Ουρά και μπαλαντέρ

Προοδευτική διακυβέρνηση. Καλό, καμία αντίρρηση. Ετοιμο να κάνει σουξέ. Μόνο που όταν το ακούς από υποψηφίους στο ΚΙΝΑΛ, είναι σαν να σου λένε ότι αντιλαμβάνονται το κόμμα ως ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το διακύβευμα είναι η συγκυβέρνηση δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές, δεν έχει κανένα νόημα να πας στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του ΚΙΝΑΛ. Ψηφίζεις απευθείας Τσίπρα που, ούτως ή άλλως, έχει έτοιμα και τα στελέχη από το ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει, άλλωστε, πιο προοδευτική επιλογή από τον Χρήστο τον Σπίρτζη με τον Βελουχιώτη στο γραφείο;

Βέβαια τα περί προοδευτικής διακυβέρνησης δίνουν στο κόμμα έναν αέρα εξουσίας. Ομως αυτή είναι μια λογική που ανήκει στον παλιό κόσμο. Θα ήταν έξυπνο το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να μην επενδύσει στην προοπτική εξουσίας, αλλά στο πεδίο των θέσεων και των ιδεών. Διότι εκεί έξω, υπάρχει αρκετός κόσμος με δυσανεξία στους ακραίους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι παραδοσιακοί κεντρώοι, κάτι πρώην «ποταμίσιοι», γενικά υπάρχει αγορά για να απευθυνθεί ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό κόμμα. Ναι, σωστά απορείτε για το αν μπορεί το ΚΙΝΑΛ να μετεξελιχθεί σε κάτι τέτοιο.

Δύσκολο. Αλλά από το να είσαι μπαλαντέρ εξουσίας ή ουρά ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι να δημιουργήσεις ένα εντελώς καινούργιο μαγαζί για το δυναμικό κοινό και όχι για τους απόμαχους της ζωής που θυμούνται τον Ανδρέα και συγκινούνται από τον Τσίπρα όταν κάνει καραόκε με παλιές ομιλίες του – λένε ότι ο Αλέξης αποδίδει υπέροχα την ομιλία της Πάτρας, Οκτώβριος 1981. Ναι, κάτι τέτοιο δεν θα απαιτούσε απλώς επαναπροσδιορισμό της πολιτικής ατζέντας, αλλά επανίδρυση του κόμματος πάνω σε νέα αξιακή και ιδεολογική πλατφόρμα. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να απεγκλωβιστεί από ιδεολογικά και ιστορικά στεγανά, φέρνοντας κάτι καινούργιο στην πολιτική ζωή της χώρας; Η αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης και τα λούμπεν χαρακτηριστικά που λαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρητικά αφήνουν χώρο για κάτι που θα μπορούσε να ανθήσει στο εγγύς μέλλον. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν τα πρόσωπα για να το επιχειρήσουν. Αλλά αυτό θα μας το πει η κάλπη της 5ης Δεκεμβρίου.

Stand up comedy

Στο θέατρο λειτουργούν οι συμβάσεις. Βλέπεις ένα stand up comedy. Η σύμβαση προβλέπει ότι ο ηθοποιός θα προσπαθήσει να προκαλέσει γέλιο στο κοινό. Αν τα καταφέρει, οι θεατές θα γελάσουν. Αν όχι, τότε η παράσταση θα κατέβει. Η πολιτική υιοθετεί θεατρικά στοιχεία. Ομως απορρίπτει το γέλιο. Στην πολιτική όλα είναι ή πρέπει να δείχνουν σοβαρά. Δείτε, λοιπόν, τη διαφορά. Ανεβαίνεις σε θεατρική σκηνή. Και λες: «Η χώρα θα βυθιστεί σε ανθρωπιστική κρίση αν μια προοδευτική κυβέρνηση με καθαρή εντολή δεν σταματήσει το παρακράτος της διαπλοκής του Βαλκάνιου Κουρτς με τους αγορασμένους κόλακες και υποτακτικούς». Αν είσαι σε σκηνή, θα βγάλει γέλιο. Αν εκφωνείς πολιτική ομιλία, δεν θα γελάσει κανείς. Αλλά πολλοί θα δαγκώνουν τη γλώσσα τους για να μην τους φύγει κανένα χάχανο.

Πόσοι ακόμα;

Είσαι υπάλληλος σε μια εταιρεία φυσικού αερίου. Δουλεύεις το Σάββατο. Για το βράδυ είναι πιθανό να έχεις σχέδια. Και εμφανίζεται ένας τύπος που λέει ότι είναι δεμένος με μάγια, καθοδηγούμενος από τον Σατανά. Σηκώνει το πιστόλι. Και λίγο μετά είσαι νεκρός. Είναι αδιανόητο. Ακόμα και αν πιστεύεις στη μοίρα, δεν βρίσκεις λόγο να συμβεί αυτό. Αυτό είναι το υπαρξιακό κομμάτι της τραγωδίας, εκείνο που σε κάνει να στοχάζεσαι χωρίς αποτέλεσμα. Το άλλο κομμάτι έχει να κάνει με πιο πρακτικά θέματα. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που έχει νοσηλευτεί κατά το παρελθόν να κυκλοφορεί και να οπλοφορεί; Ποιος τον παρακολουθούσε; Και το κυριότερο, που μάλλον δεν θα απαντηθεί ποτέ: πόσοι ακόμα σαν αυτόν τον άνθρωπο κυκλοφορούν εκεί έξω εντελώς αβοήθητοι;