλλο καλό επιχείρημα ότι ο αντίθετος τρόπος είναι ο σωστός. Είναι πολύ εύκολο να γίνουμε απαισιόδοξοι. Ειδικά για την κλιματική κρίση στη θέση της ελπίδας θα προτιμούσα το θάρρος. Επειδή αυτό που χρειαζόμαστε είναι η δράση.

Είναι πολύ καίρια η παρατήρηση της αφηγήτριας καθώς αποσύρεται στη θρησκευτική κοινότητα ότι θέλει να «σβήσει τη συνδρομή» της ζωής της. Είναι ένα σχόλιο, προφανώς, για την υπερβολική ορατότητα που φέρνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…

Ναι αυτό νιώθει, αυτό νιώθω κι εγώ και νομίζω πολλοί. Καθώς έγραφα το βιβλίο έπεσα μια μέρα στα εισερχόμενά μου, αυτά που παίρνω κάθε εβδομάδα. Υπάρχει ένα είδος παράλυσης όταν πρέπει να τα διαχειριστείς: δεν ξέρεις προς τα πού να στραφείς, τι να αφήσεις απέξω. Οπότε κάποια στιγμή νιώθεις και αυτή την ανάγκη “καλύτερα να κλειστώ σε μοναστήρι”.

Ειδήσεις Σήμερα: