Ζωές που δεν αξίζουν…

Δυστυχώς δεν χρειαζόταν να δούμε τις τραγικές εικόνες στο λιμάνι του Πειραιά για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αξίζουν όλες οι ζωές το ίδιο και ότι μερικές ζωές μπορεί και απλώς να αφεθούν εκτεθούν στον μέγιστο κίνδυνο και τελικά να χαθούν. Το κατώφλι όπου υπάρχουν ζωές που τις αντιμετωπίζουμε ως αναλώσιμες, ως άνευ σημασίας και οριακά ως φονεύσιμες το περάσαμε αρκετό καιρό  τώρα.

Το περάσαμε αυτό το κατώφλι όταν αρχίσαμε να αδιαφορούμε για το ότι η Μεσόγειος έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο ανθρώπων που απλώς αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.

Το κατώφλι όπου υπάρχουν ζωές που τις αντιμετωπίζουμε ως αναλώσιμες το περάσαμε αρκετό καιρό  τώρα

Όταν κρίναμε ότι εκατομμυριούχοι που χάθηκαν στην αναζήτηση μιας ακραίας περιπέτειας δικαιούνται όχι μόνο επιχείρησης διάσωσης αλλά και ανάσυρσης, όχι όμως εκατοντάδες οικογένειες χαμένων στα βάθη της θάλασσας ανοιχτά της Πύλου που θα ήθελαν έστω να μπορούν να αποχαιρετήσουν τους νεκρούς τους.

Όταν προσπαθήσαμε να φορτώσουμε σε μετανάστες που εγκλωβίστηκαν από το θερμικό κύμα μιας τεράστιας δασικής πυρκαγιάς και απανθρακώθηκαν την ευθύνη για τον ίδιο τους το χαμό.

Όταν θεωρήσαμε αυτονόητο ότι οι «εργαζόμενοι πρώτης γραμμής» θα έπρεπε να εκτίθενται σε μια επικίνδυνη πανδημία για να μπορούν να συνεχίζουν ευπορότερα στρώματα να έχουν αδιατάρακτες καταναλωτικές πρακτικές.

Όταν ανεχόμαστε ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής  να γίνεται σε συνθήκες εξαθλίωσης και κινδύνου όσων εργάζονται εκεί, μια που αυτό εξασφαλίζει τελικά «χαμηλό κόστος».

Όταν βλέπουμε δυνάμεις καταστολής να χρησιμοποιούν ολοένα και πιο βίαιες μεθόδους για την αντιμετώπιση διαδηλώσεων ή έστω  απλών «υπόπτων», ιδίως όταν πρόκειται για θύματα συστημικού ρατσισμού.

Όλα αυτά κάνουν τον τρόπο με τον οποίο η διαρκής επίκληση της ιερότητας της ζωής ή η διαρκής πρόταξη της «προστασίας της ζωής» (συμπεριλαμβανομένης της «αγέννητης ζωής») να φαντάζει ολοένα και πιο υποκριτική.

Γιατί όχι, δεν αξίζουν όλες οι ζωές το ίδιο. Δεν μετρούν το ίδιο, δεν θεωρούνται το ίδιο σημαντικές και αναντικατάστατες.

Και γι’ αυτό θα συνεχίσουν να χάνονται.