Οι Αλβανοί μετανάστες ξέρουμε τι είναι να ξεριζώνεσαι από την πατρίδα σου

Ήταν μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα και ο υδράργυρος έδειχνε 9 βαθμούς Κελσίου. Ο τσουχτερός αέρας με την ψιλή βροχή ένιωθες ότι σου έκοβαν την ανάσα.

Οι περισσότεροι τρίβαμε τα χέρια μας και σφίγγαμε τα κασκόλ μας μήπως και προστατευτούμε από το κρύο, σε αντίθεση με τους Ουκρανούς που στέκονταν λίγο πιο πέρα με τα μάτια καρφωμένα στον δρόμο, μήπως και φανεί στη στροφή το πούλμαν με τους συγγενείς τους.

Το κρύο δεν τους ένοιαζε τόσο, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να βγάλουν από το μυαλό τους την ανησυχία τους.

Λίγο αργότερα, άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα το πούλμαν με επιγραφή «EXPRESS LINE» και τα σκληρά κάποτε μάτια των Ουκρανών μεταναστών έβλεπες πως είχαν αρχίσει να γυαλίζουν από ανακούφιση.

Ένας-ένας οι πρόσφυγες κατέβηκαν από το όχημα και έτρεξαν βιαστικά να βγάλουν τις βαλίτσες τους, οι οποίες βρίσκονταν αποθηκευμένες για ώρες.

Τα φλας από τις κάμερες τους τύφλωναν, αλλά δεν τους έδιναν σημασία, είχαν άλλωστε μεγαλύτερες έγνοιες στο μυαλό τους.

Κατέβασα το κινητό και λίγα λεπτά αργότερα μια κυρία πλησιάζει προς το μέρος μου και με αγωνία με ρωτάει κάτι στα ουκρανικά περιμένοντας απάντηση.

«Συγγνώμη δεν είμαι Ουκρανή, δεν μιλάω ουκρανικά» απάντησα.

Ένα στενό πιο πέρα, τα πούλμαν φόρτωναν και ήταν έτοιμα να ταξιδέψουν στην Αλβανία.

Ίδια εικόνα, γνώριμες καταστάσεις.

«Δεν είμαι Ουκρανή» σκέφτηκα αλλά σίγουρα ξέρω πως είναι να είσαι «ο ξένος», ο μετανάστης.

Στην πατρίδα μου μπορεί να μην έχουμε πόλεμο, αλλά γνωρίζουμε την αγωνία του συγγενή να σε περιμένει μόλις ανοίξει η πόρτα του πούλμαν, την αγωνία της απάντησης στην ερώτηση «πέρασες τα σύνορα; Όλα καλά»; Την αγωνία να μην ξέρεις αν θα μπορέσουν οι συνθήκες να γίνουν ανθρώπινες ξανά για να μπορέσεις να γυρίσεις στην πατρίδα σου, την αγωνία να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου από ένα αυταρχικό καθεστώς.

Την Κυριακή, δύο μέρες αφότου ξέσπασε ο πόλεμος, Ουκρανοί πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα για να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά του πολέμου. Ανάμεσα τους βρέθηκαν και μετανάστες από τη Γεωργία και την Αλβανία. Παίρνοντας τον λόγο ο πρόεδρος της Αλβανικής Κοινότητας Μεταναστών στην Ελλάδα, είπε «αδέρφια είμαστε μαζί σας, αδέρφια κάντε κουράγιο».

Για χρόνια μετανάστες και πρόσφυγες καταφεύγουν στην Ελλάδα στην προσπάθειά τους να γνωρίζουν και να ζήσουν ότι στερήθηκαν από τις χώρες τους που δεν ήταν άλλο πέραν της ελευθερίας. Το τίμημα της ήταν όμως –κι ας μην γελιόμαστε γι’ αυτό- από ένα μέρος της κοινωνίας, ρατσισμός και εκμετάλλευση.

Για χρόνια, οι μετανάστες και πρόσφυγες αντιστέκονταν στην μισαλλοδοξία χτίζοντας τα θεμέλια μιας κοινωνίας που κάποια στιγμή θα ήταν έτοιμη να υποδεχτεί με αγάπη και σεβασμό τον «ξένο».

Χρόνια μετά, το σύνθημα δόθηκε στο Σύνταγμα, το βράδυ της Τρίτης, όπου ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό. Μια μεγάλη γαλαζοκίτρινη σημαία δέσποζε στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Μια από τις κυρίες που την κρατούσε, τέντωσε το χέρι της αγγίζοντάς με στον ώμο και μου είπε: «Σας ευχαριστούμε». «Εμείς ευχαριστούμε», ψιθύρισα.