Ρίξε κι εσύ το Twitter… Μπορείς!

Πώς ήταν άραγε να βλέπεις τηλεόραση τα παλιά χρόνια;

Τότε που, όπως λένε οι λίγο παλαιότεροι, η Ελλάδα κλεινόταν στα σπίτια της για να δει το «Λούνα Πάρκ» (1974 – 1981), το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (1975 – 1976), την «Αστροφεγγιά» (1980) ή «Το μινόρε της αυγής» (1983 – 1984);

Ή ακόμα και λίγο αργότερα, τη «Μαντάμ Σουσού (1986 – 1987), το  «Κάμπινγκ» (1989), τους «Αυθαίρετους» (1989 – 1991), τις «Τρεις χάριτες »και τους «Απαράδεκτους» (1991 – 1993);

«Αστροφεγγιά», τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου, αυτοβιογραφικού διηγήματος του Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Aς προσπαθήσουμε να φανταστούμε / θυμηθούμε.

Εκεί γύρω στα 1978 – 1980 ως ενήλικός τηλεθεατής/τηλεθεάτρια, αυτό που είχες να κάνεις ήταν να φορέσεις τις παντόφλες (ίσως και τη ρόμπα σου), να πατήσεις το μεγάλο  κουμπί για να ανοίξει η τηλεόραση, να περιμένεις κάποια δευτερόλεπτα να εμφανιστεί το σήμα, να «πειράξεις» στην τύχη την κεραία και τα στριφογυριστά κουμπιά για βελτίωση της ευκρίνειας και της φωτεινότητας και τέλος, να κάτσεις στον όχι και τόσο αναπαυτικό καναπέ σου.

Στο ένα χέρι ίσως και να κρατούσες αυτή τη νέα μπύρα σε κουτί,  που είχες δει στη διαφήμιση  («Και τι κουτί – κουτί») και στο άλλο χέρι, από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 και μετά, θα κρατούσες μια επαναστατική εφεύρεση, που πρωτοπαρουσιαζόταν και ως «κασέτα χωρίς καλώδιο, για να ρυθμίζετε τη συσκευή από εκεί που κάθεστε (remote control)».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 8.6.1980, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ξεκινούσε η τηλεοπτική σειρά, γίνονταν ένα – δυο διαλείμματα για διαφημίσεις (ευκαιρία να επισκεφθείς την τουαλέτα ή το ψυγείο), τελείωνε η σειρά και πήγαινες για ύπνο.

Κατά βάση, δηλαδή, η τηλεοπτική σου εμπειρία συνοψιζόταν στο τρίπτυχο «ανοίγω τηλεόραση – παρακολουθώ εκπομπή – κλείνω τηλεόραση».

Σήμερα, ανοίγεις την τηλεόραση, ξαπλώνεις στον καναπέ, παίρνεις το τηλεκοντρόλ (όλα καλά μέχρι εδώ) και…υπάρχει πλέον μια τεράστια καινοτομία:

Αν παίρνεις πραγματικά στα σοβαρά τον ρόλο του τηλεθεατή / τηλεθεάτριας, κανένας τίτλος αρχής καμίας εκπομπής δεν πρέπει να σε βρει χωρίς να έχεις στα χέρια σου το smartphone σου με την εφαρμογή του Twitter ανοιχτή.

Κάποιοι, θρονιάζονται μπροστά στην τηλεόραση και νομίζουν ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να χαλαρώσουν από το «ξύλο» της ημέρας που φεύγει και να αφεθούν στην (καλή / κακή ) μυθοπλασία που θα εκτιλυχθεί μπροστά τους. Ντροπή τους.

Υπάρχει ένας πολύ ανώτερος σκοπός και αν δεν μπορείς να τον υπηρετήσεις, καλύτερα να την κλείσεις την τηλεόραση.

Ο σύγχρονος τηλεθεατής, που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως την υπόλοιπη φιλοθεάμονα κοινωνία, δεν βλέπει τηλεόραση για τον ίδιο, βλέπει τηλεόραση για τους άλλους. Οφείλει να τουιτάρει σχολιάζοντας ,μετά μανίας ,όσα συμβαίνουν στη σειρά που προβάλλεται εκείνη τη στιγμή μπροστά του. Όπως ακριβώς δηλαδή έκανε και κάνει ο ενοχλητικός φίλος στο σινεμά, που από τη στιγμή που θα ξεκινήσουν τα προσεχώς και μέχρι τους τίτλους τέλους, δεν βάζει γλώσσα μέσα του.

Έλα όμως που δεν είμαστε πια στην εποχή που η τηλεόραση είχε μόνο 2-3 κρατικά κανάλια.

Χθες το βράδυ, για παράδειγμα, αν ήθελες να επιτελέσεις σωστά το έργο του twitterο-τηλεσχολιαστή της primetime ζώνης, θα έπρεπε να παρακολουθήσεις ταυτόχρονα (και φυσικά να σχολιάσεις) «Μαύρο ρόδο», «Γη της Ελιάς», «Σασμό», «Αυτή η νύχτα μένει», «Παγιδευμένους», «Τα καλύτερα μας χρόνια», «GNTM»…

Οι έμπειροι και εξοικειωμένοι χρήστες, με ένα κυκλικό, σε σταθερό ρυθμό, ζάπινγκ τα παρακολουθούν όλα ταυτόχρονα και την κρίσιμη στιγμή είναι εκεί, στο Twitter δηλαδή. Με το κατάλληλο hashtag τοποθετούνται για οποιοδήποτε θέμα ανακύψει από οποιαδήποτε σκηνή, οποιασδήποτε εκπομπής.

Κάποιοι πολυσχιδείς τηλεθεατές, που είναι ήδη μπροστά από την εποχή μας, δείχνουν το δρόμο: Κάνουν ένα γενικό σχόλιο προσθέτοντας όλα τα hashtag των σειρών κι έτσι είναι μέσα σ΄όλα.

Tι σειράρα είναι αυτή Θέε μου!
#mavrorodo #GiTisElias #Nyxta #gntmgr #Pagidevmenoi #sasmos #takaliteramasxronia

Kαι αφού τουιτάρεις, δεν θα τσεκάρεις και λίγο αργότερα να δεις πώς πάει από likes και retweets το απόφθευγμά σου;

Δεν θα τσεκάρεις αν στήθηκε σε κάποιο άλλο tweet καυγαδάκι που δεν έχεις πάρει χαμπάρι, και δεν γίνεται να μη συμμετάσχεις;

Και τότε, πώς ακριβώς καταφέρνεις και να παρακολουθείς δύο – τρεις – τέσσερις εκπομπές και να είσαι και παρών στο Twitter;

Σταδιακά εξοικειώνεσαι και ακολουθείς το παράδειγμα των ακουστικών τηλεθεατών. Ακούς την τηλεόραση και βλέπεις το κινητό και μόνο αν ακουστεί πυροβολισμός, ουρλιαχτό χαροκαμένης μάνας ή αγκομαχητό εραστών σηκώνεις το βλέμμα. Το έκαναν παλιά αυτό και οι μανάδες μας με το σίδερο.

Εσύ, λοιπόν, τη δουλειά σου…Τoυιτάρεις!

Μετά αναλαμβάνουμε εμείς! Τα κανάλια και τα site, με τους αγαπημένους μας τίτλους, που σε 50 χρόνια από σήμερα θα αποτελούν ιστορικά κειμήλια.

«Έκλαψε / Λύγισε / Γκρεμίστηκε το twitter με την ατάκα/ τον χαμό / τον χωρισμό του…και της…»

Για να είσαι λοιπόν κι εσύ μέρος αυτού του ολονύκτιου τηλεοπτικού – ιντερνετικού πάρτι, το επόμενο βράδυ που θα κάτσεις μπροστά την τηλεόραση, φρόντισε να έχεις δίπλα σου το κινητό σου.

Παραφράζοντας το σλόγκαν μιας παλιάς αγαπημένης διαφήμισης:

Η μέρα φεύγει…το Twitter και τα hashtags έρχονται…