Ακρότητες δίχως συνέπειες

Ο δημόσιος διάλογος πλημμυρίζει, με την πρώτη αφορμή από πλευράς Ακρας Δεξιάς, με καταγγελίες του είδους «εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού», «ο φασισμός σηκώνει και πάλι κεφάλι», «δεν αρκεί η φυλακή για την εξάλειψη της φασιστικής συμμορίας» κ.ά. Κυριαρχεί εντούτοις απόλυτη σιωπή όταν πολλαπλασιάζονται οι προκλήσεις κατά της δημοκρατικής τάξης και των θεσμών του φιλελεύθερου πολιτεύματος από το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Και οι μεν καταγγελίες κατά του φασισμού και των πρακτικών του έχουν αιτιολογημένη βάση, είναι όμως εξωφρενικά υποκριτικό να συγκαλύπτεται η εξόφθαλμα προκλητική πρακτική της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Είναι τόσο δύσκολο για την ελληνική κοινωνία να καταλάβει πως η δημοκρατία είναι σαν πολίτευμα εξαιρετικά εύθραυστη και πως πρέπει συνέχεια ΟΛΟΙ να φροντίζουμε για την καλή της λειτουργία; Είναι σωστό να καταδικάζουμε με απόλυτο τρόπο τους τραμπουκισμούς και τις δράσεις κάθε νεοφασιστικού μορφώματος. Εξίσου όμως καταδικαστέα είναι η ανοχή ή η απόκρυψη πράξεων που πληγώνουν, προσβάλλουν ή απειλούν τη δημοκρατία από την πλευρά της κομμουνιστικής Αριστεράς. Η σε διάταξη μάχης πορεία νεολαίων της ΚΝΕ, ή υποστηρικτών των δικαιωμάτων των εργαζομένων του ΠΑΜΕ, με στειλιάρια διακοσμημένα με κόκκινες σημαίες, δεν υποδηλώνει με κανέναν τρόπο φιλειρηνικά αισθήματα και κινήσεις υποστηρικτικές της δημοκρατίας.

Εξίσου πρόκληση για τους δημοκρατικούς θεσμούς και την κοινοβουλευτική δημοκρατία συνιστούν οι δηλώσεις του κορυφαίου στελέχους του ΚΚΕ και βουλευτού Θ. Παφίλη, πως «δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με τη δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη». Το ζήτημα δεν είναι μόνο η περιφρόνηση του Κομμουνιστικού Κόμματος προς την αστική δημοκρατία, το κοινωνικό καθεστώς που αυτή στηρίζει και τον θεσμό της Δικαιοσύνης, αλλά και η «αυθόρμητη» συστράτευση των ΜΜΕ να «θάψουν» τη σχετική είδηση. Χωρίς να έχει ανακαλέσει τα λόγια του ή έστω να έχει προσπαθήσει να τα δικαιολογήσει το κομμουνιστικό στέλεχος! Στο ίδιο πνεύμα, το Κόμμα του Περισσού διακήρυξε πρόσφατα πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής»! Καθαρή δηλαδή αμφισβήτηση του ισχύοντος πολιτικού καθεστώτος και των αρχών και θεσμών του…

Τι άλλο δηλαδή θα έπρεπε να δηλώσουν ή να πράξουν οι επίσημοι εκπρόσωποι του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο σύστημα και την πρόθεσή τους να κάνουν «τα πάντα» για να το ανατρέψουν; Γιατί λοιπόν οι κραυγές απαξίωσης και καταδίκης στρέφονται μόνο κατά των νεοφασιστικών απολιθωμάτων και των παραφυάδων τους; Γιατί η κατακραυγή δεν στρέφεται και κατά της κομμουνιστικής Αριστεράς που μηχανεύεται εξίσου βίαιες ανατροπές; Μπορώ να διαβλέψω τις αντιρρήσεις. «Το ΚΚΕ είναι κοινοβουλευτικό κόμμα που κινείται μέσα στο σύστημα. Οι άλλοι είναι συμμορία και κινούνται στο περιθώριο». Οταν όμως δημόσια κάποιος διατυμπανίζει την περιφρόνησή του προς τη δημοκρατία και προς τους θεσμούς της Δικαιοσύνης και στοχεύει στην «ανατροπή» τους, μέσα σε ποιο σύστημα ακριβώς κινείται;
Το αστικό καθεστώς κουβαλά ακόμα τις ενοχές των μετεμφυλιακών βλακωδών διώξεων κατά όποιου είχε την όποια σχέση, ή έστω επαφή, με κομμουνιστές. Τον βλακώδη όμως φανατισμό του τότε τον συμπληρώνει με την εξίσου βλακώδη ανοχή του σήμερα.