Οταν το ίδιο το κράτος παρανομεί

Ποιοι κατασπατάλησαν τα δημόσια έσοδα και τα κοινοτικά κονδύλια και μας οδήγησαν στο αφανιστικό δημόσιο χρέος; Μερικοί από αυτούς που «τα έφαγαν», αλλά ουδείς το συζητεί, αποκαλύπτονται στο άρθρο μου στις 24.12.2000. Εγραφα:

«Διερωτώμαι: Ο πολυάνθρωπος στρατός του Δημοσίου δεν διαθέτει νομικούς ικανούς να μελετούν τη νομοθεσία και να εισηγούνται μέτρα ως λύσεις νομικά ευσταθούσες, ώστε η χώρα μας να μην εισπράττει τη μία μετά την άλλη τις καταδίκες από τα διεθνή δικαστικά όργανα; Καταδίκες που εκτός από τον διεθνή διασυρμό έχουν και βαρύτατες οικονομικές συνέπειες τις οποίες πληρώνει ο ελληνικός λαός. Ή μήπως επικρατεί η νοοτροπία του νταή, που χαρακτηρίζει τον εν γένει δημόσιο βίο μας, πολύ περισσότερο αφού το νταηλίκι το πληρώνουν άλλοι, που ανοήτως χειροκροτούν κιόλας;

Προ ετών ρώτησα τον τότε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου πότε επιτέλους θα δικασθούν οι βαμβακοπαραγωγοί, οι εκκοκκιστές βάμβακος και οι συνεργοί τους γεωπόνοι, που εισέπραξαν παράνομες επιδοτήσεις για ανύπαρκτη βαμβακοπαραγωγή. Και πήρα την εξής απάντηση: «Μα για να γίνει μια τέτοια δίκη θα χρειαζόταν ο θεσσαλικός κάμπος ώστε να χωρέσει τους χιλιάδες παρανομήσαντες και τους άλλες τόσες χιλιάδες δικαστές, δικηγόρους, μάρτυρες, φρουρούς κ.τ.λ.».

Το ότι η παρανομία έχει αναχθεί σε δημοκρατική κατάκτηση (ενώ στην πραγματικότητα συνεπάγεται κατάλυση της δημοκρατίας) μπορεί να ικανοποιεί τα απωθημένα τού άλλοτε ραγιά, όμως αυτό έχει οδυνηρές οικονομικές συνέπειες, τις οποίες επιμελώς συγκαλύπτουν οι υπεύθυνοι και οι γλοιώδεις συνήγοροί τους. Διότι και αυτή η ιστορία της βασιλικής περιουσίας, άσχετα προς τον ορθώς αποβληθέντα θεσμό, είναι απότοκη επιπολαιότητας περί το νομοθετείν, αλλά και την υπεράσπισή της, όταν οδηγείται ενώπιον της Δικαιοσύνης. Το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε ανεπίτρεπτες παρανομίες (δήμευση περιουσίας δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση, άλλωστε ούτε στους χουντικούς επεβλήθη).

Ετσι, κληθήκαμε εμείς οι φορολογούμενοι, και όχι οι παρανομήσαντες κυβερνήτες μας, να πληρώσουμε δεκάδες δισεκατομμύρια δραχμές. Και αυτό επειδή οι κυβερνήσεις παρανομούν τόσο κουτά, ώστε όταν παραπεμφθούν στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δεν είναι σε θέση να υπερασπισθούν το δίκιο τους.

Πού θα πάει λοιπόν αυτή η ιστορία των παρανομιών της ελληνικής πολιτείας και των χασοδικών υπερασπιστών της;

Και τι θα γίνει αν και η διακριτικά σιωπώσα Εκκλησία της Ελλάδος αποφασίσει να επικαλεστεί τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που της επιδίκασαν αποζημιώσεις κάποιων τρισεκατομμυρίων δραχμών (σωστά διαβάσατε) για την παράνομη δήμευση της περιουσίας των μοναστηριών από τον γι’ αυτό θαυμαζόμενο μακαρίτη Αντώνη Τρίτση;».

Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφα πριν από 20 χρόνια. Αλλά οι Ελληνες ποτέ δεν τα έμαθαν, καθώς «ενημερώνονται» σχεδόν μόνο από την αποβλακωτική τηλεόραση. Και αυτή η επιλεκτική πληροφόρηση που καταντά παραπληροφόρηση συνεχίζεται. Προ καιρού, σε συνάντηση του προηγούμενου υπουργού Οικονομικών και Ιεράς Συνόδου, όπου οι «προοδευτικές» δυνάμεις προσδοκούσαν ότι θα προέκυπτε πρόσθετη φορολόγηση της Εκκλησίας, κατάργηση της μισθοδοσίας του κλήρου από το Δημόσιο και άλλα ανάλογα, το αποτέλεσμα υπήρξε το ακριβώς αντίθετο. Ηταν αρκετό να υπενθυμίσει ο Αρχιεπίσκοπος ότι η Εκκλησία απέφυγε έως τώρα να απαιτήσει την προαναφερθείσα αποζημίωση που της επιδίκασε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως δικαιούται. Και οι πολιτικάντικοι παλικαρισμοί ξεχάστηκαν.