Tina Turner: Simply the best και στη γραπτή της παρακαταθήκη

Η κόρη ενός κολίγα. Η Άννα Μέι Μπούλοκ, η γνωστή σε όλους μας με το καλλιτεχνικό της όνομα, Tina Turner. Ήρθε στον κόσμο, το 1939, σε ένα σκοτεινό υπόγειο χωρίς παράθυρα, το μαιευτήριο για μαύρες γυναίκες που λειτουργούσε στο νοσοκομείο της περιοχής. Δυτικό Τενεσί. Ανεξέλεγκτος ρατσισμός κι ό,τι άλλο αυτό μπορούσε να συνεπάγεται.

Τι τύχη μπορεί να είχε αυτό το κορίτσι που μάζευε βαμβάκι στις φυτείες, πήγαινε κι έψελνε στη χορωδία της εκκλησίας των Βαπτιστών και είχε πρώτους μέντορες και οδηγούς στη ζωή της, τη γιαγιά και την ξαδέρφη της που πέθαναν πολύ νωρίς; Τι θα απογινόταν;

Ίσως το 1968, βυθισμένη σε απελπισία και κατάθλιψη, λόγω του καταστροφικού της γάμου, να επιχειρούσε να αυτοκτονήσει. Όπως κι έγινε. Με πενήντα υπνωτικά χάπια που κατάπιε λίγο πριν βγει στη σκηνή. Αυτό ήταν το προδιαγεγραμμένο μέλλον της; Πόση σχέση μπορούσε να έχει με τη λέξη “ευτυχία”;

Κι όμως, αυτή η λέαινα της σκηνής και κυρίως αυτή η λεοντόκαρδη της ζωής, άλλαξε το σενάριο. Το έγραψε από την αρχή. Μετά τα 45 της.

H ταλαντούχα αυτή προσωπικότα, ακόμη κι όταν έφυγε απ’ τον κόσμο, τον Μάιο που μας πέρασε, είχε φροντίσει να αφήσει πίσω της μια κληρονομιά για όλη την ανθρωπότητα. Άυλη μεν, που υπόσχεται στον καθένα ξεχωριστά δε, να αποκτήσει σάρκα και οστά στη δική του πορεία. Εάν μπόρεσε αυτή, τότε μπορούμε όλοι. Αυτό λέει με κάθε τρόπο στη γραπτή της παρακαταθήκη, το βιβλίο της με τίτλο “Η ευτυχία είσαι εσύ – Ένας οδηγός για να αλλάξεις τη ζωή σου” που στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο (2021), σε μετάφραση της Σοφίας Ανδρεοπούλου.

Μια γυναίκα, μια καλλιτέχνις που κατέκτησε τον κόσμο, γιατί πρώτα κατόρθωσε να δαμάσει τον εαυτόν της, να τον ξανακερδίσει και να γευτεί και πάλι τη χαρά, την τέχνη, τη δημιουργία, την αγάπη. Όπως γράφει κι η ίδια “εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι είμαστε ικανοί για θαυμαστές μεταμορφώσεις όταν προσπαθούμε να γυαλίσουμε τον εαυτό μας”.

Το θαύμα της πίστης

Η πίστη που είχε μέσα της κι εκφραζόταν, όταν ήταν μικρή στην εκκλησία που τραγουδούσε τα γκόσπελ κι αργότερα με τα βουδιστικά μάντρα που έψελνε, υπήρξε ο κινητήριος μοχλός και το θεμέλιο όλης της ύπαρξής της. Στο βιβλίο που έγραψε με τη βοήθεια του Taro Gold και της Regula Curti, εξιστορεί τη δύσκολη ζωή της, τις περιπέτειές της. Μια κόρη που δεν αγαπήθηκε από τη μητέρα της, που κακοποιήθηκε για πολλά χρόνια βάναυσα από τον τότε σύζυγό της, διάσημο μουσικό Άικ, μια γυναίκα που έπιασε πάτο και αναδύθηκε από κει, καινούρια, δυνατή, αναγεννημένη. Πήρε μια μέρα τα κλειδιά της κι έφυγε με το αυτοκίνητό της για την καινούρια προοπτική, χωρίς να πάρει μαζί της τίποτα πέραν του καλλιτεχνικού της ονόματος. Ξαναβρήκε την αγάπη μέσα της, έζησε το δεύτερο μισό της ζωής της με έναν σύντροφο, τον Έρβιν Μπαχ, που τη λάτρεψε -της έδωσε ακόμη και το ένα του νεφρό όταν χρειάστηκε- και εκείνη τον αγάπησε βαθιά και καταλυτικά.

Παραμύθι με «happy end»

Το “παραμύθι” της είχε τα πάντα: δράκους, καλές νεράιδες, φωτισμένα πνεύματα. Η ίδια βίωσε όλων των ειδών τις διακρίσεις στο πετσί της, για την ηλικία, τη φυλή, το φύλο και άλλες πολλές προκαταλήψεις, όπως έχει καταθέσει και στο βιβλίο της. Κινήθηκε πέρα απ’ αυτά και κατάφερε να τα συνθλίψει, να τα παραμερίσει, με τον δικό της τρόπο, διαλύοντας τις αμφιβολίες μέσα της για το αν άξιζε και κλείνοντας την πόρτα σε κάθε “προπαγανδιστική” σκέψη που της έλεγε ότι μάλλον δεν θα μπορούσε να πετύχει…

Για να θυμηθούμε κάτι από την αύρα που περιβάλλει πια τον μύθο της, η μνημειώδης συνέντευξή της στον επίσης θρυλικό Larry King, το 1997, στο CNN: