Κόκκινες γραμμές

Eίναι αλήθεια ότι στον όρο έδωσε τη χαριστική βολή ο αγαπημένος μας Μπαράκ Ομπάμα, όταν αρνήθηκε να τιμωρήσει τον Ασαντ παρόλο που τον είχε προειδοποιήσει ότι δεν θα ανεχόταν άλλες επιθέσεις με χημικά αέρια εναντίον του ίδιου του του πληθυσμού. Αλλά και πάλι: πρέπει να επαναφέρουμε στη δημόσια συζήτηση το θέμα των κόκκινων γραμμών, των ορίων, του «ως εδώ». Αλλιώς θα γίνουμε ζούγκλα.

Υπάρχουν κάποια περιθωριακά έντυπα, με διόλου περιθωριακή κυκλοφορία είναι αλήθεια, που καθημερινά προκαλούν, προσβάλλουν, κηλιδώνουν, ασχημονούν – συχνά κάτω από το πέπλο της ανωνυμίας. Ο διάλογος εδώ είναι αδύνατος, κόκκινες γραμμές μπορεί να βάλει μόνο η δικαιοσύνη, χθες έγινε ένα βήμα. Διαφορετικής φύσεως είναι το ζήτημα όταν το έντυπο που ασχημονεί, ή ο εκδότης του, πρόσκειται σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ή ταυτίζεται μαζί του. Σε ποιες κατευθύνσεις πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες;

Η χυδαία ανάρτηση ενός τέτοιου εκδότη στο Twitter, όπου γίνονται υπαινιγμοί για σχέσεις του Πρωθυπουργού με την παιδεραστία, προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις. Ακόμη κι ο διευθυντής της «Αυγής», προς τιμήν του, έγραψε για «εμετικό κιτρινισμό» και τακτικές που χρησιμοποιούν περιθωριακά έντυπα σαν κι εκείνα που προαναφέρθηκαν. Αφού αρχικά επέμεινε, στη συνέχεια ο εκδότης προσπάθησε να ρίξει την μπάλα στην εξέδρα. Και η κυβέρνηση ζήτησε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πάρει θέση. Το θέμα φαίνεται ότι θα κυριαρχήσει και στη συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί μεθαύριο στη Βουλή για την «ποιότητα του δημόσιου διαλόγου».

Εδώ όμως δεν μιλάμε για διάλογο – θα ήταν πράγματι ανησυχητικό να έθετε ο συγκεκριμένος εκδότης το πλαίσιο του διαλόγου. Μιλάμε για δημοσιογραφικές αθλιότητες, που πρέπει να καταδικαστούν πρώτα από τους δημοσιογράφους, κυρίως όμως, και εν τέλει, από τους αναγνώστες. Η μετατόπιση του προβλήματος στους πολιτικούς αρχηγούς είναι μια ολισθηρή επιχείρηση: όσο κι αν είναι μερικές φορές δύσκολο, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτικής και δημοσιογραφίας θα πρέπει να παραμείνουν σαφείς. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, διαμαρτύρεται για ένα άρθρο που, με τη βοήθεια μιας φωτογραφίας-μοντάζ η οποία απεικονίζει τον Αλέξη Τσίπρα με το πρόσωπο των ημερών, επισημαίνει ότι δεν συνιστά ενοχή κάποιου η φωτογράφιση με κάποιον ο οποίος στη συνέχεια κατηγορείται για κάτι. Η διαμαρτυρία είναι θεμιτή, θα έλεγε κανείς και δικαιολογημένη. Η χρησιμοποίηση όμως ενός τέτοιου άρθρου εν είδει «επιχειρήματος» ή «αντεπιχειρήματος» σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση θα ήταν λάθος.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι έχει μια μανιχαϊστική, και βαθιά λαϊκίστικη, αντίληψη για τα μέσα ενημέρωσης. Ο Πρωθυπουργός δεν πρέπει να πέφτει σε αυτή την παγίδα. Απ’ όση οργή κι αν διακατέχεται για διάφορα δημοσιεύματα ή hashtag, δεν χρειάζεται να τους δίνει έκταση ή σημασία που δεν έχουν. Τις κόκκινες γραμμές τις χαράζουν εν τέλει οι πολίτες. Σε εκείνων τη χλεύη πρέπει να παραδίδονται οι ασχημονούντες.