Ντοβ και Ντέιβιντ

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή τη σύγκριση. Αλλά ο Ντοβ Αλφον βεβαιώνει ότι η δουλειά του κατασκόπου μοιάζει πολύ με του δημοσιογράφου. Στα 18 του χρόνια, στο πλαίσιο της στρατιωτικής του θητείας στο Ισραήλ, στρατολογήθηκε σε μια μονάδα τόσο μυστηριώδη που δεν έπρεπε να λέει ούτε το όνομά της. Αφού εκπαιδεύτηκε στην έρημο, άρχισε να δουλεύει σε μια βάση κυβερνοκατασκοπείας όπου μεγάλες πρασινόμαυρες ΙΒΜ ήταν συνδεδεμένες με το στρατιωτικό δίκτυο επικοινωνιών Arpanet. Ηταν το 1980 και δεν υπήρχε φυσικά Internet. Ο Ντοβ συνέχισε για χρόνια να απασχολείται στη Μονάδα 8200 μέχρις ότου η δουλειά του στη Haaretz ήταν ασυμβίβαστη με την πρόσβασή του σε απόρρητα κρατικά έγγραφα.

Αρκετά χρόνια αργότερα το έφερε η τύχη να βρεθεί διευθυντής της «Libération». Ενας πρώην κατάσκοπος στην εφημερίδα του Ζαν-Πολ Σαρτρ. «Για να γράφω τις εμπιστευτικές μου εκθέσεις που έστελνα στους υπουργούς και άλλους ανώτερους αξιωματούχους, έπρεπε να κάνω μια επιλογή από μια θάλασσα πληροφοριών, να κόβω όσο έπρεπε και να γράφω με αποτελεσματικό τρόπο», λέει σε μια συνέντευξή του στη «Repubblica». «Ο,τι ακριβώς ζητείται δηλαδή από έναν δημοσιογράφο».

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ούτε αυτή τη σύγκριση. Αλλά ο Ντέιβιντ Ρέμνικ βεβαιώνει ότι τα social media είναι σαν το νερό. Είναι καλό το νερό ή κακό; Μπορεί να προκαλέσει πλημμύρες και να σε πνίξει, αλλά όταν βουτάς μέσα του είναι υπέροχο. Κι όταν δεν είναι αλατισμένο μπορείς και να το πιεις.

Αντίθετα με τον Αλφον, που ανέλαβε τη «Libération» πριν από επτά μόλις μήνες, ο Ρέμνικ βρίσκεται στο τιμόνι του «New Yorker» εδώ και 23 χρόνια. Κι όπως λέει κι αυτός σε μια συνέντευξη στη «Repubblica», όλα αυτά τα χρόνια δεν δέχθηκε ποτέ πιέσεις από τον εκδότη, ακόμη κι όταν το περιοδικό δημοσίευσε σκληρές θέσεις που προκάλεσαν αντιδράσεις. Πιστεύει στο χαρτί; «Πιστεύω στον αναγνώστη. Αν προτιμάει το χαρτί όλα καλά, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα και αν προτιμάει την ψηφιακή εκδοχή. Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια ραγδαία επιτάχυνση προς τα ψηφιακά μέσα, εντούτοις το χαρτί δεν εξαφανίστηκε: οι δύο μορφές μπορούν να συνυπάρξουν».

Για τον Ντοβ Αλφον, πάλι, δεν είναι μυστικό ότι καλείται να κάνει στο Παρίσι αυτό που έκανε με επιτυχία στο Τελ Αβίβ: να οργανώσει τη μετάβαση της εφημερίδας στην ψηφιακή εποχή. Αυτό δεν τον εμποδίζει να συνεχίσει την παράδοση των προκλητικών πρωτοσέλιδων, η κυβέρνηση Μακρόν είχε αντιδράσει έντονα μάλιστα σε ένα ρεπορτάζ όπου ψηφοφόροι της Αριστεράς εμφανίζονταν απρόθυμοι να ξαναψηφίσουν τον σημερινό πρόεδρο ακόμη κι αν είχε απέναντί του τη Μαρίν Λεπέν. «Το Ελιζέ είναι αποκομμένο από την πραγματική ζωή», σχολιάζει ο Αλφον. Θα δημοσιεύσει η «Libé» συνέντευξη της ακροδεξιάς υποψήφιας; «Οχι, ποτέ!»