Ζητείται επιτελικό κράτος

Μάλλον δεν έχει γίνει κατανοητό από την κυβέρνηση πως έχουμε μπει σε εντελώς νέα φάση για τις κοινωνίες. Σε αυτή ακριβώς τη νέα φάση, οι φυσικές καταστροφές, οι απότομες κλιματικές μεταβολές, οι επιδημίες είναι ένα μείγμα που μπορεί και την πραγματικότητα να αποσταθεροποιεί και τα πολιτικά σχέδια να μεταβάλλει.

Γι’ αυτό ακριβώς, τα θέματα υγείας (προφανώς δημόσιας και καθολικής) και πολιτικής προστασίας πρέπει να ήταν ήδη ψηλά στην ατζέντα του λεγόμενου «επιτελικού κράτους», και μάλιστα με τρεις παραμέτρους: την αναζήτηση πολιτικής συναίνεσης. Ενα νέο σχέδιο που θα συναρθρώνει και τους δήμους και τις περιφέρειες και θα υπάγει τους φορείς κάτω από μια Αρχή σε περίπτωση κρίσης. Την ενημέρωση για τη νέα πραγματικότητα και τις απειλές της.

Για το δεύτερο, να θυμίσουμε πως έχει εκπονηθεί το Σχέδιο Βορέας (Σχέδιο Αντιμετώπισης Εκτακτων Αναγκών και Αμεσης / Βραχείας Διαχείρισης των Συνεπειών από την Εκδήλωση Χιονοπτώσεων και Παγετού), αν και προφανώς το αναζητούσαμε όλοι στον πρόσφατο χιονιά. Για τα υπόλοιπα αναζητούμε ακόμη το λεγόμενο επιτελικό κράτος που από συγχώνευση αρμοδιοτήτων, καθετοποίηση ευθυνών, ενσωμάτωση και ενοποίηση χαρτοφυλακίων τείνει απλώς να γίνει μια ιδιωτικοποίηση του κράτους και μια νέα συγκεντρωτική δομή που απλώς υπάγεται στον Πρωθυπουργό και την κλειστή του ομάδα.

Αυτό το τελευταίο έχει, όπως φάνηκε τώρα, και άλλες πολιτικές προεκτάσεις. Επειδή ακριβώς η κυβέρνηση δεν διάγει πια τον μήνα του μέλιτος και παρά το γεγονός πως για μια σειρά δημοσιολόγων ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά, το μπούμερανγκ των ευθυνών επιστρέφει στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτό γίνεται για έναν επιπλέον λόγο. Η χορεία των μη κοινοβουλευτικών ή αμιγώς μη πολιτικών προσώπων προσθέτει το δικό της κεφάλαιο όταν υπάγεται σε ένα πολιτικό σχέδιο. Οταν τον πρώτο λόγο έχουν οι πολιτικοί. Οταν οι ίδιοι είναι και τίθενται διαρκώς υπό τη βάσανο της λογοδοσίας στους πολίτες τους. Οταν κάθε τους πρωτοβουλία ή κίνηση περνάει από την κρίση της κοινωνίας και του δικού τους πολιτικού κόστους. Σήμερα όλα τα παραπάνω αποδίδονται στον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Και αυτό που φάνταζε ως πλεονέκτημα στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, σήμερα τείνει να γίνει ο αδύναμος κρίκος.

Τι επιταχύνει όλα τα παραπάνω; Τα επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας από την κοινωνία που απλώς δεν εκφράζονται με τους παλιούς τρόπους λόγω και της τρέχουσας πανδημίας. Η ακρίβεια και η ενεργειακή επισφάλεια είναι το υπ’ αριθμόν ένα, αν και μόλις προσφάτως προστέθηκε ένα ακόμη. Ενα ιδιότυπο αίσθημα ανασφάλειας και μη εμπιστοσύνης από τον μέσο πολίτη. Το ακόμη πιο ιδιότυπο είναι πως αυτό διαπερνά τον κόσμο σταδιακά για μια κυβέρνηση που ευαγγελίζεται το ακριβώς αντίθετο. Και βάσει αυτού είχε το προβάδισμα. Αν αυτό διαρραγεί, η ακύρωση κάθε πολιτικού προβαδίσματος θα είναι προ των πυλών. Είναι σε αντίστιξη, δε, με το κοινωνικό αίτημα για ένα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό κράτος που καταγράφεται σε μια σειρά μετρήσεων.

Εδώ προφανώς θα έχει σημασία ποια θα είναι η εναλλακτική πρόταση για τον κόσμο. Και προφανώς η νέα επεξεργασία μιας πολιτικής προστασίας του 21ου αιώνα αφορά και την αξιωματική αντιπολίτευση και τα υπόλοιπα κόμματα.

Στην πολιτική όμως πρώτα απογοητεύεσαι και μετά αναζητάς νέο λιμάνι. Πρώτα ο έρωτας μετατρέπεται σε συμβατική σχέση και μετά σε διαζύγιο. Η αλαζονεία του απυρόβλητου πληρώνεται. Οπως και η απόδοση των όσων συμβαίνουν σε αμετάβλητους παράγοντες. Η νέα εποχή δεν έχει χώρο για blame games και αλαζονείες.