Drop the bomb!

«Πώς μετράς πόσους σκότωσες;». Κάθεσαι κάπου αμέριμνος και ξαφνικά ακούς κάποιον να κάνει αυτή την ερώτηση. Μου έχει συμβεί και μάλιστα πρόσφατα. Και όχι μία, αλλά αρκετές φορές. Είναι κομμάτι καθημερινού διαλόγου ανάμεσα σε έναν γονέα με το παιδί του. Μην τρομάξετε. Παίζουν και οι δύο Playstation. Video games. Ολη μέρα και όλη νύχτα.

Και αν δεν κάνω λάθος, διότι προσωπικά δεν ασχολούμαι με τα Playstation, ένα μεγάλο μέρος των παιχνιδιών αυτού του τύπου είναι παιχνίδια πολέμου με τους παίκτες στη θέση των στρατιωτών που πατούν ασταμάτητα τη σκανδάλη. Ακούω για παγίδες, για χρήση drones, για χειροβομβίδες, για ρίψη βομβών, για απώλειες πολέμου.

Drop the bomb! Drop the bomb! Το παράξενο στην περίπτωση στην οποία αναφέρομαι είναι ότι ο γονέας παίζει μαζί με το παιδί του και όχι το παιδί με κάποιον συνομήλικό του. Και το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι ο γονέας ήταν που έκανε την παραπάνω ερώτηση στο παιδί του…

Ζούμε στην ψηφιακή εποχή. Σύμφωνοι. Ολα έχουν αλλάξει, πώς θα μπορούσαν να μην έχουν αλλάξει τα παιχνίδια; Εγώ που δεν παίζω Playstation και δεν είμαι γονέας ανήκω προφανώς στις εξαιρέσεις του κανόνα, είμαι ίσως ακόμα και αναχρονιστικός.

Γιατί κάθε σπίτι είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχει τουλάχιστον ένα Playstation. Παρ’ όλ’ αυτά, η κοινή συμμετοχή σε ένα Playstation πολεμικού χαρακτήρα δύο παικτών, που όχι μόνο ανήκουν σε διαφορετικές γενιές αλλά έχουν σχέση συγγένειας τόσο κοντινής όσο ένας γονέας με το παιδί του, κάπου δεν μου «κάθεται» καλά.

Ισως να φταίει το ότι ανήκω στη γενιά των ανθρώπων της πόλης που ως παιδιά έπαιζαν συνέχεια στον δρόμο.

Στην Καλλιθέα, όταν τα περισσότερα σπίτια ήταν ακόμα χαμηλά, διώροφες μονοκατοικίες κυρίως, τότε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν οι πολυκατοικίες άρχιζαν σιγά σιγά να ορθώνουν το άσχημο, απειλητικό ανάστημά τους.

Από οκτώ χρονών έπαιζα στον δρόμο. Προτού η μπάλα γίνει το απόλυτο παιχνίδι μας στους ίδιους τους δρόμους (και μάλιστα ενώ περνούσαν αυτοκίνητα), το δικό μας «παιχνίδι πολέμου» βρισκόταν στη θέση του.

Κρίνοντας από τα σημερινά δεδομένα, θα ακουστεί σχεδόν απίστευτο, όμως έχω πραγματικά προλάβει τον πετροπόλεμο. Πετούσαμε στην κυριολεξία ο ένας στον άλλον πέτρες. Πραγματικές πέτρες.

Μια φορά, από πολύ μακρινή απόσταση, είχα πετύχει έναν φίλο μου στο κεφάλι. Τον είχαν πάρει τα αίματα. Με είχαν πάρει τα κλάματα. Ποτέ στη ζωή μου δεν ξανάριξα πέτρα σε άνθρωπο, ποτέ δεν σήκωσα χέρι σε άνθρωπο.

Μαζί με τον πετροπόλεμο, όμως, παίζαμε και κάτι πιο ακίνδυνο. «Μάχη». Combat! Εκείνη την εποχή η ομότιτλη αμερικανική σειρά της τηλεόρασης ήταν κάτι σαν φετίχ των αγοριών στην προεφηβική ηλικία. Μια περίπολος «καλών» Αμερικανών στην Ευρώπη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολεμούσε τους «κακούς» Γερμανούς.

Τα μέλη αυτής της περιπόλου, τον λοχία Σόντερς, τον υπολοχαγό Χένλεϊ, τον Κέιτζ, τον Κίρμπι, τον «Ντοκ», τον Λιτλ Τζον, όλους τους μιμούμασταν στους δρόμους, κρατώντας ψεύτικα τόμιγκαν και άλλα όπλα. Παθιασμένα με τη σειρά, εμείς τα παιδιά στήναμε τις δικές μας μάχες με τους αόρατους εχθρούς που «σκοτώναμε» ασταμάτητα.

Αυτό που δεν θυμάμαι καθόλου είναι τους γονείς μου ή τους γονείς των άλλων παιδιών να συμμετέχουν στα «παιχνίδια πολέμου» μας. Δεν τους θυμάμαι στον δρόμο με ψεύτικα όπλα να προσπαθούν να καλυφθούν από τα εχθρικά πυρά.

Δεν ήταν αντίθετοι προς αυτό που παίζαμε, ούτε όμως και συμμέτοχοι. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήθελαν απλώς να ξέρουν πού περίπου βρισκόμασταν και να επιστρέφουμε στα σπίτια μας την ώρα που εκείνοι όριζαν. Κινητά φυσικά δεν υπήρχαν τότε, άρα τα ραντεβού έπρεπε να τηρούνται κατά γράμμα και ουαί και αλίμονό μας αν δεν τηρούνταν.

Και σίγουρα δεν μας παρότρυναν «να ρίξουμε τη βόμβα» σε μια εποχή που κυριαρχούσε ένας άλλος πόλεμος, ο Ψυχρός, και εμείς στην Ελλάδα ζούσαμε το καθεστώς της χούντας, με τις μνήμες του Εμφυλίου νωπές.

Σήμερα υπάρχουν άλλοι πόλεμοι δίπλα μας και υποτίθεται ότι όλοι ευχόμαστε κάποτε να τελειώσουν. Είναι λοιπόν πολύ περίεργο να ακούς κάποιον να λέει στο παιδί του να «ρίξει τη βόμβα» παίζοντας ένα παιχνίδι μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, της ίδιας δηλαδή οθόνης που έχει φέρει τους πραγματικούς πολέμους σπίτια μας.

Πηγή: Εντυπη έκδοση ΤΑ ΝΕΑ