Το τέλμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και η ώρα μιας νέας Ενώσεως Κέντρου

Φαινόμενο άχαρο και αναποτελεσματικό, ο σοσιαλδημοκρατικός ελληνικός χώρος, με τις αθρόες μεταγραφές από το ΠΑΣΟΚ στη μητσοτακική Νέα Δημοκρατία (Εύη Χριστοφιλοπούλου, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, Απ. Σπυρόπουλος [υιός του αειμνήστου Ροβέρτου Σπυρόπουλου, ιστορικού στελέχους και πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ], Ελευθερία Φταλάκη, αντιπεριφερειάρχης νοτίου Αιγαίου-υποψήφια της ΝΔ στο ψηφοδέλτιο Δωδεκανήσων της ΝΔ-Σπύρος Καρανικόλας με τατουάζ του τίτλου ΚΙΝΑΛ στο χέρι του).

Τελικά όλο αυτό το δρομολόγιο των μεταγραφών δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από έναν αυτοδιασυρμό της σοβαρότητας του Κοινοβουλίου αλλά και ένας ύμνος στον καιροσκοπικό οπορτουνισμό.

Οι μεταγραφές αυτές δεν αφορούν μόνο τη διαφυγή στελεχών από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στη ΝΔ, αλλά προχωρούν στην απόπειρα του Κυριάκου Μητσοτάκη να εμφανίζεται και να το παίζει ως αποκλειστικός εκπρόσωπος της ΝΔ στον ακέφαλο κεντρώο χώρο. Έτσι, πιθανόν να αποπειράται να ξεπλύνει το προπατορικό αμάρτημα του Κων. Μητσοτάκη και της ομάδας του των αποστατών της Ενώσεως Κέντρου, με στόχο να συμπήξει αντι-κεντρώο μέτωπο με τα Ανάκτορα, που υπό την σκέπη του τότε άβουλου και επιπόλαιου άνακτος Κωνσταντίνου, είχε ως αποκλειστικό σκοπό τη σταδιακή μετάβαση από την Αποστασία στη δικτατορία, στρώνοντας έτσι το χαλί για το πέρασμα στην τυραννία του αλλόφρονα και παράφρονα Γ. Παπαδόπουλου.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του Γ. Παπαδόπουλου από τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ στην πραγματικότητα απέβλεπε σε μια … «ευπρεπέστερη» στρατιωτική δικτατορία, όχι από συνταγματάρχες, αλλά από αδίστακτους και υπερφίαλους στρατηγούς, του στυλ του χιλιανού Πινοσέτ ή και του κουβανού Μπατίστα.

Η παραπάνω ιστορική παρένθεση κρίθηκε απαραίτητη διότι το ανίερο χρονικό αποστασία-βασιλικό πραξικόπημα ελάχιστα ιστορείται τόσο στα σχολικά εγχειρίδια, γιατί όχι και σε ορισμένα ΑΕΙ, που επαναπαύονται στη ραστώνη της … φιλήσυχης και βολικής σιωπής.

Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου την ημέρα της ορκωμοσίας τους σε φωτογραφία, στα προπύλαια του μεγάρου της Βουλής.

Τα γενέθλια της Ενώσεως Κέντρου

Το μοναδικό βέβαιο είναι ότι η έλλειψη ιστορικής μνήμης και συνείδησης εξασφαλίζουν ένα κατά το μάλλον σκοτεινό μέλλον. Και εδώ ακριβώς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, που πήρε την τρίτη ή τέταρτη σκυτάλη της πολιτικής του διαδρομής από την αρχική ένωση Κέντρου και το κατοπινό Ανδρεο-Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, ελλείψει στελεχών ισοδύναμων προς την πρώτη οκτάχρονη πολιτική πορεία του ΠΑΣΟΚ, αυτό ακριβώς το μετά βίας τρίτο ή δεύτερο κόμμα στην προτίμηση του Εκλογικού Σώματος, ή στερείται γόνιμης πολιτικής σκέψης και λειτουργίας, ή περιμένει μια μεταφυσική εξ ύψους παρηγορίαν. Από την άποψη αυτή, η μοναδική ίσως λύση θα ήταν μια κίνηση ανάλογη προς εκείνη του Γεωργίου Παπανδρέου, που έμεινε στη μεταπολεμική μας ιστορία ως ο Γέρος της Δημοκρατίας και ως ιδρυτής της Ενώσεως Κέντρου.

19/09/61 ήταν τα γενέθλια της Ενώσεως Κέντρου με περίπου 10 κομματικούς-πολιτικούς σχηματισμούς από όλο το φάσμα της σοσιαλδημοκρατικής βιοθεωρίας και πρακτικής (Γεώργιος Μαύρος, Στεφ. Στεφανόπουλος, Μιχ. Παπακωνσταντίνου, Ανδρέας Παπανδρέου, Σταύρος Κωστόπουλος, Πολυχρόνης Πολυχρονίδης, Ηλίας Τσιριμώκος, Ιωάννης Ζίγδης, Στέλιος Αλαμανής, Αλέξανδρος Μπαλτατζής, Παυσανίας Κατσώτας, Ανδρέας Κοκκέβης, Γεώργιος Μπακατσέλος, Μιχ. Στεφανίδης, Παύλος Βαρδινογιάννης).

Η πολυσυλλεκτική νέα αυτή πολιτική δύναμη με σαφώς προοδευτικούς πολιτικούς στόχους τάραξε από τον βυθό του το μοναρχο-ακροδεξιό πολιτικό τέλμα της αντιδημοκρατικής Δεξιάς κατ’ αρχήν του Αλεξάνδρου Παπάγου (βασικού ακρογωνιαίου λίθου του παραστρατιωτικού-ακροδεξιού ΙΔΕΑ), γιατί όχι και του προδικτατορικού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος συνέζησε αρμονικά με το αστυνομικό κράτος των δεκαετιών ’50 και ’60 διατηρώντας … ακμαίους τους τόπους εξοριών και φυλακίσεων για χιλιάδες «αντιφρονούντες». Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η εντεκάχρονη ζωή του Κωνσταντίνου Καραμανλή 1963-1974 στο Παρίσι, άλλαξε άρδην τη μεταδικτατορική του πορεία, νομιμοποιώντας το ΚΚΕ το 1974 και ασκώντας τα καθήκοντά του ως πρωθυπουργός με σεβασμό προς τη δημοκρατική συνταγματική τάξη.

Η συμπεριφορά αυτή του Κων. Καραμανλή ενισχύθηκε και από την κατανόηση του ευρύτερου πολιτικοποιημένου κόσμου, για απαλλαγή από τα ψυχολογικά τραύματα του κράτους «βίας και νοθείας» που τον ανέδειξε ως πρωθυπουργό μιας αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά στο τέλος τον εξανάγκασε σε αναχώρηση για το Παρίσι το 1963 με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης, επιστρέφοντας οίκαδε μετά από 11χρονη απουσία με υποδειγματικό δημοκρατικό πρόσωπο.

Πώς θεμελιώνεται ένα δυναμικό νέο Κέντρο

Δεν θα παρασυρθώ από τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, για το αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Το μόνο που αντέχει στην κριτική είναι ότι ορισμένα ιστορικά ορόσημα, φρόνιμο είναι να εξετάζονται και να επανεξετάζονται, με σύνεση και προσοχή. Από την άποψη αυτή, η δημιουργία της «Ενώσεως Κέντρου» όντως είναι ιστορικό ορόσημο και αυτό διότι:

α) Κατάργησε εν μια νυκτί τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και κατάργησε τους τόπους για τους πολιτικούς εξόριστους.

β) Καθιέρωσε τη δωρεάν Παιδεία. Αύξησε μισθούς και συντάξεις για εκπαιδευτικούς και δικαστικούς.

γ) Ειδικότερα στον τομέα της Παιδείας ο Γ.Α. Παπανδρέου ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας με στενούς άξιους πνευματικούς και πολιτικούς συνεργάτες (Ευάγγελο Παπανούτσο και Λουκή Ακρίτα) οι οποίοι εισήγαγαν τις νέες γενιές στη σαγήνη των αρχαίων ελληνικών, με πλήρη αλληλεξάρτηση της νέας, της λόγιας και της αρχαίας ελληνικής και με τη βαθύτατη πίστη ότι η γλώσσα μας, από την εποχή του Ομήρου, του Ησιόδου και του Πινδάρου είναι μία: Η ελληνική!

Εκ βάθρων ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην πορεία ενός Νέου Κέντρου

Το ατύχημα για τη μη ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ, σε επιβεβλημένο ρυθμιστή μιας ενότητας στον μείζονα σοσιαλδημοκρατικό χώρο θα μπορούσε να αποδοθεί στα ακόλουθα αίτια:

α) Στην περιφρόνηση προς τα ωριμότερα σε ηλικία, γνώσεις και πείρα στελέχη του ελληνικού προοδευτικού κινήματος.

Η περιφρόνηση αυτή θα μπορούσε σε ακραίες περιπτώσεις να εξισωθεί με ρατσιστικά ηλικιακά κίνητρα. Αποτέλεσμα αυτού του ψευδονεανικού σεκταριστικού (αυτοαπομόνωσης) είναι η καθήλωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε χαμηλά εκλογικά επίπεδα.

β) Η σταθεροποίηση, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, του ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση μετά τη ΝΔ θα μπορούσε να προαγάγει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε μέλλουσα κυβέρνηση, αλλά υπό την αυστηρή προϋπόθεση του δόγματος «Έχουμε μπροστά μας πολλή δουλειά». Η φράση αυτή κυριαρχεί στις περισσότερες δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη, χωρίς ο ίδιος να διευκρινίζει σε ποιες ενέργειες επικεντρώνει αυτή τη φράση.

Η αλήθεια όμως βοά, αλλά πιθανόν δεν τολμά να την πει. Ίσως, η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι τόσο ο Ν. Ανδρουλάκης, όσο και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά έθεσαν εν ονόματι του esprit du corps (πνεύμα της παράταξης ή της ομάδας) τη νέα γενιά, έστω και ελλιπέστατα καταρτισμένη κοινωνικο-πολιτικά και χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, σε ήσσονα μοίρα τους έμπειρους συντρόφους τους.

Είναι πλέον κοινό μυστικό ότι πανεπιστημιακοί, μέλη της Βουλής, αλλά και υπουργικών συμβουλίων, όπως τόσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος όσο και οι Γιάννης Μανιάτης και Ανδρέας Λοβέρδος αντί να εξαρθούν στο ύψος, που τους αρμόζει, δέχθηκαν επιθέσεις από φοιτητικές ομάδες κρούσης των προστατών τους πρυτανικών αρχών στα ΑΕΙ, μετέτρεψαν τις εκλογές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στο απεχθέστατο πεδίο προεκλογικών αντιπαραθέσεων για την πρυτανεία των ΑΕΙ, με πρωτοπαλίκαρα, σ’ αυτό τον πόλεμο των φατριών, ατυχώς φοιτητές και φοιτήτριες. Δεν είναι τυχαίο ότι από το φοιτητικό αυτό φατριακό δυναμικό ξεπήδησαν ηγετικές … φυσιογνωμίες. Θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου!